Zij
Zij trekt geen aandacht, zij sleurt. Het zit vermoedelijk in haar natuur. Misschien was zij een heel goede actrice geweest, vermits. Zij spreekt goed verstaanbaar, al kun je niet zeggen dat zij schreeuwt. Zij heeft het niet direct tegen iemand, maar er zit een man tegenover haar tegen wie zij het zou kunnen hebben. Er schuilt een bepaalde redelijkheid in de optie voor de aanwezigen om zich niet aangesproken te voelen. In zekere zin is zij zelfs bescheiden. Zij kijkt af en toe maar niet te vaak, en op te vatten als per ongeluk, naar de twee vrouwen die aan de andere kant van het gangpad zitten. Die lezen. Althans daar zijn ze mee bezig. Maar ze kunnen moeilijk hun oren en ogen sluiten voor de voorstelling die voor hun neus gehouden wordt.
Hoewel zij mager is, neemt zij veel plaats in, zoveel als zij kan, met haar lange benen en armen. Een groot mens in de ware zin des woords. Om haar heen bestaat een enorme bende. Frutsels, dingetjes, hoe moet men ze noemen? In elk geval allemaal spullen die geen functie hebben, maar die mensen vreemd genoeg toch aanschaffen, omdat ze hun aandacht trokken misschien. Daartussen bewegen haar handen: met doelgerichte bewegingen en hoge snelheid pakt zij iets op, stopt het in een doosje dat onderdeel is van de troep, haalt koortsachtig iets anders uit een overvolle tas, dat zich helemaal op de bodem bevindt, verplaatst de ligging van de dingen op het klepje onder het treinraam, richt zich plotseling in volle indrukwekkende gestalte op en graait een beautycase uit het rek boven haar hoofd. Zij ploft met nieuwe munitie terug op de bank en lijkt nog eerder haar voeten op de tegenoverliggende bank geslingerd te hebben. Zo blijft zij zitten met de knokige knieën van een langbenige tiener boven ooghoogte tegen elkaar geklutst - even stil nu - want in beslag genomen door de voorbereidingen van de opmaak. Het gadeslaan van dit alles is dwingend, zij het met zachte hand. Niemand zou verslag kunnen doen van hetgeen zij intussen allemaal gezegd had. Een reeks verbluffende stellingen waaronder: 'Alles wat uit Den Haag vertrekt is klote, en alles wat in Den Haag aankomt is kut.' Klanken van een ruwe wereld, doorspekt van wrede geestigheden flitsen chaotisch om de omringende oren. Daardoorheen suist een onzichtbare reactie, afkomstig van een mannenstem even verderop, die dezelfde taal spreekt. Verschrikkelijke ziekten en geslachtsdelen vergezellen luidkeels de kwalificatie van hoer, die maar aan één persoon in het compartiment gericht kan zijn. Zij neemt de handschoen minzaam op en smijt haar weerwoord als een rauw hart op het bord van een nietsvermoedende toerist. Zij verleidt de vrouwen naast haar tot een glimlach in hun boek. Zij aanvaardt een stille ovatie.
Hoe lang zal de levenskracht het nog winnen van de vermoeidheid in dat hopeloos lachende gezicht? Wie zal haar ogen sluiten voordat zij rusten kan?
wanadoo.nlGeplaatst in de categorie: vrouwen
zij
2.526
Geef je reactie op deze inzending: