Beschermengeltje

Dit gebeurde ruim tien jaar geleden:

Vragend kijken mijn twee jongste zonen elkaar aan. ‘En wat doen wij?’ Blijven we hier nog even of rijden we vast mee? Dan kunnen we thuis nog even met vrienden op stap’. Is het een beschermengeltje dat hen doet besluiten niet bij hun oudere broer in de auto te stappen…?
Uitbundig zijn we net 1993 ingeknald. De laatste restjes vuurwerk worden afgestoken. Ons nieuwjaarsfeest bij familie duurt nog een tijdje voort. Vroeg in de ochtend van deze eerste januari gaan ook wij op huis aan, met onze jongste zonen. Mistflarden onderweg. Knipperende politielichten, afgesloten snelweg. Er zit niets anders op dan stapvoets de polderweggetjes te nemen door een dikke deken wattenwolken. Twee uur doen we over het stukje dat we anders in tien minuten rijden. Eenmaal thuis vinden we op het antwoordapparaat boodschappen van onze zoon die een paar uur vóór ons was weggereden. ‘Niet ongerust worden, hoor’, meldt hij met een schorre stem die allesbehalve rustig klinkt. ‘We zijn in het ziekenhuis. Hierheen gebracht met de ambulance…’ Kettingbotsing op de snelweg. Zijn vriendin moet nog onderzocht worden. ‘Ik bel nog wel’. Zijn volgende bericht doet ons opgelucht adem halen. Ze zijn verbonden en mogen naar huis. Goddank.
Later horen we het hele relaas. De emoties spelen hen nog parten. Eensklaps zijn ze een dicht mistgordijn ingedoken. Dan plotseling die rode achterlichten. Gierende remmen en… pal achter hun voorganger staan ze stil, nog net op tijd. Oef. Een pak van hun hart. Maar omkijkend, zien ze twee enorme koplampen op zich af stormen. Weer remmen. Een daverende dreun. En als een pingpongballetje worden ze vooruit gegooid, op hun voorganger geworpen, links en rechts tegen auto’s gesmeten. Aan alle kanten helse herrie van op elkaar knallend blik. Dan stilte, onheilspellende doodse stilte. Om hen heen niets dan mist. Híj heeft de tegenwoordigheid van geest zijn portier open te trappen. Zíj zit versuft voorover achter het stuur. Tot die reddende brandweerman haar verwrongen portier openbreekt…
Een paar dagen later zie ik het wrak bij de garage. Het achterstuk als een harmonica tot aan de voorbank ingedrukt. De achterbank één plat pakketje. Daar zouden mijn jongste zoons hebben gezeten als… Ik huiver en bedank dat beschermengeltje.

Schrijver: Nell van den Bosch, 31 mei 2003

nellvandenboschxs4all.nl

verkeer mist ongeluk mist ongeluk

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 105 stemmen 3.091