Regen

Aan de regenval leek geen eind te komen. Het was alsof de hemel al z’n verdriet op aarde liet neerkomen, en daarmee aan de dageraad van een nieuw tijdperk stond. Mensen trokken aan me voorbij, gehaast, angstig, bang om te verdrinken in hemels tranenval. En hoe sneller ze mij voorbij fietsten, des te langzamer ik ging. Ik genoot van de vreemde blikken die ik toegeworpen kreeg, en de kleding die zo langzaamaan aan m’n lichaam begon te plakken. Alles werd zo helder als ’t regende.

Zoveel vermeende soorten leken me in te halen. Skinheads, traditionele Nederlanders, een of andere opgedirkte mevrouw die eruit zag alsof ze van een begrafenis kwam (maar dat kwam vast door de regen), wat bouwvakkers, een handjevol buitenlanders… Zo verschillend, maar allemaal met dezelfde blik in hun ogen. Zouden we echt zo verschillend zijn?

Mijn gedachten leken overal en nergens te zijn, niet meer bezwaard door het verleden. Alsof de regen het van me afspoelde. De wind blies de druppels in m’n gezicht, en alles om me heen werd troebel. En ik had ’t gevoel dat ik steeds dichter bij mezelf kwam. Steeds dichter bij wat ik wilde zijn, steeds dichter bij wat ik werkelijk ben, steeds dichter… steeds dichter…

Een gevoel van overwinning kroop over me heen, onterecht, maar ’t voelde op dat moment erg goed. Ergens wist ik wel dat ’t vals was. ’t Verstoorde m’n natuurlijke balans. Geluk en pijn stonden recht tegenover elkaar, ik wist ‘t, maar wilde ’t niet beseffen. Dit voelde te goed, te goed om op te geven, te goed om terug te keren naar de wereld, die sowieso toch alleen maar wreed en hard was. Laat me dan in een schijnwerkelijkheid leven, waar ik kan zijn zoals ik ben, waar er geen pijn bestaat, maar wel ‘t inzicht om ’t tegen te gaan.

Een auto toeterde, er zat een vrouw achter ’t stuur. Haar haar was nat, en haar blik stond geïrriteerd. Ik glimlachte naar haar, ze keek me gejaagd aan. Zoveel ophef om niks, zoveel verspilde energie… Ik reed rustig door. De lucht werd steeds donkerder, en ik vermoedde dat ’t zou gaan onweren.

Ik was trots op mezelf, trots erop dat het weer me niet klein kreeg, trots erop dat ik me zo intens goed voelde. Ik had ’t gevoel alsof ik de hele wereld aankon, of nee… nog beter, het hele leven. Niks zou me noch kunnen deren, nu niet… nooit niet. Dit was een nieuw begin, een nieuwe periode in m’n leven. Heel even leek de wereld zo ontzettend mooi, prachtige beelden passeerden mijn ogen, ondersteund door “I’m still standing” van Elton John. ’t Lied spookte door m’n hoofd, en wilde er niet meer uit.

Ik zag de stoplichten in de verte opdoemen. “Better then I’ve ever been” .
‘t Maakte me niet uit of ze straks op rood of op groen zouden staan. “Looking like a true survivor, feeling like a little kid”. ‘t Maakte me niks meer uit, helemaal niks. Het deerde me niet meer. “I’m still standing, better then I’ve ever been”. Niks had nog betekenis, alleen nog m’n hart dat euforisch leek te zingen. “I’m still standing, after all this time… looking at the pieces of my life…”

‘t Stoplicht sprong op groen toen ik aankwam, zomaar, stom toeval. Maar ik wist beter, het kwam door mij. ’t Maakte me niet uit, en ik zond alleen nog maar positieve energie uit, alleen nog maar positief… alleen nog maar positief… Ik had de kracht om dingen te beïnvloeden, simpelweg doordat ’t me niks meer uitmaakte. Al ’t goede zou op mijn weg komen, al het goede! Het kon niet meer mis gaan. Ik had DE WEG gevonden, ik had dat punt bereikt waar zoveel mensen naar streefden.
Totale harmonie, totale balans, de kern van ons bestaan. Ik begon medelijden te krijgen met alle mensen die ik tegenkwam. Moest je ze nu eens zien, de arme stakkers, helemaal in de stress doordat het een beetje regende. Als je je daar al druk om maakte, hoe moest ’t dan als je echte pijn in je leven zou meemaken, als mensen je onrecht aandoen, als iemand aan je ontnomen werd…
het Leven is hard, maar dat is ’t leven.
’t Is een leerweg, die je zo gemakkelijk kon kwijtraken en verdwalen. Zo gemakkelijk… arme schepsels. Ik had echt met ze te doen, maar ergens versterkte dat ook mijn eigen zelfvertrouwen. Ik had HET gemaakt, ik had het pad naar geluk gevonden.


Het is nu een dag later, ik lig op bed na te denken. Terug te denken aan hoe ’t gisteren was, en ik vraag me in af hoe ik in zo’n emotionele staat gekomen ben. Er zou wel wat in de lucht gehangen hebben. Mijn euforische gevoel is totaal verdwenen, ik voel me klein en verdwaald. Mijn gedachten zijn weer troebel, en ik voel me waardeloos… Ik besef dat ’t leven een leerweg is, geen moeilijke leerweg. Er is maar één ding dat je in de weg staat, en dat ben jezelf. ’t Is zo ontzettend makkelijk jezelf voor de gek te houden. Hoe groter dit besef bij me wordt, des de zwaarder mijn last…
ergens doe ik kennelijk wat verkeerd….

Schrijver: Niels Moddemeijer, 18 januari 2003

la_guardacielohotmail.com

gevoel emotie besef emotie besef

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.9 met 18 stemmen 1.716