Verhalen

LAATSTE DAGEN

Op zijn laatste dagen strompelde het jaar 1987 naar zijn einde.
Het jaar had zijn beste tijd gehad. Zijn oude stem kon nog slechts fluisteren, zijn oude ogen konden nog slechts schemerlicht verdragen.
Maar, mild en toegeeflijk geworden, ook voor zichzelf, draalde het.
Het weer was zacht en vaak motregende het, zodat het asfalt van de straten begon te glimmen.
Op het feest van de Zonnewende had men geprobeerd de zon terug te roepen door kaarsen te branden. ‘Wacht nog even’, smeekte het oude jaar en de zon wachtte nog even.
Gelaten ondergingen de mensen nog wat langer de dadenloze weemoed van het oude jaar.
Over een paar dagen was het immers opgekrast?

Dan nam het jonge, krachtige jaar 1988 het heft in handen.
Het zou gaan sneeuwen en ijzelen. De zon zou schitteren, zo hel dat de mensen hun ogen dicht moesten knijpen.
De bomen waarin de kaarsen waren gebrand, stoffige voorwerpen waarvan men de betekenis niet meer begreep, werden op straat gegooid en verbrand. De huizen werden gelucht en opgeruimd. De stofzuiger zou tot elks verbazing verdorde dennennaalden vinden en kaarsvet, wat moeilijk te verwijderen is. Er slingerden kleurige prenten rond waarop spreuken waren geschreven en namen die men zich ergens van meende te herinneren.

Zo ver was het nog niet.
‘Den Uyl is dood’, fluisterde het oude jaar.
‘Het was een goede man.’
De mensen luisterden en zuchtten en dachten aan Joop den Uyl. De natte takken van de bomen glommen in het schemerlicht. Een windvlaag ritselde erdoor en enkele druppels vielen op de aarde.