Mega Watje
“Willemien, heb je die geweldige stunt gezien, die Paul Witteman heeft uitgehaald? Hij somt in een column de leden van het nieuwe kabinet op, herhaalt de namen tot in het oneindige van het stukje en zet er ‘Charisma’ boven. Dat is toch geniaal. Dat is toch stof, waar je nooit meer van kan slapen. Dan weet je voor altijd en immer wie er in het nieuwe kabinet zit en je vergeet het nooit, maar dan ook nooit meer.”
Willemien fronste haar wenkbrauwen.
“Mijn lieve Megaatje,” zei ze, “ik heb het gezien. Je begrijpt niet waarom het wordt afgedrukt. Als iemand naam heeft gemaakt, kan hij zich blijkbaar alles permitteren.”
Mega Watje poetste zijn tanden en spoelde zijn mond even om, om er de witste woorden, die aan een brein kunnen ontspruiten, uit op te laten borrelen.
“Je moet Paultje niet zo zwart maken. Hij heeft op de computer het kopiëren en plakken ontdekt. Dat is een geweldige vondst. Als je weinig tijd hebt omdat je zoveel prachtige televisieprogramma’s, die diep in het geheugen gegrift blijven staan, moet maken en in diverse periodieken de zegeningen van een briljante column over ons heen stort, dan is zo’n toets een uitkomst.”
Willemien was nog niet aan poetsen toe. Er lag iets van venijn in haar stem. Ze droogde haar gezicht af en was al helemaal droog achter de oren. Ze beet Mega Watje toe:
“Je probeert altijd alles maar te begrijpen. Als je geen tijd hebt om zo’n column in elkaar te timmeren, dan moet je dat zeggen. Je schotelt de lezer geen rotzooi voor. Ik zou me doodschamen als ik zoiets zou afleveren. Ze zien me al aankomen. Ze zouden me weghonen.”
Mega spoelde nog eens zijn mond om, om zich gereed te maken voor een volgende volzin. Hij wijdde uit over charisma, dat Paultje daar zoveel van had, dat er ook kleine jongetjes rondliepen met charisma. En niet alleen kleine jongetjes. Ook varkentjes. Ook spruitjes. Ook leden van het kabinet. Ook Balkenende, die het charisma had van een tovenaarsleerling, en dat het heel goed van Paultje was, dat hij dat het volk in een oneindige herhaling liet weten.
“Hij zou toch iets inhoudelijks kunnen opmerken,” zei Willemien, “dit is pure gemakszucht.” Ze drukte de tube tandpasta van nijd leeg op haar tandenborstel. “Het is maar goed, dat we een exemplaar van de Vara-gids in de losse verkoop hebben gekocht. Zoveel onzin, daar zou ik me niet op willen abonneren.”
“In zijn oneindige grootheid hoeft hij niets inhoudelijks te zeggen, lieve Willemien. Elk woord, elke naam, die hij uitspreekt is vierentwintigkaraats goud met het charisma van een Jaguar, een bron van hoog frequent licht in de diffuse duisternis.”
“Hij heeft het charisma van een kraslot in een kiosk. Negenennegentig procent van zijn column kun je wegkrassen,” antwoordde Willemien.
Mega Watje keek in de spiegel. Zijn gepoetste tanden glommen in het schijnsel van de lamp van de badkamer. Dat Willemien het niet wilde zien. Zo’n geweldige stunt van Paul Witteman. Het kon er bij hem niet in.
keyaccess.nlGeplaatst in de categorie: actualiteit
Mega Watje
1.344
Geef je reactie op deze inzending: