Drugs

Drugs. Ik heb er heel veel over gelezen. Boeken, tijdschriften, artikelen en op interent. Ik dacht er heel veel over te weten. Ik wist ook wel veel, maar dan van de theorie.

Drugs werd een bepaalde obsessie voor me. Ik moest en zou precies de uitwerkingen weten. Wat het met je deed. Welke reacties er kwamen, hoeveel enz. Ik slurpte elke mogelijke informatie bron op. Soms in mijn fantasie beleefde ik het zelf. Ik was heel erg nieuwsgierig. Ik wilde weten hoe het was. In mijn fantasie maakte ik het allemaal mee. Ik vond het allemaal prachtig. Ondanks dat ik vaak genoeg gewaarschuwd was in boeken, artikelen.
Ik wilde het ook niet zelf gebruiken. Tenminste niet echt. Alleen in mijn fantasie. Eigenlijk had ik geen idee hoe mensen nu echt waren als ze drugs gebruikte. Totdat ik zo’n persoon tegen kwam.

Ik zat samen met 2 vriendinnen op het station. We moesten een half uur wachten op de trein. Er kwam een jongen van ik schat een jaar of 19 naar ons toelopen. Een vriendin van mij herkende hem. Het was een oud klasgenootje van haar. We startten een gesprek. Ik merkte heel snel dat hij zo vreemd uit zijn ogen keek. Hij praatte heel traag. Ik dacht eigenlijk dat hij stoned was of zo. Toen hij opeens raar wit spul aanbood.
Het was geweldig goed spul zei hij. Je kon er wel 5 dagen achter elkaar stoned van zijn. Hij zei er nog bij dat het wel heel erg sterk was. Alleen was dat voor hem geen probleem, hij kon er tenslotte tegen.

Ik schrok enorm van die woorden. HIJ KON ER TOCH TEGEN. Ik luisterde niet meer verder. Het enige wat ik nog hoorde was de zin. IK KAN ER TOCH TEGEN. Ik keek hem nog eens aan. Ik zag opeens aan zijn ogen dat hij het niet lang zou volhouden. Ik gaf hem een maand of 2 en dan zou hij sterven aan een overdosis.
Ik voelde het heel sterk. Ik voelde dat hij met deze zin zijn eigen graf aan het graven was. Waarom weet ik niet. Ik ben helemaal geen kenner. Ik kende alleen maar de theorie. Maar ik zag het aan zijn lichaam. Zijn lichaam schreeuwde om hulp. Zijn lichaam kon het allemaal niet meer aan. Het was de verslaving. De pure verslaving. Zijn lichaam kon niet met de drugs en niet zonder. Vooral zijn donkere rode ogen spraken boekdelen. Het was heel gek, maar het leek of die schenen te zeggen, dat ze het niet meer aankonden. Zijn pupillen waren heel groot. Zijn reflexen heel traag. Hij haalde om de zoveel tijd een beetje hortend adem. Alles, heel zijn lichaam, sprak de ondergang, de dood uit. Ik kon niks zeggen alleen maar kijken. Ik keek naar het rare witte spul dat hij in zijn handen had. Als je zag met welke liefde hij het behandelde. Hij streelde het bijna. Ik huiverde. Die afhankelijkheid…

Ik wilde opeens heel sterk dat hij weg ging. Ik wilde al die gruwelijkheden niet meer zien. Ik kon er niet tegen.
Uiteindelijk is hij ook weg gegaan. Ik heb hem daarna nooit meer gezien. Ik wil niet weten wat er met hem gebeurd is. Ik heb een keer een gerucht gehoord.
Zijn vrienden hadden hem al een paar dagen niet meer gezien. Dat was ongeveer 1,5 maand nadat ik hem had gezien op het station. Ik heb nooit naar het gevolg geluisterd. Ik wist genoeg.

Die ene avond zou ik nooit vergeten. Ik ben gevoelig, het beeld van wat ik die ene avond gezien heb, dat is genoeg voor mij. Drugs… ik vind het eng, gevaarlijk. Voor mij hoeft het niet meer.
Ik heb er nu ook genoeg van geleerd. Ik denk er nog wel aan, maar dat is als ik een nachtmerrie er over gehad heb. Want nog steeds achtervolgen die ogen mij in mijn dromen. Dat is drugs voor mij. Nooit zal ik het vergeten, nooit…

drugs verslaving doo verslaving dood

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.9 met 54 stemmen 2.156