waarom ik?

Het is niet leuk als iemand over straat: HE EVERZWIJN!! roept..
Dan denk ik eerst,omdat ik toevallig niet zo'n graatje ben als jij, hoef je me toch niet uit te schelden...
Maar dat zeg ik natuurlijk niet, want dat durf ik niet...
Ik fantaseer weleens dat ik ook zo eruit zie, dat ik alle truitjes uit de winkel maar kan kopen zonder ze te passen, want dan ben ik toch dun zat..
dat was groep 8..
Yes, ik ben van ze af, want ik ga in een andere stad naar school..
Maar ik wist eigenlijk wel dat anderen hen zouden vervangen, maar het is toch leuk om in de vakantie ernaar uit te kijken en te doen alsof het niet zo is.
Het viel mee, het was niet zo erg als vorig jaar.
Ik kleedde me toen ook al, als wat de meesten nu een skater noemen.
Ik was nogal stil,in het begin.
Dat bleef zo, niemand lette meer op mij.
Dat vond ik eigenlijk wel zo goed, dan konden ze ook mijn zwakke plek niet ontdekken.
De 2e klas, bij dezelfde mensen als in de 1e.
Maar nu was het anders.
Een meisje alleen, dat vond ik zo zielig.
Ik kende haar wel, maar ze was anders dan ik dacht.
Ze begon ineens zo raar te doen.
En toen ik, na een week griep, terug kwam, was het raak.
Elastiekjes met lijm, je kent het wel, in mijn haar schieten, en dan erg onschuldig tegen de leraar zeggen dat hij er niet mee begonnen was.
Goed oke, ik kan wel ergens tegen.
Onder frans was het weer zover, maar toen dacht zo'n kind dat ze het spelletje valser kon spelen.
"Ja mevrouw, zij heeft de meeste elastiekjes geschoten!"
Toen knapte er iets van binnen; toen ze het lokaal uit kwam, heb ik haar aangevallen, met woorden.
Ik ging net zolang door tot ze huilend weg liep.
Nu ja, toen waren de rapen pas echt gaar.
Voordat ze ook maar iets konden uithalen, ben ik naar de rector gegaan.
Toen negeerde ze me, min of meer, af en toe nog weleens knor knor.
Maar het ging beter.
Totdat ik het op probeerde te nemen tegen een pester, die het nodig vond om een iel,klein meisje te slaan.
Ik geloof niet dat ik ooit zo boos geweest was, ik kon mezelf niet meer in de hand houden.
Voordat ik het wist raakte mijn vuist haar gezicht en voelde ik een stekende pijn in mijn knokkel.
Vanaf toen was ik weer de klos.
Maar ik was niet alleen.
Ik had vrienden, maar die zaten op een ander niveau.
Ik besloot om maar harder te werken, dan kon ik tenminste weg.
En dat is me gelukt.
Dat is nu ongeveer 2/3 jaar geleden, en nu nemen mensen me zoals ik ben, en niet om mijn kleding of mijn uiterlijk.
En als jij er last van hebt, lul ze gewoon uit.
Want in de meeste gevallen zijn ze zoveel stommer dan jij.
Als ze je niet motten, waarom praten ze dan tegen je?
Als je dat zegt en meteen wegloopt, dan zet jij hun aan het denken.
Als het jou dwars zit is mijn voorstel:

ga aan de rivier zitten en je ziet ze vanzelf voorbij drijven.
en dan zijn de kneus en niet JIJ!

pesten vernederen un vernederen uniek

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.5 met 24 stemmen 2.407