Een merkwaardig stel
“Ik ben uitgeput en helemaal doorweekt”, zei Links mistroostig.
“En ik dan?” opperde Rechts, “voor mij regende het even fel als voor jou.”
“Best mogelijk, maar ik had op de koop toe de brute pech om in een diepe plas te trappen.”
“Altijd maar klagen en je misdeeld voelen, het lijkt wel of je ongelukkig zou zijn wanneer je dat ontnomen werd.”
“Ongelukkig ben ik al”, snifte Links. “Wie wordt er steeds als eerste in de hoek geduwd? En als hij zijn kuren heeft, is gesmeten geen overdreven taalgebruik.”
“Ach broertje, die man heeft voor niets of niemand respect. We zijn tweelingen; hij maakt geen onderscheid tussen ons beiden.”
“Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat we geen tweelingen zijn!” zei Links geïrriteerd, “en waarom geef je niet toe dat hij de zwaarste last steeds op mij laat rusten?”
“’t Ja, zo zit die vent nu eenmaal in elkaar. Ik denk dat de natuur een loopje met hem genomen heeft.
“Eén van de dagen moet ik terug onder het mes, je zal het zien. Stel dat ik voorgoed werkonbekwaam word bevonden. Jouw tijd is dan ook gekomen vrees ik.”
Rechts schrok van zijn broers woorden. Opnieuw werd hij er aan herinnerd dat zijn lot onafscheidelijk met dat van hem verbonden was. Met pijn in het hart dacht hij aan dat stuk krantenpapier waar hij bij toeval op trapte, en waarin een kort maar boeiend artikel te lezen viel. Mensen brachten in het verleden meer respect op voor ouderen en noodlijdenden. Nu worden ze als wegwerpartikelen beschouwd. Nieuwe en jongere generaties nemen zonder meer hun plaats in. Nooit wordt er nagegaan tot wat oudjes nog in staat zijn.
“Eén voordeel heeft het om niet zijn enig slaafje te zijn”, zei Links eensklaps, “morgen laat hij ons met rust, je zal het zien. Er staan genoeg frisse krachten te trappelen om zijn hielen te likken.”
“Hopelijk heb je gelijk, maar laat me nu met rust.”
Korte tijd later.
“Rechts… ben jij ook nog wakker?”
“Verdorie toch” antwoordde hij nijdig, “net nu ik erin geslaagd ben om te slapen… wat is er dan?”
“Ik kan niet slapen… ik lig alsmaar aan hem te denken. Ik haat die man. Heb je geroken wat voor zweetvoeten die vent de laatste tijd heeft? Het zou me niet verbazen dat we er zelf naar ruiken.”
Even bleef het stil.
“We hebben weinig geluk gehad in ons leven”, ging Links verder,“wie ons verwekt heeft weten we niet, en een naam hebben we onszelf moeten geven.”
“Ach, ben je daar weer?”, merkte Rechts wrevelig op, “het had erger gekund. Ik weet dat er veel zijn die het slechter getroffen hebben. Je kan niet zeggen dat hij ons verwaarloost. Over onze verzorging mogen we niet klagen.”
Een glimlach verscheen op zijn mond: “Het verbaasde me dat hij je eigenhandig schoonmaakte toen je vol stront hing.”
“Ja, maar wie zijn schuld was dat? Toch de zijne zeker?”
“Kom, kom, een ongelukje kan altijd gebeuren.”
“Ja, ja, maar moet dat mij altijd overkomen?”
“Kom, tracht nu te slapen, morgen zien we wel verder.”
Die morgen
Bruusk werden Links en Rechts gewekt. Verbaasd keken ze elkaar aan. “Zou hij vandaag dan toch beroep op ons doen?”, fluisterde Links.
Een vrouwenstem keelde vanuit de hal naar de woonkamer. Met zijn mank rechterbeen kwam haar man aangewaggeld.
“Lieverd, ik vrees dat je met klamme schoenen naar je werk moet. Alle anderen zijn naar de schoenmaker. Zodra die hersteld zijn, kun je deze maar het best wegwerpen.”
pandora.beGeplaatst in de categorie: algemeen
vonk
1.149
Geef je reactie op deze inzending:
en dieper dan het zo op het eerste gezicht lijkt!