Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Koude stappen

Nog steeds was elke gedachte een rilling die de kou niet zou veranderen. Wachten hielp niet en zou ook nooit kunnen helpen.Het groezelige licht van de onverschillige lamp was het enigste gezelschap dat hij niet zou kunnen verjagen. De vieze geur van zijn verdriet was een spiegelbeeld dat hem herinnerde dat hij ooit weer zou moeten opstaan om zijn eigen dood te kunnen verlaten en te geloven dat hij droomde omdat de alcohol hem nog steeds niet in de steek liet.De rest... dat waren gedachten die hem deden rillen.Van de kou en de stilte die hem niets beloofden.

Maar wat had hij nog ? Een lichaam dat hem niets meer te zeggen had en alleen bedankte met de pijn en ziektes die zijn gedachten hem brachten. Geen woord of geluid dat hij herkende en hem een gevoel gaf dat hij niet in zijn eenzaamheid alleen ten onder hoefde te gaan. Dat er iets leefde dat op hem wachte en bestond omdat hij nog wilde geloven dat hij nog bestond en de dood hem wilde vergeten. Even zolang de alcohol hem weer bracht naar de sneeuw waar hij achter de vriendelijke boom zijn dromen begroef in het blauwe kistje waarin de foto lag. De fotodie hem aankeek met een lach die zijn ziel raakte als de lucifer die de haard aanstak en alles terugbracht wat hij verloor toen het ijs onder hen brak en hij rende omdat hij zo bang was dat ze samen zouden sterven als ze zouden wachten in het ene moment waarin hun liefde alleen in een snelle dood eeuwig zou blijven.

Maar hij durfde niet omdat hij bang was dat het ijs hem zou begraven in de dromen die hem beminden toen ze nog niet bol en zwanger bleek van de alcohol die alle kou en angsten verdreef. Ze was zijn eerste droom en zijn laatste droom toen het ijs brak en hij niet durfde te kijken toen ze wegzakte en zonder een woord verdween in het ijs en hij achterbleef met de koude voeten die hij bij elke stap vervloekte omdat ze hem weer leiden naar het ijs en hij bang was dat het ooit zou kunnen breken en ze op hem zou wachten als hij de alcohol durfde te vergeten en niet meer bang zou zijn voor de latste stap.

Schrijver: ego, 10 januari 2002


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

0.8 met 19 stemmen 1.843



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)