Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Mijn leven in korte woorden

Vier september, een dwaze oostenwind waaide om mijn oren heen. Ik stapte naar binnen en keek om me heen. Mijn vader wijdliggend werkeloos op de bank. Mijn moeder nog steeds niet thuis en zeker weer aan de drank. En een zus of broer heb ik nooit gehad hoe graag ik ook wilde. Ik was toen nog jong en wilde van alles, waar ik over droomde maar nooit tot werkelijkheid kwam.
-Ik wilde spelen net als elk ander kind, maar ik moest mee helpen thuis.
-Ik wilde veel en goed leren om snel het huis uit te kunnen en een leuk en goed beroep te hebben, maar we hadden het geld er niet voor.
-Ik wilde maar één keer door mijn ouders omhelst worden, maar daar hadden ze geen tijd voor en geen zin in.
-Ik wilde maar één dag als een normaal kind leven, maar ik had teveel fantasie.
Ik ging maar weer naar buiten en bleef urenlang weg en besloot om morgenavond weg te lopen. Die volgende morgen werd ik wakker thuis en liep, wankelend naar beneden. Mijn vader was van de bank verdwenen en mijn moeder was ook weer weg. De telefoon rinkelde en bleef maar rinkelen. Ik pakte hem op en zei mijn naam.
De volgende paar woorden bleven geruisloos in mijn oren klinken. En ik hing de telefoon weer op.

Toen pas besefte ik dat mijn beide ouders gestorven waren aan een auto-ongeluk en uit mijn leven waren. Ik was niet weggelopen, maar zij waren weggaan. Op dat moment was mij leven voorbij. Ik pakte mijn spullen bij elkaar en deed de deur open. Ik liep weg maar van wat? Alleen van het huis. Ik rende weg maar wist niet waarheen want mij ogen waren gesloten. Iemand pakte me in mijn kraag. Nu opende ik mijn ogen en zag een politieagent en moest meekomen naar het bureau. Later op die dag ging ik naar een huis met andere kinderen die geen ouders meer hadden. Ik werd geadopteerd.
-Ik kon gaan studeren
-Ik kon gaan spelen
-Ik werd geknuffeld
Maar mij perfecte leven binnen in me was helemaal niet perfect. Want van buiten is alles schijn. Ik leefde maar een week van mijn hele leven daar. Want ik liep weg, en ver weg ook. Het waren afschuwelijke dagen. Ik knipte eerst mij haren best kort, net als een jongen en kocht een mes. Want ik woonde al niet in een veilige buurt en jongens hadden meestal minder kans op nare dingen. Ik lifte en liep ver en ver weg. Ik sloot me aan bij een soort bende en verdiende geld. Na een paar jaar nam ik afscheid. En toen hoorde ik vreemde, angstige geluiden. Het geluid werd steeds harder en liep rustig met klamme handen om mijn mes heen die richting uit. Ik zag een donkere schim liggen en knielde naast hem. Hij was maar een paar jaar ouder ontdekte ik aan zijn gezicht te zien. Ik scheurde een stuk t-hirt af en bond die om zijn arm. Want zo te zien was het een enorme bloedwond. 'Dankje, jongen.' Ik zette een zware stem op en zei 'geen dank.' Ik huurde een heel kleine ruimte omdat ik geld had van de bende en verzorgde hem daar. Ik verschoonde het verband en waste zijn gezicht. Hij was verbaasd omdat ik geen ruwe handen had. Ik had mijn kleren uit mijn tas gehaald. Ik was even weg en hij keek allemaal wat ik bij mij had. Toen merkte hij dat ik een rok bij mij had.
Dus zijn gedachten waren juist: ik was een meisje. Hij vroeg het op een avond en ik draaide mijn hoofd. Hij pakte m'n hand. Zo had ik hem leren kennen. Na een paar jaar was mijn haar weer lang, ik ontkende het niet meer en ik voelde me echt gelukkig. Ik schoot meerdere jaren met hem op. We besloten om te gaan trouwen. Zo vlogen de dagen, weken, jaren voorbij.
Zonder dat mijn pleegouders me vonden.

Schrijver: Natasja, 13 februari 2003


Geplaatst in de categorie: overig

1.8 met 12 stemmen 1.398



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)