MONSTER ZOEKT EN VINDT
In het mooie, koninklijke paleis woonde prinsesje Hildegard gelukkig met haar vader en moeder.
Het grote verlangen van Hildegard was om eens in de allerhoogste toren van het paleis te komen, waar ze nog nooit geweest was.
Juist die morgen dat ze dit eens wou doen, kwam lakei Ferdinand verschrikt naar de koning toe.
"Uwe Majesteit koning Desiderius, hoort u mij eens aan. Boven in onze hoogste toren klinkt een angstwekkend rommelend geluid. Tegelijk druipt er een vreemde vloeistof van de traptreden af."
Koning Desiderius nam onmiddellijk zijn maatregelen. Heel wat bedienden snelden naar boven om poolshoogte te nemen.
Maar al spoedig stonden ze allemaal weer verschrikt voor hun koning.
"Majesteit, er zit een draak in de bovenste torenkamer! Wat kunnen we doen?"
De koning stond versteld. Prinses Hildegard klemde in haar angst vaders hand vast.
"Laat alle schildwachten en soldaten hier komen!" bulderde het koninklijke bevel.
Heel wat gewapende mannen snelden naar de torenkamer. Zelfs die stoere krijgslui hadden daar nauwelijks moed genoeg voor. Maar dat verschrikkelijke ondier moesten en zouden ze klein krijgen.
Ze waren nog niet helemaal boven. Daar kwam de draak brullend op de mannen af!
De geweren lieten hun daverend koor van knallen horen. Maar de draak lachte om alle kogels, die tegen zijn harde schubben afketsten. Al blazend spoog hij zijn hete vloeistof uit. De aller dapperste schildwachten probeerden nog her monster met hun lansen te steken. Vergeefs! Iedereen moest vluchten voor die dreigende klauwen!
Iedereen in het paleis was radeloos.
"Gelukkig zijn zijn er nog geen ongelukken gebeurd," zei de koning. "Als we vannacht die draak met rust laten, kunne we morgen nog wel meer doen."
Die avond lag prinses Hildegard angstig en ook nieuwsgierig in haar bed te woelen.
"Zou dat griezelige beest niet in mijn kamer komen, en mij verscheuren?" ging het als ijskoude vlagen door haar ziel. "O, ik houd het in mijn bed niet meer uit; ik ga maar gauw weg!"
Vol angstzweet rende ze haar slaapkamer uit, de gang op.
Gauw naar vader en moeder toe. Nee, die waren niet in hun kamer.
"Ze zijn zeker beneden in de grote zaal over die draak aan het praten!" ging het door haar heen.
In dolle angst rende Hildegard van de ene gang naar de andere. Ze had niet in de gaten waarheen. Onwillekeurig liep ze de eerste de beste trap op, die ze tegenkwam.
Onbewust ging ze al hoger en hoger. Opeens... Een grote, sterke poot omvatte de dodelijk verschrikte prinses. Dof gegrom klonk.
"Word ik nu meteen verscheurd of langzaam doodgemarteld?" was Hildegards ontstellende gedachte.
"Kom dicht tegen me aanliggen," gromde de draak. Ja, zonder het zelf te weten was Hildegard naar de hoogste torenkamer geklommen!
Verlamd van angst lag het meisje tussen de poot en de zij van de draak.
"Mijn bestemming hangt nu van jou af," bromde het monster. Hij blies over haar hoofd, waardoor ze in diepe slaap viel. De draak dacht diep na:
"Dat flinke kind zal mij, wanhopig dier, brengen waar ik wezen moet. Rusteloos fladderde ik rond over de Aardbol. Moedeloos belandde ik in deze toren, nier wetend wat ik moest beginnen. De bewoners van het paleis kwamen mij met haat tegemoet. Daarom moest ik me afwerend opstellen. De prinses zal ik liefdevol behandelen."
De grote klauw raakte Hildegard aan. Zij bleef echte door slapen, kreeg een wonderlijke droom:
De draak hield haar tussen zijn tanden. Met dreunende vleugelslagen ging het over bossen, bergen, naar de einder toe. Wachtte een heerlijke verrassing of wat griezeligs?
Hildegard ontwaakte, liep met zware voeten de trappen af. De welwillende draak was verdwenen. Hoe kon dat?
Beneden gekomen, vertelde ze haar belevenis aan vader en moeder.
Schildwachten en soldaten doorzochten heel het paleis. Zou dat gevreesde ondier zich in de kelder of in de tuin verborgen hebben? Nergens te vinden!
Hildegard was opgelucht, toch verdrietig tegelijk. Wat zou haar nieuwe, huiveringwekkende vriend bedoeld hebben met zijn bestemming? Zou ze dat nooit te weten komen?
's Avonds stond ze op het balkon voor haar slaapkamer nog hierover na te denken.
Een mooie dwaalster zweefde door de donkere lucht. Hoorde Hildegard dat hemellichaam fluisteren? Warempel, en ze verstond wat hij zei:
"Ik was de draak van de toren. Dankzij jouw warmte en genegenheid kreeg ik wat voor mij bestemd was.
Vroeger, als draak, heb ik een leven van eindeloos dubben en zwerven gehad. Nu zweef ik als dwaalster en zal altijd van dit heerlijke bestaan genieten. Maar ik zal me nog dikwijls aan jou vertonen.
Bij al mijn reizen door het heelal zal ik Aarde en andere planeten gadeslaan en mijn licht laten stralen. Mijn licht bevat onbekende woorden voor iedereen. Jij bent de enige, die ze mag begrijpen."
Gerustgesteld en vereerd ging prinses Hildegard naar haar bed toe. Ze genoot van een gezonde slaap zonder dromen.
19 december 2025
live.nlGeplaatst in de categorie: koningshuis
angst, meevaller
10
Geef je reactie op deze inzending: