Schoondochter

Hij is aangeslagen, zonneklaar want het is inmiddels de zesde borrel die hij in één teug achterover slaat. 'Je zal het toch meemaken,' mort hij, onderwijl de ober wenkend. 'Ik heb gisteren mijn schoondochter ontmoet.' Zijn gezicht spreekt boekdelen.

'Ik wist niet eens dat je een zoon had,' reageer ik ontdaan en verbolgen. Dit laatste meer over het feit dat zoiets aan mijn opmerkzaamheid voorbij is gegaan dan het gegeven dat zijn schoondochter klaarblijkelijk niet in goede aarde is gevallen.

‘ Heb ik ook niet,’ reageert hij bits. ‘Mijn dochter blijkt echter een voorkeur te koesteren voor het vrouwelijke geslacht. Ik had het kunnen weten toen ze naar Amsterdam verhuisde. Mevrouw had de wens zich als maatschappelijk werkster te ontplooien in de grote stad, daar zou ze meer tot haar recht komen. Nou, ontplooid heeft ze zich, dat is wel duidelijk. Al maanden vragen we, of ze haar vriend een keer aan ons wil voorstellen. Dat ze die had, heeft ze immers nooit voor ons verborgen. Door de telefoon sprak ze zelfs honderduit over hem, haar bedoel ik. Het was Eef voor en Eef na. Wist ik dat ze Eva bedoelde, ik dacht dat het een Evert was.' Slechts met moeite, kan ik mijn glimlach onderdrukken.

'Gisteren zouden ze dan eindelijk een keer samen aankomen,' vervolgt hij. 'Zit ik, in spanning op de bank te wachten en te overwegen wat ik tegen die jongen zal zeggen, als mijn vrouw als eerste naar de deur schiet op het moment dat er aangebeld wordt. Komt ze broodnuchter binnen met een bos bloemen. Kijk eens wat mooi, die hebben we van Eef. Attente jongen denk ik nog op het moment dat dat mokkel binnenstapt. Een vriendin die voor de gezelligheid is meegekomen, naar ik meen. Maar nee hoor, dat is het. Eef blijkt Eva te zijn.'

'Eén moment,' zeg ik in een bijna onmogelijke poging mijn opkomende lachbui te onderdrukken. 'Lust je nog een borreltje?' Ik schiet naar binnen en suggereer een bezoek aan het toilet. Na twee drankjes besteld te hebben neem ik snel weer plaats, hunkerend naar de rest van zijn 'kanonnade'.

'Dus ik zit met een mond-vol-tanden een beetje beteuterd op de bank, blijkt moeders al maanden op de hoogte te zijn' raast hij verder. 'En tot overmaat van ramp, het is naar hun zeggen ook nog mijn eigen schuld. Niet dat ze lesbisch is natuurlijk, maar dat ik niet op de hoogte was. Omdat ik niet zou luisteren en er altijd grappen over maak, je zou ze toch.'
'Wat voor grappen dan,' probeer ik de ernst ervan te achterhalen.

'Helemaal géén,' verdedigt hij zich. 'Ik heb alleen maar vragen; vind je het gek?'
'Misschien ligt het niet aan de vragen op zich, maar de wijze waarop,' tracht ik een summiere hint te geven, want ik ken hem.
'Ach, krijg toch wat'. Ik ben even het doelwit van zijn machteloosheid.

'Oke, misschien ben ik niet altijd even tactvol,' geeft hij schoorvoetend toe. 'Nadat ik van de schrik bekomen was, het blijft tenslotte je kind, heb ik rustig een aantal vragen gesteld. Bijvoorbeeld wie nu het mannetje van beide was en hoe ze het doen in bed. En dat bedoel ik niet alleen geestelijk, maar ook fysiek natuurlijk. Die Eva ziet er namelijk nogal vrouwelijk uit, kort rokje en een flinke borstpartij enzo.' Het - enzo - ontgaat me even, maar ik begrijp wel uit zijn relaas dat zijn dochter toch iets meer van het manlijke uiterlijk heeft.

'Weet je wat dat mormel van mij lachend zegt: precies zoals Ma en jij Pa, maar dan meestal zonder.’ Nou, van mij zoeken ze het maar uit. Ik kan me voorstellen dat ze soms behoefte hebben aan een kunstgeval, want dat bestaat tegenwoordig. Maar wat ze nou bedoelen met zoals Ma en jij, is me een raadsel.

'En weet je wat mijn vrouw 's-avonds in bed zei, toen ik er nog eens naar vroeg.' Ik had een vermoeden. ‘Ze schijnen elkaar te kussen. Ja, ook daar. Ik moet er niet aan denken.' En daarbij trekt hij een gezicht dat andere mensen doorgaans tentoonspreiden als ze in een zure appel bijten. Persoonlijk kan ik me het één-en-ander wel indenken: met zo'n Pa, was ik wellicht ook lesbisch geworden. Nou ja, bij wijze van spreken dan.