Acteur!
Op zekere dag, werd ik geconfronteerd met een zéér agressief manspersoon.
Mijn dagelijkse roes, die voornamelijk bestaat uit de grote vraagstukken des levens, en andere triviale beslommeringen, werd ruw onderbroken met de volgende zeer luid uitgesproken mening:
'Het lijkt Godverdomme wel een toeristentram!'
Aangezien mijn binnenspiegel op een dusdanige wijze is weggedraaid, zodat de aanblik van mijn passagiers mij grotendeels bespaart blijft, en de aanblik van mijn persoon t.o.v. de passagiers, kon ik het braaksel van deze uitlating niet in overeenstemming brengen met één van de grote openingen van het hoofd m.b.t. de desbetreffende personage.
Maar ik voelde wel aankomen, dat het niet bij deze éénmalige opmerking zou blijven.
'Hey man,…kan je niet doorrijden?
Dit was zéker voor mij!
Je denkt nog,…ach, hij zal wel inzakken bij het aanzien van mijn ietwat onverschillige en door de jaren heen gepokte en gemazelde onbewogenheid.(Het tramgezicht)
Maar nee hoor,…hij kwam naar voren, ging vlak naast mij staan, en keek me vals aan.
De opening van het hoofd bewoog zich weder tot een poging van een zekere zinsopbouw. (Overigens met een koloniaal accent).
'Man,… wat rijd jij langzaam,… we zitten toch niet op een toeristentram!'
Ik wilde eigenlijk zeggen, dat wij inderdaad niet óp de tram zitten, maar dat wij ín de tram zitten
Maar na een snelle inschatting van de persoon in kwestie, veranderde ik van methode door te zeggen:
'Tsssjezus,.. wat laat je me schrikken man!'
De man begon vervolgens te schreeuwen dat ik door moest rijden!
Ik weer,…' Sjonge,…wat ben jij overtuigend zeg,… trapte er bijna in!'
'Jij bent zeker een acteur die ingehuurd is door het G.V.B?
Hij keek me niet begrijpend aan, en zei,…'Acteur?'
Ik zei,…ja,… van die weerbaarheidscursus die ik onlangs heb gevolgd, jullie moeten zeker proberen ons uit de tent te lokken hé?
'Even checken wat er is blijven hangen.'
'Man,… waar heb je het over!'
'Geweldig zeg,…zo overtuigend, …je bent écht héél goed weet je dat!
Z'n wolbaal begon te trillen van verwarring en toenemende onrust.
'Nou, ik weet niet wat je lult, maar ik ben géén acteur, en ik meen wat ik zeg hoor, … Je moet doorrijden en niet zo slap lullen klootzak!'
Ik raakte echt op stoot, en zei:
'Jij bent véél beter dan die gasten van de cursus, niet te geloven, je valt helemaal niet uit je rol,… zelfs niet als ik je door heb!'
'Mijn complimenten!'
Hij stormde vervolgens weer naar zijn plaats, met de opmerking, mafkees!
Godverdomme,… die gast is echt maf zeg!
'Zijn jullie allemaal krankzinnig of zo,… godskolere,… imbecielentroep!'
'Ik kom te laat verdomme! Door die schildpad!'
Mijn rijtempo werd door die stortvloed van vleiende opmerkingen nauwelijks beïnvloed,… in die zin, ik reed er geen meter harder op.
Integendeel!
'Godverdomme!' Jullie zijn allemaal hartstikke gek weet je dat?
Hij pakte z'n mobiel en begon te bellen met iemand, waarop hij weer luid stond te schreeuwen, dat hij bij een gek van een trambestuurder was beland, en dat het nog lang zou duren voor hij op plaats van bestemming zou zijn.
Hij ging zitten in een sfeer van groeiend onbegrip en de daarbij behorende zwijgzaamheid.
Bij de Halte Valeriusplein stapte hij uit, en gaf mij nog te kennen wát hij van mij vond.
Hij stak beide middelvingers op, waarop ik hem antwoordde met een opgestoken duim ter waardering van z'n professionele acteurstalenten!
Daarop tikte hij nog een keer stevig met z'n wijsvinger op zijn voorhoofd, om nog eens sterk te benadrukken dat ik hartstikke gek was.
De wolbaal rende vervolgens met grote spoed de Valerius Kliniek binnen.
Voor de niet-kenners: daar worden o.a. de psychische gevallen behandeld.
Het leven is wonderlijk.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: werk
acteur
1.808
Geef je reactie op deze inzending: