Elfjes aan de horizon van strijd en droom

Een dappere, Afrikaanse zonnestraal priemde door een kier in de stalen golfplaat. Verveeld opende Jara haar gitzwarte ogen en zuchtte, alsof zo alle ellende haar lichaam zou verlaten. Maar zelfs de nooit opgevende angst ontbrak het aan moed om haar lichaam te ontvluchten. Haar gammele barak rammelde toen de statige Herbor haar met een harde trap op de ijzeren constructie in de ruwe werkelijkheid duwde. De regelmatige ademhaling van de kleine Zino, die zijn tengere lijfje toevertrouwde aan de kille golfplaat, ging plots over in een klagerig gehuil. Met de zachte onschuld van een negenjarig meisje kalmeerde ze haar jongere broertje en trok ze met een tedere genegenheid zijn gescheurde T-shirt aan. Het huiveringwekkende contrast van de gigantische lap stof die haaks slobberde over een kwetsbaar gekrompen lichaampje, verstopt onder breekbare botten, zou niet alleen de gevoeligheid van véél sociaal -bewogen mensen tot trauma's verminken. Maar ook deze verschrikking kan uiteindelijk als gewoon beschouwd worden, zelfs door de ogen van een meisje, dat steunt op dappere broosheid. Zino genoot duidelijk van deze aandacht en jengelde zoals steeds rond haar. Wanneer ze de doffe voetstappen als voorbodes van dreigend gevaar hoorde naderen, besefte ze dat ze moest voortmaken. Wanneer ook de andere kinderen verstomden, legde ze ook toen liefdevol haar hand op Zino's mond die gefascineerd bleef door haar nieuwe rok, gemaakt uit een zwervende vaalgele vod. Maar hij was zich van geen kwaad bewust en liep vrolijk met zijn typische guitige blik rond zijn grote zus. Hoe moest ze hem ooit uitleggen dat spelen hier niet bestond? Wanneer zou hij beseffen dat de spelregels van de oorlog niets toegeven aan de jongste spelers? Hoe lang nog zou hij vertrouwen op haar veilige fantasiewereld? Ooit zou hij deze broos getinte illusie, ontstaan in het Aardse tranendal, ontrafelen. Ooit zou hij zich verraden voelen. Daarom hoopte ze met heel haar bange hart dat hij de liefdevolle achtergrond van haar verhalen zou ontdekken! Vlug ging ze naar de anderen die net zoals Jara hun angst enkel durfden toevertrouwen aan een stil gefluister. Met de angst als opgelegde gedragscode deden ze zoals elke dag alle klusjes die hen opgelegd werden.

