Donderdag

Het is donderdagmorgen. Een dag als elke andere dag. Weer vroeg opstaan, weer de hond uitlaten en weer naar mijn werk. En alweer geen zin om te werken. Toch kruip ik even later met een glimlach achter mijn bureau. Ik werk wat, praat wat met collega's. Het is weer gezellig.

We worden bij elkaar geroepen en we krijgen te horen dat het over is. We gaan verhuizen naar Amsterdam. Nog voor de man is uitgesproken biggelen de tranen over mijn wangen, wetend dat ik niet kan verhuizen om voor dit bedrijf te kunnen blijven werken. Mijn chef slaat zijn arm om me heen en neemt me mee, weg van dit afschuwelijke gebral. Ik vloek en ik scheld, ik huil en hij houdt me vast, wil me troosten. Maar er is niemand die mijn pijn kan wegnemen. Ik ga het allemaal kwijtraken, mijn heerlijke werk, mijn geweldige collega's. Het klinkt zo cliché, maar ik raak hier vrienden en familie kwijt.

Na een kwartier komen mijn collega's binnen. Verslagen gezichten, peinzende blikken en hier en daar tranen. We praten en huilen samen. De hele dag komt er geen werk uit onze handen, iedereen is te ontdaan om iets te doen. Eindelijk half 4, ik kan naar huis, ik ben moe van het praten, huilen en staren in het niets.

Het is nu zondag. De pijn is iets minder en toch, ik huil nog steeds. Tranen blijven over mijn wangen rollen terwijl ik dacht dat ik geen tranen meer over had. Is er iemand die mij begrijpt? Ik betwijfel het. Ach meisje, je hebt zo weer een andere baan. "Ja dat weet ik ook wel!!!" zou ik willen schreeuwen. Maar ik knik en slik mijn tranen in. Nooit, maar dan ook nooit, zal ik zo'n baan, met zulke lieve mensen om me heen nog vinden. Ik zie mezelf mijn dagen slijten, bij teveel bedrijven om op te noemen, zoekend naar dezelfde sfeer, dezelfde liefde... Mijn hart huilt, het is gebroken, door iemand die ons bedrijf net 3 weken kent.

Gelukkig hoef ik pas woensdag weer aan het werk, ik kan de aankomende dagen even bijkomen. En terwijl ik dit schrijf breekt mijn hart opnieuw, en stromen de tranen over mijn wangen op mijn toetsenbord. Het interesseert me niets...ik heb het gevoel dat mijn leven, zo verrukelijk als het was, helemaal kapot is...

pijn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.6 met 19 stemmen 1.503