Hoarder

Stapels namen die naar boven wankelen om zich te laven aan het licht houden elkaar maar net in evenwicht. In het gedrang groeien ze nog wel eens opzij om vervolgens weer op te schieten, zodat het totaal lijkt op een geestelijke variant van de Amazone met slingeraapjes en al. Mensen die het kunnen weten, raden me aan de opsommingen een keer bij het vuil te zetten, want er zou volgens hen een risico zijn dat ze meer nuttige aspecten van de grote en kleine hersenen en misschien ook wel de hypofyse, zoals het maken van boodschappenlijstjes, onthouden van wachtwoorden, evenwichtsgevoel, oriëntatievermogen, optellen, aftrekken, kunst van het veters strikken (daar ga ik alweer: een opsomming), wat eigenlijk niet overschaduwen.
Als ik niet in slaap kan komen, tel ik mij bekende componisten in alfabetische volgorde. Dat doe ik al jaren tot vervelens toe, maar werkt beter dan schapen; geen last van pluizende vachten, teken, geblaat tot vervelens toe.
Albeniz, Albinoni, Albrechtsberger, Alkan, Antheil, Arensky, Adam, Adams, Arriaga. De rijkste opsomming wordt gevormd door de `B' met o.a. de familie Bach met JS voorop en de uit hem voortkomende Johann Christiaan, Carl Philipp Emanuel, Wilhelm Friedemann, maar er zullen nog wel meer componerende zoons geweest zijn. Raak ik de tel kwijt dan begin ik van voren af aan. Voor ik bij de `Z'  ben ben ik jaren verder. Wilt u mij alstublieft niet beschuldigen van koketteren met kennis? Ik gebruik het als slaappil!

De allermooiste opsomming ontleen ik wel aan mijn jeugd en de met mijn vader gedeelde aquariumpassie. 
Als ik een bekende zonder teken van herkenning voorbij loop, is er een grote kans dat Apistogramma ramirezi, Pelvicachromis subocellatus, Aequidens curviceps, Colisa Lalia, Colias Chuna, Corydoras Paleatus of een andere tropische zoetwateraquariumvis de gezichtsherkenning blokkeert. A.u.b. wachten tot u de magische plop hoort en hopelijk een glimlach van herkenning verschijnt.
In mijn berging heb ik als dierbare herinnering nog het Juwelaquarium staan, 80 x 100cm.
Dat was destijds een aanmerkelijke vooruitgang in kwaliteit en aanzicht. Begonnen werd met `stopverfbakken'. Bak is laag-bij-de-gronds voor aquarium. Het was wachten op het uur `U'. Af en toe zag je met de zon erop in de stopverflaag doorsijpelend vocht oplichten en dat was het sein voor reparatie. Ondenkbaar nu. Het verschil tussen een aquarium met met kunststof behandelde naden en een stopverfbak is vergelijkbaar met `het onderwater kijken' op computers van lang geleden voordat aanwijzen op een scherm gangbaar werd.
Ik heb het aquarium niet in gebruik, ik sjouw het al jaren mee van adres naar adres. Maar ik zou het nog moeten kunnen vullen zonder gevaar op lekkage. Een keer proberen? Het aquarium rust op een aluminium geraamte dat omringt door een kleurechte behuizing de boeken van vroeger met beschrijvingen van vissen, visziekten, voedsel, waterplanten etc. bevat. Ooit heb ik het aangeboden op Marktplaats met de deurtjes open voor wat reliëf en wie er reageerde was iemand met belangstelling voor de boeken. Het aquarium hoefde hij niet. Ik kom dus niet van het aquarium af en de boeken kan ik uit nostalgische overweging ook niet wegdoen.
De opsommingen beginnen zich uit te strekken tot fysiek hoarden.

Mijn vader was een natuurliefhebber en nog net geen activist. Als er ergens een olietanker op de klippen liep en een heel ecosysteem naar de vaantjes ging, was hij niet te genieten met: `we leren het nooit'. De natuurliefde en kritische houding ten aanzien van de mens in relatie tot de natuur heeft hij op mij overgedragen. Als kind nam hij me mee naar het Haagse Zuiderpark en liet me op een kruispunt van paadjes met zaad op mijn hand vogels lokken, terwijl hij op een afstand toekeek en zacht aanmoedigingen fluisterde en dat ik geduldig moest zijn. Ik zie nog het aanvliegen van een koolmees en voel de scherpe klauwtjes op mijn vingertoppen.
Ik heb een door hem genomen foto waarop ik als 7 à 8 jarige met onhandig gekruiste voeten met in mijn hand pinda's op een bankje afwacht, terwijl er een eekhoorn in aantocht is.
Het houden van een aquarium was ook weer gekoppeld aan datzelfde park, want daar huisden de watervlooien en al wat er aan organismen maar meekwam met dat voor de aquariumvissen verworven voedsel waarvan de karperluis wel de beruchtste was. ik heb er ooit een op een objectglaasje geplakt om te bestuderen onder mijn microscoop, maar daar bleef niet meer van over dan een minimaal ineen geschrompeld maggiblokje, eenmaal ingedroogd nauwelijks meer herkenbaar.
Ooit had mijn vader een ingenieus net ontworpen waarmee de kleinste waterdiertjes zouden kunnen worden gevangen voor het vissenbroed, maar het was zo revolutionair ontworpen dat mijn vader naast me stond met zijn vinding waar het water door de fijnmazigheid niet uit wilde zakken. Dat was goed voor veel plezier van mijn kant dat hem de opmerking ontlokte: `vind je leuk, hè'. Ja dus.