Gelukkig had ze de zestienjarige Sandra nog die haar liefdevol beschermde alsof ze zich geen wereld zonder elkaar konden inbeelden. Zij nam Jara dikwijls mee in de wereld van de fantasie, in hun eigen wereld waar de verbitterde angst geen vat op had. De hoop op verlossing leek hen eindelijk dé oplossing te bieden. Gelukkig beseften ze niet dat dit niet zou mogen gebeuren, dat ergens op diezelfde planeet waar zij gebrandmerkt werden door zware herinneringen, ooit plechtig is beslist dat elk kind bepaalde rechten heeft. Het leven van een kindsoldaatje viel niet mee, maar dankzij Sandra werden de scherpe kanten soms eventjes omzwachteld met kostbare aandacht. Sandra vertelde haar ooit dat er ergens op hun eigen Aarde, een wereld bestond zónder wapens, waar geweld niet gedwongen werd om eeuwig op het netvlies van kinderen gebrand te zijn! Een wereld waar de kleur van de wegvloeiende pijn de liefde vertegenwoordigt! "Liefde"... nog zoiets waartoe ze verbannen leek! Zij vond het maar niets die "liefde", die ze volgens Herbor uit dankbaarheid voor haar persoonlijke moed van hem kreeg. Het moest wel iets speciaals zijn, als ze hem zou geloven. Ze leek volgens hem wel bevoorrecht te zijn!
Hij vertelde haar elke keer dat ze dankbaar moest zijn voor deze unieke kans, maar zij vond het een verscheurende verschrikking. Ook zijn doordringende blik ketende zich telkens weer vast in haar onzekerheid. Ze begreep echt niets van deze wereld waarin ze werd gegooid! Maar de pijn werd verdrongen in haar hart uit angst voor vernietigende reacties van de anderen. Haar angst was vast geen excuus voor haar eigen ondankbaarheid. Dat andere kende ze helemaal niet, hoe noemde Sandra het ook al weer? Ze kon er uren over doorgaan en dat éne woord droogde telkens haar schuchtere tranen. "Vrede" werd het genoemd, zijzelf kende enkel de wreedheid persoonlijk, in al haar vormen maar met diezelfde pijn die haar enkel leerde dromen. In de wereld ’s nachts, als ze met een beetje geluk werd toegelaten in de wereld van de rust, was zij diegene die geluk uitvond. Wat was het fantastisch om zelf te kiezen wat ze deed!
Door deze eigen droomwereld vergat ze soms zelf haar eigen kwetsbaarheid. Daar kon ze dansen en zingen, net als vroeger! Dit was haar bereikbaar geluk, hier leerde ze alles toveren, zodat de steeds terugkerende omschakeling van nacht naar dag haar steeds weer verwondde. In haar wereld toverde ze alles, met de fantasie als beschermelfje werd die andere wereld ook nét iets dragelijker. Hoewel ze steeds weer geconfronteerd werd met die harde wereld, bleef ze fantaseren hoe die "vrede" wel moest zijn. Sandra zei dat er zelfs stukjes land bestaan die helemaal voor kinderen zijn ingericht met allemaal vrolijke dingen, waar enkel mensen liepen die lachen! De elf Jara, want zo trad ze binnen, had de mooiste kleren aan, die schitterden bij elke zonnestraal, zonder zelfs één enkele scheur! De zon scheen er elke dag en het hoefde er zelfs nooit meer nacht te worden. Sterretjes sloten weer vriendschap met de zon zodat de hele planeet altijd schitterde! Ze toverde er glimmende regenbogen met donzige wolkjes om na een lange vliegreis eventjes weg te dromen. Er waren ontzettend veel mensen die lachten alsof ze niet bang waren voor het leven, alsof ze zich niet verstopten voor de pijn die zij elke dag net zo goed kon ontwijken als zich verstoppen achter de hoeken van de Aarde! Misschien zou ze daar ooit wel dat rare ding, de liefde, tegenkomen!
's Nachts vloog ze op kometen door de lucht voorbij flitsende sterretjes zodat geen enkele herinnering haar nog volgen kon! Dankzij elfjes en feeën leerde ze praten met alle wezentjes waar de gewone mensen blind voor waren. Vreugde en vriendschap wervelden er vrolijk door haar ooit gekwetste hart. Die grootse dromen en de meest fantastische figuren brachten terug die fonkelende schittering in haar moedige ogen. Haar denken begon uit de realiteit te sluipen en de fantasie begon haar leven langzaam maar zeker te overheersen tot ze door de verdieping van haar waanbeelden voor altijd verbannen werd in de wereld die alle pijn uitsluit. Die ene morgen had ze het nét iets te moeilijk om haar veilige wereldje achter te laten, dat als een verlaten paradijselijk eilandje op een woeste oceaan met altijd dreigend gevaar ronddobberde.
Zelfs Sandra, die elk moment hunkerde naar tovenaars en elfjes, kon Jara's gedachten, die verslaafd werden aan de ontvluchting van de werkelijkheid, niet ontnuchteren. Die dag namen de waanbeelden wraak, helemaal opgegaan in veilige dromen werd ook zij vergiftigd door de kleur van de pijn. Uitgeweken kogels en zachte elfjes bleken niet verzoenbaar. Een laatste keer moest ze het herkenbare gevoel van pijn ondergaan, tot ze geen behoefte meer had aan hoopvolle moed. Zoals de afkoelende rode druppels stilletjes het zand vochtig maakten, gleed zij voor altijd weg onder de beschermende blik van haar elfjes. Haar wereld..waar de niet gekende liefde een kleine poging minder onbereikbaar werd. Zo liet ze Zino en Sandra even achter tot óók zij ooit de volledige toegang tot die veilige, tranendrogende wereld zouden verwerven.

Schrijver: kleine maan, 29 december 2002