Veel 'verbroedering' en dus veel VD
Stel je voor, net 21 jaar, en dan elke week bijeenkomen met een Britse Medical Officer, een vertegenwoordiger van het gemeentebestuur van Goslar in de Harz en een Duitse arts om te praten over VD (veneral diseases, wat we tegenwoordig SOA noemen, dus geslachtsziekten) bij Britse militairen.
Eigenlijk had majoor Wilkins van ons Military Government detachment de vergaderingen van de VD Watch Commissie moeten bijwonen, maar die had het veel te druk met andere, volgens hem belangrijkere zaken en dus stuurde hij deze sergeant-tolk als zijn ‘waarnemer’ naar die bijeenkomsten. Later moest ik daar dan verslag van doen.
Wat direct met de activiteit van zo’n commissie te maken had was dat grote baas Montgomery op 14 juni 1945 het verbroederingsverbod had versoepeld. Leden van het Britse bezettingsleger mochten nu praten met Duitsers, maar alleen op straat en in openbare gelegenheden. Het bleef verboden bij Duitsers thuis op bezoek te gaan of zelf bezoek van Duitsers te ontvangen.
Hoe de reacties elders waren weet ik niet, maar toen dit aan de mannen van ons detachement werd medegedeeld, steeg er een hoongelach op. Er werd namelijk al sinds eind mei geducht ‘verbroederd’ en beslist niet alleen ‘in the streets and in public places’, zoals in Monty's non-fraternisation order stond.
Door deze verdere versoepeling van het verbod (eerder had hij al toegestaan dat we met Duitse kinderen mochten praten) greep ook in het openbaar de verbroedering snel om zich heen.
Raar woord eigenlijk, verbroederen. Dat is de Nederlandse vertaling van het Engelse ‘fraternise’. Maar de Engelse Dikke Van Dale geeft als een van de vertalingen daarvoor zonder er doekjes om te winden : ‘naaien met vrouwen uit vijandelijk bezet gebied’, kortom ‘sexueel contact hebben.’
De voorwaarden voor een ongebreideld ‘liefdesleven’, om het maar eens keurig te zeggen, waren aanwezig: aan de ene kant gezonde , weldoorvoede jongemannen en anderzijds veel eenzame vrouwen, van wie de mannen gesneuveld of krijgsgevangen waren. Een vergelijkbare situatie deed zich toen ook in bevrijd Nederland voor (‘Trees heeft een Canadees.’), maar toch lang niet in zo’n hevige mate als in het verslagen, ook moreel totaal ontredderde Duitsland.
Hoe dan ook, beide partijen hunkerden naar liefde, met en zonder aanhalingstekens.
Om nog te zwijgen over de overredingskracht van sigaretten, nylons, chocolade en andere, ook in Duitsland erg schaarse artikelen. Natuurlijk werd daarmee heel wat ‘liefde’ gekocht.
Een gevolg van van deze losse, vaak vluchtige contacten was uiteraard een sterke toename van het aantal geslachtsziekten.
De Britse regels op dat punt waren streng, vooral voor vrouwen.
De soldaat die een ziekte had opgelopen, moest een formulier invullen en daarop vermelden wanneer en waar hij sex had gehad. En natuurlijk met wie.
Dikwijls heb ik tijdens die wekelijkse bijeenkomsten van de VD Watch Commissie achter ‘NAAM’ op die formulieren ‘ONBEKEND’ zien staan. Of alleen een voornaam.
Ook moest de man aangeven of hij wel de nodige voozorgen had getroffen, d.w.z. of hij condooms had gehaald in de Medical Room. Dit kon men later controleren omdat er dan een door de militair ingevuld briefje in een speciale bus moest liggen. Of hij ze inderdaad had gebruikt, viel natuurlijk niet te controleren…
Als de man zich aan die regel had gehouden werd hij niet gestraft.
Voor de -meestal Duitse- vrouw die een geallieerde militair had aangestoken, zag het er heel wat beroerder uit.
Ze werd opgehaald door de Militaire Politie en voor straf een maand in de cel gezet. Pas daarna werd ze medisch behandeld.
Ja mensen, het waren barre tijden, vooral zoals altijd en overal voor de vrouwen…
chello.nlVerbroederingGeplaatst in de categorie: oorlog
Verbroedering
2.049
Geef je reactie op deze inzending: