Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Een strenge meester

Laten we naar het strand gaan, om te zoenen en te knuffelen (knuf-fel-en, heb het zelfs herhaald, zoals ik altijd en alleen bij uitstek de woorden herhaal waaraan ook ik bij voorbaat een hekel heb). Alsof je in deze tijd nog moet onderhandelen om een belegen tong in je keelgat te krijgen, mind you, na 1 fles rode wijn en een halve fles gin gaat mij dit aanzienlijk slechter af (het onderhandelen, uiteraard, zoenen is vooralsnog mijn specialiteit). Bovendien, een uitschieter als “maar jij bent best wel oud, en ik niet” is leuk ter herinnering, maar voelt op zo’n moment vooral alsof je moedwillig je eigen hoofd eraf hakt.

Terwijl de airco lustig in je luchtpijp staat te blazen en het laatste beetje afgeroomde speeksel opgaat aan onzinnige monologen. Mag niet, kan niet, wil niet, mag niet, kan niet, wil niet. Kanttekening; dit alles begon gelukkigerwijs met; ik -kan- wel zoenen, maar… Zozo, een wedstrijdje empirisch staven had geen overbodige weldaad geweest, denk ik dan. Laat mij voor de verandering inderdaad eens denken waarom mannen die niet mogen, willen en kunnen zo’n onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefenen.

Tuurlijk, vriendschap is best een aardig alternatief, als je van zelfkastijding houdt. Feit blijft dat dit voor een vrouw zoals mezelf redelijkerwijs onmogelijk is. Een afwijzing staat gelijk aan; hebben. Ik wil het - ik wil het - ik wil het! Want opgeven doe ik doorgaans niet zo snel (ik gooi mezelf nog liever voor de trein).

Zou hij zich bewust zijn van het stemmetje wat mij sindsdien influistert mezelf maar weer eens op te dringen aan een of andere uitgezakte student Nederlands die sinds jaar en dag aan de handkar gekluisterd zit? Zou dat.. (de universiteit zit tenslotte om de hoek) Is het niet een reële optie om juist wraak te nemen op diegene die aan dit alles, niets kon doen?

Iemand die wel gewoon geniet van je ondoordachte manieren, maar niet in de gaten heeft dat je tegelijkertijd met je blote handen zijn jonge jongenshart uit z’n lijf aan het rukken bent. Een blije jongen, die nog terugdeinst voor woorden als bondage en hopeloze dildo. En ik ben geen vrouw van het vlees moet je weten, dus wat is uiteindelijk het nut? Er zijn weinig dingen zo overbodig als overbodige nuttigheid.

Waarom wil ik continu trouw bewijzen aan mannen die andere vrouwen trouw zijn? Zijn alle mensen geboren sadisten; ben jij een sadist? Staat iets nog in verhouding tot elkaar deze afgelopen jaren. De volslagen idiotie van het overheersen, de overgave, en alles wat hiermee verbonden is. Welke plaats heb ik onbewust ingenomen? Bestaat er een gevaarlijker overwinning dan het wezen wat zich als roofdier gedraagt maar zichzelf als prooi zit te profileren, ben ik dat? En jij? Zijn wij dit geworden, of zijn we het altijd al geweest.

De hele historie van thuiszitten met de strijkbout op zolder is aan mijn genetisch geheugen voorbijgegaan, in ieder geval. De Liefde blijkt een strenge meester, en ik, ik ben de deserteur. De mensheid blijkt een zielige kluit hopeloze dildo’s, net als ik…

Schrijver: MayadeBij, 30 oktober 2003


Geplaatst in de categorie: bedankt

1.7 met 56 stemmen 9.444



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)