Tijdelijke achterstand, tijd, afstand en afstandelijkheid

Er was eens een horloge dat door zijn eigenaar werd weggelegd.
Het voldeed niet aan zijn tijdsgeest. Het horloge bleef doortikken, terwijl het niet meer gedragen werd. De tijd was voor het horloge zelf. Totdat het stopte met tikken. (Het was een automaat, dat alleen door beweging zelf kon lopen) Toen was het stil.

Uren, dagen en maanden verstreken, zonder dat het horloge er iets van meemaakte. Het zou voorgoed achterlopen. Van binnen begon het raderwerk te roesten. Op de veer stond nog een klein beetje spanning en daardoor kwam het heel af en toe voor, dat de secondewijzer één stapje verder tikte. Een groots moment voor het afgedankte horloge; voor even liep het met de tijd mee.

Totdat er op een dag flink aan het horloge werd gedraaid, men ging het proberen te repareren. Men maakte het open en stopte er allerlei troep in. Het horloge liep daarna inderdaad weer, maar vraag niet hoe: het kraakte, liep stroef en onregelmatig en er klopte niets van. De drie wijzers waren nog niet goed op elkaar afgesteld; dan liep de secondewijzer te snel en de dikke wijzer te langzaam, of de lange dunne wijzer stond stil. De datum deed het al helemaal niet meer.

Toen kwam er iemand die vond dat het probleem niet zozeer aan het horloge zelf lag, maar aan zijn eigenaar. Deze had het niet zomaar weg mogen leggen. Hij had het horloge wel wat meer mogen waarderen, er beter op moeten letten en er beter mee moeten omgaan. Hij had het horloge een betere plek moeten bieden, in plaats van het boven ergens in een of andere ruimte te laten liggen.

Vanaf dat moment liep het horloge een stuk beter, zeg maar redelijk, maar pas jaren later, toen de oude eigenaar was uitgenodigd in een werkplaats waar het horloge opnieuw voor reparatie op de werkbank lag, besefte de oude eigenaar dat hij verkeerd met het horloge was omgegaan en dat het horloge daardoor zo slecht liep. Hij maakte excuses voor zijn gedrag en gaf aan dat hij het horloge toch wel waardeerde en het toch wel terug wilde hebben. Helaas voor de oude eigenaar, het horloge was teveel beschadigd geweest en het terugeisen kon niet meer.

De problemen waren voorbij en het horloge liep weer normaal. Het liep nu op zonne-energie en had de beweging van de oude eigenaar niet meer nodig. Van de buitenkant glom het weer mooi, het horloge was netjes opgepoetst. Het tikte zo hard dat iedereen het kon horen, maar als je het openmaakte kon je van binnen zien, dat het beschadigd was geweest. Onderin zaten een paar dikke krassen en hier en daar ontbrak een tandje van een radertje. Omdat het horloge ondanks die mankementen nog zo goed liep, was het eigenlijk wel een bijzonder exemplaar. Zelf had het horloge het idee dat het nog steeds achterliep en dat de verlopen en verleden tijd niet meer viel in te halen.

Ook miste het horloge de band die het om en met de oude eigenaar had moeten hebben. Maar juist die afstand tussen hen zorgde ervoor, dat het horloge op een rustige en regelmatige manier tikte. Ongestoord bleef het bij de tijd. En dat was voor het horloge het allerbelangrijkste.