De berg: 'Nergensland'
De zomer net als de oorlog, net begonnen en je staat een meter van de prachtige, begroeide top van een hoge berg, kijkend naar het dal onder je. En je stapt dichterbij op het uiterst puntje van de berg. Je draait je om, maar snel weer terug omdat dit uitzicht niet te veroorloven is en je ogen blijven maar staren naar de diepte. Je draait speels rondjes om je heen en je jurk zwaait gezellig mee omhoog en die luistert naar de passen en de rondjes die jij maakt.Stoppen kan je niet meer en je draait, en draait maar door. Tot plots een hand je reikt en vast pakt en je meesleurt maar dit is het eeuwige leven die jij wilt hebben en werkt niet mee en probeert los te rukken. Maar de arm is te sterk en plots val je op de grond, met je ogen neerslagend em je handen om je knieën als een klein kind. Iemand pakt je op en houdt je in zijn armen alsof dit een gewichteloze actie is. Zo val je stiekem maar zeker, in de maanzwarte nacht, in slaap.
Je wordt wakker in een splinter nieuw bed, maar al die nieuwe dingen hebben jou nog nooit gelukkig gemaakt. Hoe vaak ik ook probeerde om weg te lopen en deze weg te vermijden, nooit is het me gelukt, hoe graag ik ook wilde. Op de dag, vier februari, toen de oorlog al vijftien weken bezig was werd muziek verboden. Nooit voelde jij je zo somber, want door de mzuiek leefde jij van binnen nog. Je loopt naar je vriendje en daar huil jij op zijn schouder uit. Tot op de dag, vijftien februari, een bericht op de radio komt dan alle jongens in het leger moeten, huilde jij maar bij je poes uit. Tot op de dag vijfentwintig februari, huisdieren verboden werden was de maat vol. Aan wilde de laatste blik aan mijn vriendje besteden, dus pakte mijn spullen en waagde de lange weg naar hem toe. Na vijftien onbeschrijfbare dagen van het avontuur kwam ik bij het kamp aan. Ik hoorde schoten en probeerde mijn vriendje te vinden, en ik zag een schim die op hem leek en rende als een reactie van mijn benen hem achterna. Hij stopte met rennen en ik omhelsde hem. Marco! dat woord echode me tien keer, net als mijn ranen. Zijn hoofd viel lief en teder in mijn handen. En kuste met zijn laatste adem mijn vingers, terwijl het bloed ook mijn handen vulde. Ik stond daar drie hele uren zonder dat ik in beweging kwam.
Ik pakte zijn armen en sleepte hem naar de berg van mijn dromen. En keerde in vijftien dagen erug naar de berg, en had een bezweet voorhoofd, vermoeide en vervuilde armen. Ik legde hem zo zachtjes en lief neer. En dacht na, en keek naar de zon die hoog boven de horizon heen. De zon had geen minnaar, maar staat altijd in vuur en vlam, en niemand weet waarom. De maan is ook niet eenzaam, want ontelbare sterren staan om hem heen. Maar waarom gaat mijn geliefde weg? Ik pakte Marco in mij armen en kuste hem voor de laatste keer. Ik liep vooruit tot ik nergens meer op kon staan en viel langzaam, in enkele seconden naar beneden en je hoorde een doffe klap.
Voor sommige mensen is liefde belangrijker dan alle het andere en liefde is ook blind.
msn.comGeplaatst in de categorie: liefde
Geluk
1.799
Geef je reactie op deze inzending: