bourgondia
Ja, daar kwam de waanzin al uit zijn oren.
Fred keek naar zijn schouder en zag daar een gelig goedje liggen. "Dus zo'n kleur heeft dat wat mensen zo vrezen; waanzin', dacht Fred. "Maar hoe kon het dan zo zijn dat hij nog helder kon denken, of betekende waanzin misschien het in de veronderstelling verkeren zo helder te denken?
Hij richtte zijn hoofd zijwaarts en zag de waanzin ook aan de andere kant uit zijn oren sijpelen. Als een onderzoekende baviaan met smetvrees stak hij de vingers in zijn oren om de druipende chaos te stoppen.
'Zo Fred, die kraag van custardpap staat je goed' Fred keek op van zijn spinsel en zag Iris aan de andere kant van de tafel zitten. Ze lachte en even leek Fred in zijn waanbeeld terug te keren toen hij haar parelketting in het gele kaarslicht zag glinsteren.
'Ja, waar ben jij geweest', herhaalde Iris nu op ernstige toon toen ze Freds verwarde gezichtsuitdrukking aanschouwde.
'Daarvan zal ik je niet vertellen' zei Fred en hief instinctief zijn wijnglas alsof hij voor een moment de lieve vrede wilde bezegelen. Iris pakte haar zilveren lepel en boog zich naar voren toe om de lauwe custard eraf te lepelen.
'Wat heb je toch prachtige borsten', zei Fred in bewondering. Haar melkwitte borsten leken zich door deze houding volledig te ontspannen.
Nee lezer, dit nu was voor Fred geen droom. Hij liet haar begaan, maar Iris kende zijn prijs. 'Nou, nu heb je genoeg gezien', zei Iris en zette zich weer op haar stoel.
Fred keek om zich heen en zag dat de toortsen aan de muur toch behoorlijk veel rook afgaven en de geur ervan vermengde zich met de kou die zo'n kasteel passen.
'Waar zijn de anderen', vroeg Fred, 'of is het me gelukt?'
'Ja, ze zijn niet meer', antwoordde Iris, 'kom ik laat het je zien'. Ze liep om de lange hoten tafel heen die bezaaid was met bekers, fruit en aangevreten hompen wild.
Ze tilde Fred plechtig en bijna ontroerend aan zijn hand omhoog. Fred volgde haar gedwee naar het hoge Gotische venster. Het duurde even voordat zijn ogen aan de zwarte nacht gewend waren. Langzaam ontwaarde hij in de verte smeulende hopen met staken erin. 'Ja Fred, daar ben je begonnen', zei Iris met een lichtelijk opgewonden stem. 'Hoeveel waren het er dan', vroeg hij Iris. "Kom maar mee' antwoordde ze. Ze pakte een toorts van de muur, trok eem met robijnen afgezette mantel aan en ging Fred voor. 'We gaan naar je meesterwerk' zei Iris.
De kamer leek op een grot, zo koud en klam. 'Heb ik..", vroeg Fred voorzichtig. 'Ja, je bent bijzonder zei Iris en nam hem mee naar een natte sculptuur die in de derde nis stond opgesteld. 'Nou, het droogt hier niet snel', merkte Fred op en raakte het beeld aan. 'Maar voor Roeland heb je dan ook veel mortel nodig gehad'. 'Ja' antwoordde Fred 'hij was dan ook erg dik maar zie eens, zijn gepijnigde gezicht komt wel goed naar voren, vind je niet?'
"Inderdaad", zei Iris terwijl ze een klein stukje roze van de tong terug in de mortel drukte.
'Hij wildde zeker nog zeggen dat hij het er niet mee eens was', proestte Fred het uit. 'Zo zo het waren er dus wel zeven of liggen er buiten ook nog wat' vroeg Fred aan Iris. 'Nee nee, alles is afgerond en nog op een mooie manier ook' stelde Iris Fred gerust. 'Bij deze moet je liggen' vertelde Iris en spreidde haar mantel op de stenen vloer uit.
'Ja, dit herinner ik me nog, dit was een uitstekende plek voor de dwerg', merkte Fred op. In de grondnis was het getekende gezicht van een dwerg te zien. De inmetseling van de dwerg had veel kracht gekost, zoveel was wel te zien.
De dwerg leek eerst enkel een romp te hebben, maar duidelijk te zien was dat Fred de benen op de schouders van de romp had geplaatst om de nis goed te kunnen vullen. 'Ik hoor hem nu nog kraken' zei Iris op quasi ernstige toon.
'Nu gaan we aan het kroningsritueel in de grote zaal beginnen', zei Fred, 'alles staat al klaar'. 'Goed, laten we ons in de voorzienigheid begeven voordat er anders wordt besloten' was Iris' antwoord.
Ze naderden de grote troon die in het de absis was opgesteld. Fred ging zitten en wachtte op de regalia die zo'n ritueel met zich mee brengt.
'Sluit je ogen' zei Iris dwingend. Fred wachtte met gesloten ogen en voelde plots een vreemde pijn in zijn oren. Toen bespeurde hij Iris' handen die hem zeer warm voorkwamen. Fred hoorde niets meer en opende zijn ogen.
Hij zag dat zijn hals was omgeven door een warm en geel collier.
'Dus zo eindigt mijn waanzin' dacht Fred en ontwaakte.
Inzender: martin hoekstra, 19 mei 2002
planet.nlGeplaatst in de categorie: adel
droom
6.402
Geef je reactie op deze inzending: