Absoluut hoogtepunt!

Fantastisch!

Dit is het absolute hoogtepunt uit mijn nog prille carrière als zangeres van het betere Nederlandstalige lied. Het is toch voor die grootse momenten van glorie dat een artiest zich al die inspanningen getroost, dat men zijn anonimiteit prijs geeft en publiekelijk bezit wordt. In één klap ben je vergeten welke prietpraat er zoal wordt neergeschreven in de “vakbladen” als Story en Privé. Vergeven zijn al die zogenaamde journalistieke vrijheden, die ervoor zorgen dat je privé leven telkens weer binnenste buiten wordt gekeerd, en halve waarheden en hele leugens hun eigen leven gaan leiden. Nu in dit ogenblik van opperste triomf, kan ik dit alles probleemloos uit mijn gedachten bannen.

Terwijl ik hier op dit immens grote podium van het Antwerps Sportpaleis sta, geniet ik met volle teugen van mijn succes. In deze grote arena, waar heel wat groten der aarde mij zijn voorgegaan, werp ik kushandjes naar het uitzinnige publiek. Terwijl het zevenendertig leden tellende orkest de melodie van mijn afsluitende song nog eenmaal naspeelt, maak ik langzaam een sierlijke buiging, zo diep als mijn zwakke rug mij toestaat. Als ik mij terug opricht stel ik verheugd en opgelucht vast hoe een staande ovatie de waardering van het publiek vertolkt. Het is dan ook een fantastische show geworden, met als absolute uitschieter, het duet dat ik zong, samen met Marco Borsato. Nog éénmaal maak ik een lichte buiging en met zwaaiende handjes neem ik afscheid en haast mij achter de coulissen.

Als enkele ogenblikken later uit twaalfduizend kelen, het door mij zo verhoopte “We whant more!” weerklinkt, is het tijd voor de uitsmijter van de avond. Als bisnummer breng ik, begeleid door één enkele gitarist, een akoestische versie van mijn allereerste en tot nu toe grootste hit: “Breng het zand naar de Sahara.” Ik doe mijn uiterste best, want dit ongelooflijke publiek wil waar voor zijn geld uiteraard. Na het laatste refrein, terwijl de gitarist het nummer nog uit tokkelt, wacht ik op alweer een ongetwijfeld stormachtig appl….?

“Hé, jij daar, zou je niet wat voortmaken? Binnen een half uur gaan de deuren open!” Met een schok ontwaak ik uit mijn droom en schichtig kijk ik in het rond. Vooraan op het grote middenplein staat Meneer Mertens, de zaalverantwoordelijke, en hij heeft het duidelijk tegen mij! “Sorry Meneer,” stamel ik.
Wat zal ik mij moeten haasten tijdens het komende halfuur, want minstens driekwart van deze reusachtige podiumvloer moet nog worden geboend…!

Absoluut hoogtepunt hoogtepunt boenen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.5 met 17 stemmen 1.396