Zijn einde
Met al de kracht die nog in zijn lichaam aanwezig was, duwde hij moeizaam zijn ogen open. Kijken! Dacht hij vermoeid, blijven kijken! En hij keek, zijn angstige, blauwe ogen richtten zijn blik op de bewolkte hemel. Maar hij zag het niet. De grijze wolken maakten langzaam plaats voor kleuren. Groen, geel en oranje flitsten door elkaar heen. Hij probeerde de kleuren te volgen maar het lukte niet. Steeds sneller flitsten de feller wordende kleuren voorbij. Hij haatte de kleuren! Hij wilde ze wegduwen, maar hij voelde zijn armen niet meer. Hij voelde niets meer. Opgelucht merkte hij dat ook de gehate kleuren langzaam wegstierven. Toen alleen één zwak lichtje overgebleven was, hoorde hij muziek. Klaaglijke violen speelden fluisterend de lokkende welkomstzang van het dodenrijk. Hij voelde zijn lichaam lichter worden. Twee witte gedaantes, zwevend op een sprankelende lichtstraal tilden hem op en namen hem mee naar zijn laatste bestemming.
Geplaatst in de categorie: overlijden