Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Tuingevoelens

Ze zijn ‘in’, de gevoelens die aan de tuin gekoppeld worden. En ze zijn nog nooit zo ‘in’ geweest!

Het ‘strandgevoel’ met schelpenversieringen, stoelen en tafels gemaakt uit wrakhout en tuinkasten volgestouwd met materiaal waar een strandjutter jaloers op zou worden. En de tuintafel compleet in het blauw, … om de zee naar je tuin te halen.

Het ‘familiegevoel’ met barbecue. Niet zomaar barbecue! Lange tafels gedekt met prachtig linnen en bijpassend servies, en de familie gekleed in bijhorende kleuren. Ofwel alles in pastel, ofwel alles in felle zomerse tinten. En iedereen stralend en lachend aan tafel. Geen donderwolkje aan de lucht!

Het ‘picknickgevoel’ met onhandige maar schitterende picknickmanden en servies dat gegarandeerd in stukken vliegt bij het eerste gebruik, maar oh zó mooi oogt!
Vaatwerk met bloempjes- en grassprietjesmotieven. Dito linnen en servetten. Het gezinnetje met hond neergevleid op geassorteerde dekens, en vooral kleine kinderen die luisteren! Ideaal!

Elke maand een nieuw ‘gevoel’ in elk magazine.
Ik kan me er amper in vinden, in die ‘gevoelens’. Ik vind ze erg mooi hoor, de foto’s die zulke sensaties zouden doen opborrelen. Maar ík heb zeker nog een flesje wijn nodig, om leeg te drinken tijdens het kijken en nadenken over die gevoelens.

We hebben ons wel laten strikken tot de aankoop van een open tuinkast. Mijn man had zin om de verfborstel nog eens te hanteren, we hadden nog een ‘blote’ muur tussen slaapkamerraam en keukendeur, de tuinkast was in aanbieding en ik beschikte over een grote overschot aan tuinspulletjes. Kleine zinken potjes en kannetjes, theelichtjes in glaswerk, witte berkentakken, een mooie cactus en vetplantjes… dat kon ik er allemaal in kwijt.
We waren dus verkocht!
Ze is mooi, die tuinkast geverfd in lichtgrijs, en de spulletjes zijn decoratief neergeplaatst. Op elke legger wat van ‘ditjes en datjes’.
Maar of ik er een gevoel bij krijg telkens ik er naar kijk? Ik vraag het me regelmatig af, als ik er voor sta en de prularia bekijk die ik erin heb uitgestald.
Dan denk ik: “Ja, ze staat mooi zo tegen die lelijke muur.”. Maar dat is geen gevoel. Hooguit een hebberig menselijk trekje; een gulzig stemmetje dat binnenin zegt: “Dat hebben we ook weer!”.
Geen kippenvel, tinteling of hartklopping. Ook geen warmteopwelling, koude rilling of eender welke emotie heb ik bij het kijken ernaar. Niks van dat!
Hoogstens een kleine duizeling, maar dat komt door dat pilletje tegen de hoge bloeddruk… dat telt niet mee!

Ik ben dus ‘uit’, hoor er niet meer bij! Want je moet ze zelf creëren, die gevoelens, en liefst met duur betaalde spullen.

Wat ik wel heb is een gevoel van verademing als ik ongestoord, enkele uurtjes, onafgebroken in de tuin kan werken.
En soms overvalt me ook een sentimenteel gevoel wanneer ik naar de zon kijk, als die achter het bos nog eventjes de lucht rondom in rode gloed zet, vooraleer onder te gaan. Dat gevoel is onbeschrijflijk en duurt net zo lang die gloed daar zo mooi schijnt. Die sensatie heb ik niet als ik naar mijn lichtgrijze tuinkast kijk.
Ze is wel héél populair, die kast. Iedere bezoeker vraagt naar de leverancier en de kleur van de verf. Naar de kleur van de rode gloed die de zon ’s avonds soms over het bos trekt, … daar wordt níet naar gevraagd. Die gloed kost geen cent en hoe mooi die gloed ook is, gratis opgewekt geluksgevoel is niet goed genoeg.

Alleen op verre tropische stranden, daar is die rode gloed honderdvoudig meer waard.
“Het gevoel om dat te mogen aanschouwen is uniek”, zo zegt men.
Maar ja, … de reis was dan ook duur betaald.

Schrijver: Greet Berghmans, 8 november 2003


Geplaatst in de categorie: emoties

1.3 met 50 stemmen 2.990



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)