Saar
Bas vleide haar en zei: "Die blouse past je, en die glanzende golf in je lokken."
Saar keek naar de neuzen van haar schoenen.
Schijnbaar onverschillig graaide ze in een koker vol viltstiften.
Ze bood een wang aan en kleurde wijnrood.
Ze rook naar verse snijbloemen en zure oksels. Twee twistende geuren.
De jeugdbrand knaagde aan de bekoring.
Tijdens het college "Handelsrecht" had hij gefluisterd:
"Je hebt een gezellige stem"
en sindsdien schaduwde ze hem tot aan het centraal station,
zocht naar de wagon waar Bas de krant las of pokerde met studenten voor een concertticket.
Eigenlijk wekte ze weerzin op: de ruwe gelaatstrekken, de opdringerige toon van haar verhalen.
Maar ze was lief en naïef en keu-rig opgevoed.
Dit vertederde Bas en hij zag haar achter gewelfd glas, vervormd.
Alsof een lob onder zijn schedelpan was verdord.
Dus vleide hij haar.
Ze verdubbelde de les terwijl hij spijbelde, duidde vette trefwoorden aan met fluo-geel, vervalste zijn handtekening op de aanwezigheidslijst.
Tot Bas schrok en zich bezon: 'Ik misbruik haar.'
Hij roomde haar liefde af en schimpte enkel terug. Een scheve ruil was dat.
Ze zaten samen in het diep witgekalkt lokaal. Het rook er nieuw.
De prof "Burgerlijk Recht" schikte een reiswekker voor zich uit.
Hij had geen besef van tijd.
Saar had zich die ochtend verdrongen tussen de schuifelende kudde.
Bas veinsde hartelijkheid, smaalde kunstmatig.
Ze overhandigde hem een bundel, een hoofdstuk over de Palestijnse kwestie.
Hij zag haar ovalen handschrift in de marges.
Ze keek onbeschaamd, maar de blik vergleed van mat naar glanzend.
Alsof ze een elf zag en mezen met een bruidssluier in de snavel.
Hij verstarde en begon verwoeder te schrijven,
zich te verdiepen in een taai artikel van het wetboek.
Na afloop - de wekker kraaide - vluchtte hij, nam koel afscheid en stootte zijn elleboog tegen ruggen op de gang. Misschien gaf ze op.
Maar Saar volhardde vergeefs.
Als de atleet die de meet ruikt maar op de adem trapt.
Aan vrienden vroeg ze beleefd: "Hebben jullie Bas gezien? Hij is verdwenen."
Ze pendelde met dezelfde trein van 13.10u op spoor 4 die klokvast met vertraging werd aangekondigd. Bas' vrijheid werd aangerand!
Hij was een vluchteling in eigen land, wou de bange bekentenis vermijden:
"Saartje, lieveling, je jaagt spoken na. Koester geen valse dromen. Doe het niet.”
Bas liep om aan het centraal station, weifelde en koos een andere hal
waar kramers Luikse wafels sleten, in desolate gangen van kunstlicht.
Geen sterveling met manieren at ze.
Een straatartiest met een glazen oog speelde blokfluit.
Enkele marginalen met een holle pens wasten zich in een fontein.
(roestig leidingwater, smoezelige handzeep)
Op karton sliepen ze, om de haverklap verjaagd door bevoegden met knuppels.
Saar stapte langs de boulevard tussen zakenlui met gelakte schoenen,
studenten en tippelende dellen. Haar valkogen spiedden in het rond.
Ditmaal wou hij geen ongelukken zoeken.
Hij daalde af naar het ondergronds perron en stelde zich verdoken op aan een ander spoor, waar de stoptrein binnenliep. Het was een offer voor de verademing.
Deze slang van gammele stellen stak schril af bij het gemak van de stadstreinen.
De sliert schokte van gehucht naar gehucht tot je duizelde.
Sporttassen verschoven, vandalen hadden de voering doorkerfd met vlindermessen.
Maar Saar verzaakt niet aan haar droom.
Bas vermoedde:
‘Ze zal de conducteur verhoren, zijn profiel schetsen, en zich sip bij de vrienden voegen.’
Zij zullen stampvoeten, op hun schoot kletsen.
Eenzaam en vernederd zal ze in haar kladblok duiken.'
Gisteren nog zat Bas met kameraden in "De Bestolen Ekster", een kitscherige taverne.
Ze keuvelden over het eksamen wijsbegeerte in een zithoek.
Een televisiescherm zond satellietbeelden door,
afweergeschut boven een stad in het Middenoosten,
een Amerikaans piloot grinnikte na een nauwkeurige bommenregen.
Hij zei lomp:
"Jesus, that shithole was lighted like a christmas tree”.
Het gesprek haperde bij Plato en koos een andere koers.
Bas zei droog:
"Bezie dat. Die stippellijnen in de lucht."
Er werd een raket afgevuurd op een depot.
Ze zagen het vizier van de jager op het scherm.
De zaal jubelde toen de dictator met zijn groene baret zuur in de lens keek.
Iemand zei: "De Amerikanen zullen hem op de knieën dwingen."
Bas zuchtte, zag zijn buik deinen en proefde de roes van het bier.
Gelach verdrong gestamel.
Saar stortte binnen. Bas krabde zijn haar. Rampen spookten door het hoofd.
‘Had ze een zendertje in zijn tas vastgeklit?
Had ze een radar waar hij een stip was in een web?
“Ik ga straks naar Zakelijk Engels" zei ze, want ze worstelde met taal en uitspraak.
Ze plukte een paar keer aan zijn mouw, glimlachte rauw.
Een snauw lag op zijn lippen te popelen.
Zoals:
"Saar, zit er snot in uw ogen? Kan je niet tussen de regels lezen?
Ik hou niet van u.
Daarna zalvend:
“Dat is een woord te veel. Er is niet dat grote tussen ons. Het spijt me 10 maal.”
Hij kreeg het niet gezegd, het zoog energie.
'De zee ontzilten is makkelijker', dacht hij.
Op woensdag, wanneer de campus met de okeren gevel leegstroomde, gingen ze eten. Hij nam zich voor oprecht te zijn en had het voorbereid.
Ze hadden een uur lang over recepten, mode gekletst.
Toen zei hij koud en kort:
"Saar, we moeten ermee ophouden, elkaar te vernielen."
Ze huilde niet, maar het hoofd boog verslagen naar de tafel.
Ze trok aan een oorschelp.
Nadien, na de troost en verlichting, trokken ze naar het noorden van de metropool.
De verf bladderde hier van de gevels, luiken half weggerot,
zigeunervrouwen op de drempel.
Er lag poep en plukken tabak en blik.
Het ademde bitter, maar Bas vond deze grauwe wijken adembenemend,
nu hij van de kwelling was verlost.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: ex-liefde
school
2.043
Geef je reactie op deze inzending: