mannelijke plicht
Het is een avond zoals zovele andere. Jij leest een roman van een Russisch schrijver uit de 19de eeuw, zij ligt op de sofa te staren naar een Tv-film. Toch ben je er niet gerust in. Je voelt de spanning in de lucht. Zou het nu alweer zo ver zijn? Even later wordt je vermoeden bevestigd. ‘Schat, ga je dadelijk mee naar bed?’
Ja, het is weer zo ver. Niet alleen de manier waarop ze dit vraagt, neen, vooral de waterige blik in haar ogen verraadt haar bedoelingen. Nu komt het erop aan cool te blijven. Je ignoreert, doet net of je het niet hebt gehoord, terwijl je ogen verward naar de alinea zoeken waar ze gebleven waren. Even later staat ze achter je. Ze masseert je schouders zachtjes op veelzeggende wijze. ‘Ga je mee schat?’
Je bromt dat je net in een uiterst spannende passage van het boek verdiept bent, al weet je op dit ogenblik niet meer waarover het hele boek handelt.
‘Ga jij alvast maar, ik kom zo’.
‘Ooooh…wel, goed dan, maar laat me niet te lang wachten hoor’.
Oef…Vooralsnog ben je gered. Je leest op de digitale klok van de VCR 22:16. Je besluit te wachten tot deze 23:00 aangeeft, dan zal ze wel slapen.
23:22…Angstig leg je de roman terzijde. Nadat je behoedzaam alle lichten achter je gedoofd hebt sluip je op sokken naar de slaapkamer. Met ingehouden adem kruip je onder de dekens, helemaal aan de rand van jouw zijde van het bed. Opgelucht heradem je wanneer zij geen teken van leven vertoont. Je sluit vredig je slaperige ogen.
Dan, volkomen onverwachts, voel je plots haar arm rond je middel.
‘Waar bleef je toch? Hou me eens vast lieveling’.
Verdomme, ‘you can run but can’t hide’. Gedienstig draai je je vermoeide lichaam naar haar toe en neemt haar in je armen, ten slotte hou je wel van haar. Het is alleen moeilijk dit nu te laten merken, nu je al uren meeleeft met het hoofdpersonage uit je boek dat gebukt onder het Tsaristisch bewind en liefdeskommernissen zichzelf van het leven benam.
Een moment later duwt ze haar onsmakelijke tong tussen je tanden. Verbaasd bemerk je dat je eigen tong geheel op automatische piloot haar likkende bewegingen volgt. Enfin, de Russische onderdrukte boeren zijn tenminste uit je hoofd gevlucht.
Je vindt het vreemd dat, terwijl jullie toch al zovele jaren een paar vormen, zij niet aanvoelt dat jij er als een zak aardappelen bij ligt. Jijzelf voelt wel degelijk haar passie. Trouw vervult je tong haar opdracht. Heb ik de ijskast wel dicht gedaan? En, oh ja, niet vergeten, ik moet morgen Karel nog telefoneren i.v.m. de voetbalwedstrijd van aanstaande zaterdag, en…
Plotseling merk je dat je tong in de lege ruimte tongzoent. Waar is je geliefde? Oh, daar is ze. Ze kust nu andere delen van je weerloze lichaam.
Een ogenblik later zijn jullie volkomen naakt. Nu is er geen ontkomen meer aan. Nog even vrees je dat je geslachtsorgaan je onwil verraadt. Seks, zo beweert men immers, zit tussen de oren. Niettemin streelt het je oermannelijke ego wel dat, ondanks het gebrek aan seks tussen je oren, je soldaat fier in ‘geef acht’ staat. De generaal inspecteert zijn troepen, de jonge soldaat roept: ‘present!’
Wel jammer natuurlijk dat je hem niet los kan schroeven of iets dergelijks om hem geheel op eigen houtje de loopgraven in te sturen. Neen, van je arme lichaam wordt vereist hem hierbij een handje toe te steken. Maar je doet het tenslotte voor haar, omdat je van haar houdt. Al is het wel oneerlijk. Waarom moet jij al het werk verrichten? Waarom kun jij niet gewoon op je rug blijven liggen? Waar is het feminisme als je het nodig hebt…of is dit nu net wel feminisme?
Zwoegend vervolg je je harde labeur. Zij kreunt, zij steunt, roept: ‘Jaaa’.
‘Ach stel je niet zo aan’, denk je.
Terwijl je zo bezig bent – je weet het hoe of waarom ervan ook niet – dagen allerlei rijmwoorden op in je hoofd, u weet wel, leuk tijdverdrijf voor kleuters.
Sigaar…waar? …daar…in het bosje haar…wat raar…ik doe het voor haar…please kom klaar!!!
Dan slaakt ze eindelijk die welkome diepe zucht. Je denkt er even over om jouw orgasme maar te ‘faken’, doch de soldaat neemt hier geen vrede mee. Dus…ga je gewoon verder. Eindeloos, lijkt het wel. Je raakt buiten adem – Ik moet nodig stoppen met roken – en dan: eindelijk de verlossing!
Hijgend als een aangekomen marathonloper rol je met een laatste krachtsinspanning van haar af. Ze wil je weer omhelzen. Vriendelijk verwijder je haar.
‘Laat me even wat ruimte, ik krijg geen lucht meer’.
Zo overleef je enkele paniekaanvallen, ontstaan uit pijnlijke steken in je hartstreek. Je dacht werkelijk je laatste adem uitgeblazen te hebben.
‘Ik hou van je’, fluistert ze zachtjes in je oor.
Voordat je me lastig viel hield ik ook van jou
‘Ik hou ook van jou’, steun je.
Eindelijk draait ze zich met haar rug naar je toe. Yes, ze gaat slapen. Omdat je het zaakje nog niet helemaal vertrouwt kruip je terug tot op de uiterste rand van het bed, in de hoop daar wat welverdiende rust te vinden.
Inzender: johnny brouns, 26 januari 2002
hotmail.comGeplaatst in de categorie: humor
lust
1.617
Geef je reactie op deze inzending: