Verhalen

MIJN NATUURVRIEND

De dauwdruppels op het gras beginnen te glinsteren. Het lijken wel toverballen, zoveel kleuren hebben ze. Mijn natuurvriend en ik zitten tegen een boomstam in de duinen. Overal om ons heen begroeten de vogels de opgaande zon met juichend gekwinkeleer en jubelend getierelier.
‘Heerlijk…,’ zeg ik zacht, ‘die biostatische koffie met macrodynamische melk.’
Daar heeft hij een liter van meegenomen in een thermosfles, de schat.
Hij hoort me niet. Hij luistert ingespannen naar de vogels. Zo nu en dan pakt hij zijn kijker en vergewist zich ervan dat die zwartborst geen roodkop is. Zodra hij dit heeft vastgesteld, pakt hij een notitieboekje en noteert een obversatie.
Nu gaat hij een prachtige natuurfoto maken. Hij draait net zo lang aan de draaischijven tot het paradigma en de lichtdiepte en de scherptesterkte goed zijn. Daarna schroeft hij alle lenzen en filters erop, zet alles op het statuut, prevelt een schietgebedje en haalt de trekker over.
Zou hij het erg vinden als ik de laatste economische stroopwafel ook maar opat? Als ik hem wil pakken legt hij zijn hand voorzichtig op de mijne. Gelijk heeft hij, maar ze zijn ook zo lekker!
‘Een ree..’
Ik schenk mezelf een derde beker hete koffie in en steek een gauloise op.
Samen beleven we het hoogtepunt van deze prachtige voorjaarsmorgen in Gods vrije natuur. Ik geloof niet dat hij het heel erg zal vinden als ik straks toch maar die laatste stroopwafel opeet.