De Laatste Keer

Mijn fiets staat nog bij haar, dus moet ik even lopen. Het is niet ver, maar het lijkt eeuwig. Mijn buik doet zeer, heel erg zeer. Zie je me al gaan, met een chagrijnig gezicht en mijn handen op mijn onderbuik? Heel even moet ik stil staan, zo zeer doet het. Voorovergebogen sta ik op straat, wachtend tot de ergste kramp wegzakt, en dan ruik ik ineens een akelig bekende geur. Ik loop de hoek om en word bijna in mijn gezicht geslagen door een bedwelmende deken van Jasmijngeur. De struik staat een paar meter van me af en ik loop erheen, hoewel het sterke aroma me eigenlijk misselijk maakt. Ik streel een klein bloemetje… wat heerlijk zacht, ik pluk hem.
Dan loop ik verder. Het jasmijntakje ligt in mijn hand, en vlijt zich tegen mijn buik aan. Dat voelt fijn… Het moet vast een gek gezicht zijn, een meisje met een jasmijnbloem als een baby voor zich, tegen haar buik, met slaperige ogen en een slome pas. Het is nog tien meter naar haar huis en dan fiets ik terug.

Ik sla de deur achter me dicht. Beng. Iets harder dan gepland, sorry buren. Ik zak op de grond tegen de muur aan. Klotewereld. Klotebuik. De jasmijn ligt zielig naast me op de grond, dus pak ik haar op en leg ik haar op tafel. Douchen, daar heb ik zin in.
Als de warme stralen water over me heen lopen, denk ik even, misschien wel voor de laatste keer, aan… nee. Ik draai steeds verder aan de kraan, tot het water bijna kokend heet is: nog steeds heb ik het koud.
Ik wikkel mezelf in mijn grote groene badlaken, die ik van mijn moeder eigenlijk niet mag gebruiken voor het douchen, is te veel gedoe met wassen. Het interesseert me even niet. Mijn lange bruine haar doe ik vast met een klip. En zo zit ik even achter de computer. Mijn zus komt binnen lopen met de schone was. ‘Je zit er bij als een soort Romeinse schone die net uit het badhuis komt,’ zegt ze.
Ja, zo voel ik me niet.

Slapen wil ik, dat helpt. Als ik wakker word, is het donker, hoe laat is het? Ik strek mijn armen uit maar er is iets niet… jij bent er niet.
Ik denk even aan de jasmijn die onder je raam in je tuin groeit. Ik denk even aan hoe je me vasthield onder water, onder de douche. Ik denk even aan dat jij nooit meer naast me wakker zult worden.
Ik zal je missen,
of nee, ik mis je,
ik heb je net gemist, misschien wel voor de laatste keer.

Schrijver: Roosje Filton, 24 juni 2003

roosje_onlinehotmail.com

afscheid jasmijn jasmijn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.7 met 24 stemmen 2.675