Afscheid

Ik schrik op als mama mijn kamer binnenloopt en met een klap de deur dichtsmijt. Ze kijkt me aan, zet haar handen op haar heupen en zucht diep. “Lizzie, wat moet ik met je?” vraagt ze me. Ik haal mijn schouders op. “’k Weet ’t niet, mam?” antwoord ik. “Ik heb net je leraar aan de lijn gehad. Je zal het dit jaar niet halen.” Ik schrik . . . omdat het me totaal niets doet. Roerloos blijf ik met mijn kin op mijn armen liggen. “En?” vraagt mama ongeduldig. “Én, wat?” roep ik plotseling uit. “Wát wil je van me?” Mijn stem klinkt schril. Ze deinst achteruit. Na enkele seconden verlaat ze mijn kamer. Ik sta op en laat me op mijn bed vallen. De tranen stromen over mijn wangen, geluidloos huil ik uren. Dan gaat beneden de bel. Mama is een half uurtje geleden vertrokken naar haar werk. Ik strompel de trap af. Het duurt lang voordat ik eindelijk het slot van de deur afkrijg. Voorzichtig trek ik de deur op een kier. “Ja?” vraag ik zachtjes aan de duisternis. “Lizzie? Kunnen we even praten?” Hij klinkt oprecht, maar ik doe de deur zwijgend weer dicht. Ik hoor hem op het hout bonzen. “Elisabeth! Doe me dit niet aan!” Hij begint te huilen. “Ik hou van je. Het spijt me. Het spijt me zo.” Hij is altijd al een goede toneelspeler geweest. Ik ga op de trap zitten en luister naar hem. “Lizzie, ik mis je zo.” Zijn stem, zijn verdriet en zijn woede. Ik trek mijn benen op en leun op mijn knieën. Ik hou van hem, zielsveel, maar hij houdt niet van mij. Hij zal nooit van mij houden. Hoewel hij het tegendeel beweert kan ik hem niet geloven. Wil ik hem niet geloven. Elke keer als . . . als zoiets gebeurt roept hij dat het hem spijt en dat hij van me houdt. Ik ben de enige voor hem. Hij wil kinderen van me. Alsof je dat kunt weten op zeventienjarige leeftijd. En elke keer vervloek ik mezelf om mijn zwakheid en vergeef ik hem. Het zijn die bruine ogen die het hem doen en dat lieve lachje van hem. Ik smelt elke keer als ik dat zie. En dan sluit ik zijn sterke lichaam weer in mijn armen en adem zijn lichaamsgeur diep in me op. Na verloop van tijd vertrouw ik hem weer voor honderd procent. Maar dan spreek ik een vriendin. “Maar gelukkig dat je het hebt uitgemaakt met Hans, want ik zag hem gisteren met Tessa zoenen. Die jongen is ook niet te vertrouwen.”

Hij is zeven keer vreemdgegaan in het ene jaar dat ik verkering met hem heb gehad. Vorige maand heb ik het uitgemaakt. Ik kon het niet meer aan. Niet vreemd, toch? Nu ben ik een mentaal wrak. De jongen van wie ik hou, op wie ik stapelgek ben is een klootzak. Een achterbakse . . . en vul zelf maar in. Het doet me zoveel pijn dat ik het niet kan beschrijven. Het is als een koude leegte binnenin me, die zich vult met tranen elke dag als ik wakker word en merk dat mijn droom maar een droom is en dat ik opsta in een nachtmerrie. Het nekt me zo dat ik zelfs nadenk over zelfmoord. Maar zover zal ik het niet laten komen. Dat is hij niet waard. Ik sta op en loop de trap op, me langzaam verwijderend van zijn smekende, strelende woorden.
Dag Hans.
Dag liefde.

ex-liefde vreemdgaan vreemdgaan afscheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.9 met 27 stemmen 2.703