Staren
Een rechte, nette kelner zeilde door de kroeg “Verboden Vrucht”.
Hij dimde de lichtkegels boven de toog en lachte hartelijk.
In de dans van de kaars zag ik haar irissen, afwisselend dof en glanzend.
Wij stonden naast het aquarium met de karpers.
Koud zweet parelde op mijn rug.
“Waarom drinken we zo zuinig?” vroeg ik.
Ik speelde met de maanvormige schil die in het glas sinaas dreef.
Er volgde een weifelende glimlach, haar hand schikte de plukjes in de hals.
"Misschien worden wij vrekken, een kopvol kleine getallen”, zei ze.
Ze weigerde mijn vraag te horen naar de letter.
Zo genoot ik van haar, hoe ze regels smalend schond.
Ik beet de zure vrucht uit het glas dat besloeg, het verschil van mijn adem en het smeltend ijs.
Kramp drong in een zenuw en ik vertrok de lippen, lange plooien in de wang.
Omdat zij dit wou lachte ik, te schel en snijdend door het gemurmel, zei dan:
“Je daagt me uit, goed, je krijgt je zin. Jaag me maar op met jouw kwinkslagen.
Speel maar met mij.
Ik had het over de liefdesdorst, over zuinig drinken van de liefde.”
Daarop dacht ik:
Nu niet, te vroeg invallen deugt niet, fout. Zoek een ander moment.
Laat de ernst in de donkere, klamme kelder. Daar waar de mensen schuilen voor de bommen.
“We zullen niet doven”.
Ze beloofde het omdat ze mijn angst las op een gefronst voorhoofd.
Het overtuigde want ze was gedreven in het voordragen van sprookjes,
verwikkelingen over elfen in het mooie wonderwoud.
“We moeten geloven in wat volgt, een gevecht tegen de slaap,
gelijke dagen die aan onze dromen knagen.”
Er raasde een heftige kolk door mijn aders. Een mengsel van indrukken:
De koperen toog en Zij die me beroert en “Purple Rain” te zacht op de achtergrond.
In de “Verboden Vrucht” hing een verwachting, iets dat zweemt naar meer en nog.
Ik proefde het vlees van de citroen, het bleef aan mijn verhemelte kleven.
“Gun me het geluk en ik zal je verwennen.
Laat mijn tenen krullen en ik zal jouw voeten kussen” zei ik.
Het klonk als een vers uit het oudste testament.
Ze proest in mijn ogen.
“Hangen jouw bouten los? Heb je nog meer onzin op zak?”
“Ja, vooral in mijn binnenzak waar de sleutel zit.”
“De sleutel van jouw flat?”
“Nee, van jouw burcht die ik bestorm met pijlen en speren en geweren.”
Het gesprek schakelde in een hogere versnelling. Het gemurmel stierf weg.
“Maar achter de poort staan de waakhonden met hun natte muilen.
Ze zullen grollen en jij zal vluchten.”
Ze hield van fraaie leugens en hoe die een hol gemis kunnen vullen.
Ik herinnerde me iets:
Die nacht had ik liggen woelen, de lakens schuivend in mijn liezen.
Een pikante droom over een verpleegster met kordate passen, steeds luider getik van naaldhakken. Ik overwoog hoe ik dit kon verzwijgen.
Stilte.
Zij begon:
"Soms voel ik steken in mijn hoofd of een gloeiende bal in mijn borst.
Echt. Ik verzin dit niet.”
“Jij zal je nog eens een kwade kanker piekeren. Wees een vent zoals ik”,
zei hij verrassend ernstig.
Toen werd hij hoogdravend, verwaander dan nodig:
“Word rots en laat het ziedend water jouw flanken spoelen.
Kijk naar mij - nooit wijkend voor een kramp.”
Zij haalde haar neus op, spoog haar afkeer, vloekte.
“Hou op. Ik wil van jouw heldenmoed niets horen. Ga elders snoeven.”
Alhoewel hij dit kon voorspellen had hij een grap verbrod,
de zwier in zijn houding, de schokkende gebaren die hem verraden.
Hij dacht:
‘Ik moet de harde toon verzachten. Snel, sneller dan de schaduw die me volgt.’
Zei:
“Bij jou voel ik me een weke oester, er groeit een parel in mijn schelp, voor jou.”
Ze bedaarde. Ze had iets met de zee en haar vruchten.
De belofte van een verloving stemde haar mild, de ogen klaarden op.
Maar ooit was het anders, toen lagen ze samen te ploeteren in het tranenmeer.
Toen fluisterden ze nog iets als:
“Liever samen in het zuigend moeras dan alleen op de hooizolder.”
Ze veerde recht.
Ze bewoog tot ze een steile pose vond, haar wang en oog achteloos weerspiegeld in een mes.
Doorheen een kier gleed de tocht.
“Bedek mijn schouders” snauwde ze mild en ik nam de gevoerde overjas.
Ze verwachtte lippen in de hals en koos een blik uit.
Zij dacht: 'Dit werkt altijd'
Hij wist:
'Een wolf in de klem ben ik, nu nog het genadeschot, de rokende geweerloop’
Een aarzelende hand reikte naar de wangen.
Haar ingedeukte wangen met de ronde blos.
Hij aaide de schil van een rijpe vrucht.
"Jij hebt koorts. Straks ijl je nog" siste hij en dacht 'Blijven praten! Vooral blijven praten!'
Het was de stem van een stramme generaal terwijl hij beefde, de kleine kadet.
Zijn gedachten fladderden in een zwerm. Hij plukte ernaar en kon ze niet vangen.
Nu leegde hij het glas en wenkte de kelner. De laatste droppen plengden op zijn tong.
Oh, de schroom!
Want wat hij wenste was een soppige kus op een oorlel of gefluister.
Maar de avond rekte zich loom uit. De overvloed aan tijd verwarde hen.
Koude plakken deeg koekten aan de borden en lokten een bromvlieg.
Ze streek neer op een olijf..
De kelner schetterde nabij: "Quattro staggione, senor", tegen een oud paar.
Alle andere gasten werden vreemd.
"Jij eet beheerst, jij praat niet vuil, zoals die pokdalige sletten."
Zij rispte maagzuur op en proefde dit en betastte haar ribben.
Dacht: 'Straks braak ik grote brokken op het blanke kleed, als hij eens wist.'
Hij wou haar optillen en in een gipsen vorm gieten.
Andere jongens strooiden aas uit, verborgen brieven in haar tas.
"Hoe durf je mij vergelijken met, met...?" zei ze.
Het verlossend geschater volgde.
"Trouwens, ik moet niets van hengsten met botte manieren.
Ze kwijlen en achtervolgen hun doorbloede pik."
Er huppelde een zigeuner rond met een wijd boeket op de arm.
Hij boog en bood roze kelken aan.
Een violist speelde Vivaldi.
De Lente klonk eerst trillerig en jolig, maar na de aanzet haperde de man,
kleine, haast onhoorbare foutjes bij de vingerzetting.
"Een amateur", fluisterde hij haar knipogend toe.
"Shht", zei ze onverwacht warm en neep in zijn hand.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: liefde
ontmoeting
1.738
Geef je reactie op deze inzending: