Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Wodan

Of de onvermoeibare vriendschap tussen een meisje en haar hond.

Het is zondagvoormiddag en ik rij met mijn wagen naar de hondenschool. Naast mij zit een meisje, een meisje dat ik vroeger graag “mijn kleine meid” noemde. Dat gaat niet meer zo goed, ze wordt groter, zie je. Achterin zit Wodan, grote Wodan, hij is ook groter geworden, zie je.
Wanneer ze uitstappen en samen wegwandelen van de wagen, dan zie ik een beeld dat mij steeds opnieuw vertedert. Een meisje dat, met vaste hand, haar beste vriend begeleidt naar het nakende avontuur. Een zwarte “spring in ’t veld” die, met wat lichte bijsturing, gedwee volgt. Zij is trots op hem, hij bewondert haar mateloos en kwispelt vrijpostig met zijn pluimstaart, terwijl hij haar onafgebroken in de gaten houdt. Ze gaan samen door een vuur voor elkaar.

Ik herinner mij nog helder hoe, verschillende jaren terug, mijn kleine meid onophoudelijk zat te vragen om een viervoeter. De eerste keren kan je zo een aanval makkelijk pareren. Wanneer echter, na afzienbare tijd, “vragen” begint te lijken op “zagen”, dan moet je als pedagogisch verantwoorde ouder van strategie veranderen. En dan begint het. Je hoort jezelf onvoorstelbare zinnen uitspreken. Je wijst op de verantwoordelijkheden. Je waarschuwt voor de gevolgen, de eventuele pijn en de mogelijke ontgoochelingen.
Als je tenslotte ziet dat het allemaal boter aan de galg is, dan moet je, met een angstig hart, toegeven aan de onophoudelijke druk.

Wodan werd een feit. Een kleine zwarte deugniet veranderde ons gezinsleven. Vandaag is Wodan een grote “Flat Coated Retriever”. Vrolijke snuit of droevige ogen, hij weet ons steeds te vertederen. En, stel dat er toch iets fout zou lopen, we kunnen niet kwaad zijn op onze hartendief.

Karen en Wodan zijn vandaag twee poten op één harige buik. Ik ben fier op mijn grote meid, omdat ze nog steeds met volle overgave zorgt voor haar trouwe vriend. Ze heeft haar ziel gedeeld met Wodan, dat is trouwens wederzijds.
Mijn preken van vroeger hebben dan toch iets opgeleverd.

Liefste Karen, komt er ooit een dag van afscheid van Wodan, treur dan niet te veel, maar leef dan verder met de herinneringen, ze zijn allemaal de moeite waard.

Je eigenste papa.

Schrijver: papa
Inzender: Kaatje, 11 februari 2003


Geplaatst in de categorie: vriendschap

3.0 met 26 stemmen 4.316



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
veeertje
Datum:
19 maart 2004
Email:
Kippenvel...
Mijn hond is overleden toen ik 11 was. Ik was ontroostbaar en krijg nu weer een traantje in mijn ooghoek...
Naam:
jasmien
Datum:
10 april 2003
Email:
prachtig, mooi
lief verhaal over een beetje loslaten

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)