Verhalen

Onbewust verlangen

Het trieste relaas op T.V. naderde zijn hoogtepunt. Zeg maar liever 'dieptepunt'.
Als verstandige man van 40 verborg ik op dat moment de vrijkomende emoties voor mijn moeder die de glinsterende tranen van haar wangen depte.

Toen de film begon zei ik nog : "Ma, is er nou echt niets anders?..."
Het onderwerp sprak me niet aan en ik wilde graag iets anders zien.
Na 10 minuten zei ik niets meer. Het beeld van de T.V. had mijn volle aandacht.
Mijn flesje bier was ondertussen leeg en dat zou uiteindelijk nog een tijd zo blijven.
Ik dacht er zelfs niet aan om een sigaret op te steken.
Het verhaal kwam als een droom over mij heen, zo reëel, vreemd herkenbaar als een déja vu.....
Met een brok in mijn keel, die mij verhinderde te slikken, keek ik beurtelings naar mijn moeder en naar de slotscene. Ik voelde haar verdriet.

Het scherm vertoonde een tragedie. De zoon die zijn vader het leven zag opgeven. De liefde die hij te laat had gekregen, niet genoeg voor zijn verdere bestaan. De wond die te diep bleek te zijn om te genezen....te diep om een litteken te vormen.

Een aftiteling had ik nog nooit uitgezien maar ik bleef staren.
De symphonische muziek liet me rillen.
Toen het scherm zwart werd, keek ik mijn moeder aan...en zij mij...
Een oneindig lijkend moment werd er zoveel gezegd, zonder woorden.

Ik had het al zo lang verdrongen en weggestopt, ervan overtuigd dat een man die ik niet gekend heb, nooit een herinnering kan zijn.
Die avond pakte ik haar broze handen en gaf een zachte kus
waarna ik, als een klein kind, in schaamteloze tranen zachtjes vroeg :
"...Mama, vertel eens over mijn vader...."