Hadden we een alleenstaande `vrouw' of 'man' (aquariumvolk spreekt over vissen als `mannen' en `vrouwen') dan sjouwde ik stad en land af voor een aanvullende partner. Ik wist alle aquariumzaken in Den Haag te vinden en slaagde ik dan toonde ik mijn vader bij thuiskomst vol trots de nieuw verworven vis. 
Ik kan me herinneren dat we een prachtige Apistogramma Ramirezi-vrouw hadden: een dame met allure met een prachtig met kuit gevuld roze buikje, koket opgezette stekeltjes en mooie donkere tekening met een schittering op de huid ook. Rijp voor nageslacht. Ik had een aardig ogende man weten te bemachtigen, die in zijn zakje acclimatiserend in het water dreef. Mijn vader en ik zetten ons na hem los te hebben gelaten voor het aquarium om te kijken hoe of de ontmoeting verliep.
Misschien zal het u verwonderen, maar net als wij moeten vissen zich geestelijk op een nieuwe omgeving instellen: de ramirezi-man schoot terstond tussen de beschuttende waterplanten achtervolgd door een hitsige ramirezi-vrouw. Hij had het duidelijk te kwaad. Onbarmhartig deden de toekijkende enthousiastelingen een schepje bovenop zijn ellende door te roepen `doe nou wat, klootjavaan'. Dat scheldwoord is inmiddels passé, grensoverschrijdend stigmatiserend fout, maar toen lag het voor in de mond. Bij mijn vader en van vader op zoon doorgegeven ook bij mij.
Het kwam goed, er kwamen jongen, maar door onoordeelkundig voeren vernietigde ik het nestje. Een voor een gingen ze tenonder. 
Discusvissen waren het eindstation destijds. De discusvis is voor een aquariumhouder zo'n beetje het summum van de tropische zoetwateraquariumvissen. De jongen voeden zich de eerste fase van hun leven door een afscheiding van de huid van de ouders te pikken. Ze groeien uit tot een grote, kleurige, sierlijke discusvormige vis; perfecte naamgeving.
Op een dag waren ze in een keer onaangekondigd allemaal dood.
Die teleurstelling is mijn vader niet meer te boven gekomen, zijn passie is langzaam net als de aquaria zelf geleidelijk dichtgegroeid met alg en zo hebben ze verdeeld over woon- en slaapkamer gestaan tot zijn dood.
Dat zijn mindere herinneringen in de stapeling.

Ik houd `hoarden' voor de uiterlijke verschijningsvorm van een inwendige evenwichtsoefening. Tastbare zaken die ons aan het hart gaan, ook als dat kranten van jaren geleden zijn met te herlezen gekoesterde artikelen, groeien zoals dierbare herinneringen naar het licht opklimmen letterlijk naar het plafond waarmee getracht wordt de donkere uithalen van het leven, zoals een onzalige jeugd, een verloren liefde, een anderszins geestelijk berooid raken te bezweren. Iemand met een stapelend leven probeert zich voor alles in balans te houden. Bedenk dat maar wanneer u bij een opsparende kennis door zo'n zelf gecreëerde lichtstad wandelt. Niet veroordelen, maar aanmoedigen en niet afdoen als OCD!

En u zult het niet geloven, maar het schrijven van dit verhaal werd op radio 4 opgeluisterd met het `Carnaval des animaux' van Camille Saint Saëns beginnend met `het aquarium'. Een treffender muzikale illustratie van die sprookjesachtig kleurig verstilde onderwaterwereld bestaat er niet. Slaat u de speellijst van 19 augustus 2025 er maar op na. Over de pracht van coïncidentie een andere keer. Nu tranen in mijn ogen.

Zie ook: http://www.apartefact.nl

Schrijver: Albert Goudberg, 19 augustus 2025

othello2casema.nl

Biografie van deze schrijver

jeugd verleden emotie aquarium tropische vissen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 6