Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Mathusalem

"Hoe oud ben je?" vroeg ik hem na een poosje nadat hij zich op de rustbank had voorzichtig neergezet. Hij was zachtjesaan komen aansloffen, voetje voor voetje, zich steunend op zijn rollator. (looprek met wieltjes en handremmen) Het oude manneke pufte amechtig. Zijn beduimelde pet, ietwat te scheef op de verweerde kop geplant, nam hij voorzichtig af en wreef zich met een niet te nette zakdoek het bruin gerimpelde voorhoofd af. Hij keek me met droevige ogen aan, ogen waarvan het wit eerder naar het beige neeg. Zijn magere neus lekte.
Mijn vraag scheen hij niet te horen of te willen horen. Zijn lange baard, - veel te lang vond ik - hing hem tot op de borst van zijn oude versleten jas. Hij bleek op enkele lange grijze slierten na kaalhoofdig te zijn. De gereïncarneerde Mathusalem - weliswaar geen negenhonderd jaar oud - zoog zich de sponzen vol met frisse buitenlucht. Buitenlucht inderdaad, want de oude verweerde eiken bank stond ietwat op een verhoogde berm langs de weg van Abele (Poperinge) naar Boeschepe (Fr).
"'t Es ier goê zitten, weie", zei hij, terwijl hij het snot die hem langs de oude gegroefde wangen liep, met zijn mouw wegveegde. En hij zette verder een boompje op over het drukke grensverkeer van destijds die er nu niet meer was. De hoppestreek van weleer bleek nu voorbehouden te zijn voor de talrijke toeristen die er de "De Plokkersroute" wilden aandoen. Wat toeren met de bus van de ene eetgelegenheid naar het andere gezellige café. Langs Vlaamse hoppewegen.
De hoppestaken staan er nu naakt bij want ze werden half september geplukt.
"Chance, dat't nog een bètje goê were es, vandaoge, newaor. Kun zou ek nie buuten gekund hèn".
Hij keek me met zijn fletse doorlopen kijkers aan. Ik knikte instemmend.
Het scheen hem niet eens te interesseren vanwaar ik, de toerist, vandaan kwam. Hij verstond mij en ik hem en dat bleek hem voldoende te zijn. Reeds méér dan twintig jaar woonde hij al in het rusthuis hier vlakbij. Veel bezoek kreeg hij niet. Om zo te zeggen geen. Hij was niet de enige sukkelaar vond hij. En ze noemen dat onze schone oude dag. Hier sloeg hij zich zachtjes op de magere knieën om er nog méér klemtoon op te leggen. En 's avonds steken ze je om 7 uur in bed tot 's morgens te zevenen. 's Zondags verdorie al om 6 ure erin voor diegenen die moeilijk te poot zijn. Ben gelukkig nog een beetje goed te been en zo kan ik wat langer opblijven. Ik fronste lichtjes de wenkbrauwen.
Hij vertelde me dat in het sappige Vlemsch wat ze ook nog hier en daar nog over de "schreve" (de grens) spreken. En hij wees me naar de kleine maar nette huisjes die aan de overkant van de straat stonden. Dat was Frans grondgebied en wees me met een kromme vinger op de anders gekleurde huisnummers. Kijk, daar zie, gaan ze me ook begraven, in Frankrijk potdomme want het Abeelse kerkhof ligt op Frans grondgebied.
Een zweem van weemoed hing over ons beiden. Ik knikte of schudde maar door, naargelang.
Hij zuchtte diep en blijkbaar overliep hij nog zijn jonge jaren waarin hij met hard werken geen tijd had om te wijsgeren of om te etteren.
Toen het tijd werd om op te stappen en ik zijn de knokige hand in de mijne voelde, - het vel over de benen - wenste ik hem nog vele gelukkige jaren toe in het tehuis en dat hij nog veel maal hier op de bank zou kunnen mogen zitten. Hij keek me met zijn droevige ogen aan en gaf me - opnieuw diep zuchtend -in het Vlemsch mee:
"Kurieus hoe dat't ìn 't leven gaot
mè groete lik mè kleëne
oj leute hed, olleman lacht meì
mo kryst je…j'zyt olleëne." ***

Die woorden van Mathusalem heb ik toen genoteerd en onthouden. Woorden die me zullen bijblijven?.U ook?


6/10/2003
--------------------------------------------------------------------------------
*** Curieus hoe dat in het leven gaat
met grote zoals met kleine
als je leute hebt, alleman lacht mee
maar als je weent dan ben je alleen.

Schrijver: Jan Coessens, 15 oktober 2003


Geplaatst in de categorie: maatschappij

1.8 met 4 stemmen 1.089



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Natasja Schreuder
Datum:
13 oktober 2007
Email:
ratelaartjehotmail.com
Een erg ontroerend stuk.. Mij blijven deze woorden zeker bij. Al lees ik ze een aantal jaar na data.
Maar nog neemt dat niet weg, dat ik hoop voor dit menneke en voor u plus alle andere, dat er in tijden van wenen, ook de steun zal zijn om samen weer te lachen.

Maar ik vind het triest, zoals het er aan toe moet gaan voor onze ouderen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)