Missen en nooit meer ontvangen
Met een kohlpotlood trekt ze nog een extra lijntje onder haar ogen. Door die dikke zwarte lijn lijkt haar gezicht nog bleker. “Ik moet het aan hem duidelijk maken,” denkt ze bij zichzelf, “en als het niet gewoon met woorden kan, dan maar op deze manier”.
Het begon allemaal twee maanden geleden. Madelief had bijna twee maanden verkering met Stef, totdat hij zei dat hij het niet meer kon.
Daarvoor voelde Madelief zich de gelukkigste vrouw van de wereld. Maar toen Stef dat zei, stortte één voor één de grondvesten van haar kasteel in, alleen haar kamer en haar gemis bleven over. Ze miste Stef zo. Zijn hand door haar haar, zijn lieve woorden en zijn gouden knipoog. Stef was als geen ander, maar vroeger met Stef was voorbij.
Maar vanavond zou ze nog één keer proberen om Stef terug te krijgen. Vanavond ging ze naar een feest en daar zou Stef de muziek verzorgen. Daardoor kwam het dat ze twee nachten niet had geslapen, zo wanhopig en zenuwachtig voor het feest. Madelief had twee nachten liggen piekeren over hoe ze het zou aanpakken. Ze zou in ieder geval plaatjes aanvragen waarop zij en Stef gelachen, gedanst en gezoend hadden. En ook ging ze zichzelf juist niet mooi maken, maar juist extra lelijk. En als Stef dan zou vragen hoe het met haar ging zou ze zeggen: “slecht, ik mis je”. En dan kon hij niet zeggen van: “oh je ziet er goed uit,” maar hij zou het zien dat het slecht met haar ging. En ook dat ze twee nachten niet geslapen had. En daarom was een lijntje onder haar ogen genoeg om er moe uit te zien.
Opeens schrok Madelief op uit haar gedachten. Ze hoorde de deurbel en ze liep naar beneden, ”dat moet Ginette zijn”. “Hallo,” zei Madelief terwijl ze haar jas aandeed. Ginette bekeek Madelief eens goed en zei: “wat zie jij er slecht uit en wat ben je bleek!” Madelief trok zich er niks van aan. “Oh nee toch, interpreteerde Ginette, zit je nou nog steeds met Stef in je hoofd?” “Ja,” zei Madelief, “en die komt er nooit meer uit, nooit meer.” Ze pakte haar fiets en samen fietsten ze naar het feest. Ginette praatte honderd uit. Madelief mompelde af en toe en knikte. Maar veel verder kwam ze niet, want ze zat met Stef in haar hoofd. Ze hoopte dat hij vragen zou stellen als ‘hoe het met haar ging’ en dat hij keek. “Nou ja,” dacht ze, “kijken is genoeg…..”
Eenmaal op het feest aangekomen ging Madelief zitten en toen Ginette ook een plaatsje bemachtigd had gingen ze gezellig zitten praten. Madelief keek naar de geluidsapparatuur en zag Stef daar staan. En weer voelde ze dat gevoel in haar buik dat vlinders moest voorstellen. Ginette praatte druk door. Madelief hoorde haar wel maar luisterde niet. Langzaam verstreek de tijd. De tijd om bij Stef in de buurt te komen. Opeens stond Madelief op en liep richting Stef. Even bedacht Madelief zich. Ze vroeg zich af waar ze de moed vandaan haalde: “niet bij nadenken,” dacht Madelief en liep verder, verdoofd en zonder gevoel. En plotseling stond ze bij Stef. Hij reageerde heel vrolijk en vroeg hoe het met haar ging. Hier had Madelief op gewacht. Ze zei:” Goed en met jou?”
En opeens besefte ze dat ze niet naar waarheid geantwoord had. En voordat Stef antwoord kon geven zei ze: “ nee, het gaat slecht.”
Madelief voelt tintelingen. “Ja dat zie ik aan je.” Madelief zweeft. “Madelief zeg wat alsjeblieft!” Maar het enige wat Madelief nog kan is huilen, huilen zonder geluid, alleen het schokken van haar lichaam tegen de borst van Stef. Stef vraagt aan Madelief “ kom je mee naar buiten?” Het enige wat Madelief als antwoord kan geven is een kneepje in zijn nek. En hij geeft zijn knipoog, zijn gouden knipoog. Na een gesprek waarbij uren minuten lijken en het verschijnsel tijd niet lijkt te bestaan, staat Stef op en pakt Madeliefs hand, trekt haar omhoog en geeft een kus op haar voorhoofd. “ Net als vroeger,” denkt Madelief, “net als vroeger.”
’s Morgens toen Madelief wakker werd, gelukkig en verliefd, liep ze naar beneden om koffie in te schenken en de post te bekijken. Een brief zonder postzegel met het handschrift van Stef. Bevende handen. Het lezen. Het huilen met geluid. Het missen en nooit meer ontvangen.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: verdriet
verliefd
3.969
Geef je reactie op deze inzending: