Fragment uit het boek(concept) waar ik mee bezig ben.....

....De jacht was goed geweest. Er was weer genoeg voedsel voor de komende tijd...De hele clan zou hem uitbundig begroeten als hij straks de nederzetting zou binnenlopen, met genoeg vlees voor dagen...zo ging het immers altijd...
Acht keer waren de twee zonnen al opgekomen sinds hij was vertrokken en hij verlangde naar het weerzien met zijn familie....Onbewust merkte hij dat zijn looppas was versneld..een glimlach verscheen op het verweerde gezicht van Korun.

Aan de horizon verscheen de berg Kasha, nog even.....

Zijn hart ranselde zijn borst toen hij het dorp binnenliep, geen uitbundigheid, geen begroetingen....
De mannen van zijn clan lagen her en der, levenloos, teneer geslagen en verminkt, het groene gras rood gekleurd....
Als een geest liep hij tussen de lijken door....zijn jachtbuit achter zich latend.

Zijn hond Shira lag in een onnatuurlijke houding voor de deur...De tanden van het enorme beest blonken van het bloed...Ze had haar domein waarschijnlijk tot het laatste toe verdedigd, tevergeefs...de vele pijlschachten die uit haar lijf staken zeiden genoeg, het was blijkbaar een ongelijke strijd geweest...

Zijn trillende handen openden de krakende deur....
De duisternis liet hem niets zien. Langzaam opende hij de luiken van het raam.
Hij staarde naar buiten, de aanblik achter zich uitstellend....
Zijn hart ging als een waanzinnige tekeer toen hij zich eindelijk omdraaide...
Tranen vulden zijn ogen toen hij zijn ouders zag, het bloed van hun doorgesneden kelen opgedroogd....Zijn zusjes,...WAAR WAREN DE ZUSJES..!! Paniek maakte zich meester van hem..
Zijn benen wilden niet meer toen hij de twee lichaampjes op de Matze, het ouderlijk bed, ontdekte...
Tergend langzaam liep hij naar ze toe....
De ontklede lijfjes droegen de tekenen van brute verkrachting, de dode groene ogen staarden niet begrijpend in het niets....
Hij bedekte de tweeling met het kleed van Ayru, de god van bescherming...
...hoe cynisch...

Korun rende naar buiten en zakte neer in het natte gras...De tranen stroomden over zijn wangen..het rode gras rose kleurend...
'12 jaar,...snikte hij...de meisjes waren pas 12 jaar..'

Hij zag een gevallen Mentakistrijder en pakte zijn bijl...Als een razende begon hij in te hakken op het levenloze lijf. Pas toen het lichaam onherkenbaar was verminkt, besefte Korun dat dit zijn familie niet zou terugbrengen..

De twee zonnen werden verduisterd door de rook van de rituele verbrandingen..
Tien keer kwamen ze op en tien keer gingen ze onder voordat Korun gereed was
en alle geliefden veilig vertrokken waren naar Sha....
Sha,...Het paradijs,

Er was nu niets meer....
Korun verzamelde vlees, brood en water...en vertrok..
De haat diep in zijn lijf genesteld...

Schrijver: Hans, 2 juni 2002

kijojozeelandnet.nl

Haat Fictie fragment Fictie fragment

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.1 met 143 stemmen 2.502