De kerstdis (deel 2)

Vervolg Deel 2

De terugtocht verliep zwijgzaam. Mary kon zichzelf wel verwensen. Ze kende Hunting nu al langer dan vandaag en wist dat hij een klein hartje had.
Toen de koets opnieuw voor Mary’s ouderlijk huis stilstond, opende Hunting met een ruk het portier en zag dat op de plaats waar het meisje had gestaan, een dozijn mensen samengetroept stonden. Allen keken voorovergebogen neer op een klein meisje dat men in de deken had gewikkeld dat ze bij zich had.
Het leek of ze de hemel toelachte met wijd open ogen. “Doodgevroren”, zei iemand van de omstanders tegen Hunting die als versteend bleef toekijken. Een ander wist te zeggen: “Het kind ijlde van de koorts en sprak wartaal. Ik meen te hebben verstaan dat ze zei, nog heden avond tot taak te hebben, om één levende onder de levende-doden naar haar feestmaal te vergezellen. God in de hemel mag weten wat dat te betekenen heeft?” “Ach”, opperde Hunting ontdaan, “dat kind was uitgehongerd en dacht enkel aan eten. Wiens geest zou kunnen weerstaan aan zo’n ontbering naar ziel en lichaam?”
Houterig en gevoelloos slenterde Hunting naar de koets. Met een uitdrukkingsloos gelaat zei hij tegen Mary: “Warm je binnenshuis maar even op en geef Charles ook iets hartelijks te drinken. Ik ben zo terug.”
Enkele minuten later stond Hunting in het kerkportaal. Het was er halfduister en kil, maar achter de middendeur was er blijkbaar een overvloed aan licht. Ook aan luidruchtige zangstemmen ontbrak het niet.
Met een brutale duw opende hij de deur, die met een klap achter hem dichtviel. Geschrokken keken de vele aanwezigen achterom. Vrijwel onmiddellijk richtten ze hun gelaat opnieuw naar de dominee die de rustverstoorder woedend aankeek. Enkele ogenblikken later zette hij zijn preek ogenschijnlijk onverstoord verder.
Onbeweeglijk bleef Hunting met zijn rug tegen de deur staan. Een behulpzame aanwezige maakte hem met een handgebaar attent op een nog lege stoel. Alsof hij de goedbedoelde aanwijzing niet had opgemerkt, week Huntings verbeten blik niet af van de priester, die luider en kwistiger dan voorheen, Gods woorden over de hoofden van de aanwezigen uitstrooide: “…zij bracht haar zoon ter wereld, haar eerstgeborene, wikkelde Hem in doeken en legde Hem neer in een kribbe, omdat er voor hen geen plaats was in de herberg (Luc. Hst.2:7).”
Deze woorden waren er voor Hunting teveel aan. Met grote passen stapte hij tot voor het altaar, en met één beweging draaide hij zich om. Zigzagsgewijs keek hij vluchtig alle geschokte aanwezigen aan. “Huichelaars, jullie die misbaar maken over een herbergier die de deur voor een zwangere vrouw gesloten houdt. Witgekalkte graven, waarom aanhoren jullie zo graag verhalen over iemands hardvochtige gedrag? Is het niet om jezelf dan beter te kunnen wanen?”
Terwijl hij hijgde van de geleverde inspanning, richtte hij zijn hoofd opwaarts en keek de verbijsterde priester recht in de ogen. Een rumoer van verontwaardiging zwelde aan onder de aanwezigen. “Ongehoord”, riep iemand luidop. “Verwijder die dronkaard”, schreeuwde dan weer een ander.
Eensklaps werd Hunting door twee in gala-uniform uitgedoste politieagenten bij de arm gegrepen. Onder het instemmend getier van alle aanwezigen, werd hij het kerkportaal uitgegooid en kwam daarbij ongelukkig ten val.
Alles werd zwart voor zijn ogen, en langzaam trok alle gevoel uit zijn lichaam weg. De gezichten die zich over hem bogen, werden vager en het geschreeuw verstomde.
Een felle lichtflits verblindde hem, en een zwevend gevoel bracht zijn geest in vervoering. Omgeven door een blauw licht, keek een klein meisje, gekleed in een witverblindend gewaad, hem glimlachend aan. Met haar handjes van puur goud wenkte zij hem en wees naar de Koninklijke Feestdis waaraan hij genodigd was. Een Eeuwigdurende Dis waaraan alleen Gods geheiligden genodigd worden, en waarnaar het zelfs de engelen niet gegund is om hun gelaat naar te richten.

Schrijver: Leo Duym, 4 december 2003

LeoDuympandora.be

kerstmis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.7 met 7 stemmen 2.205