Een bink uit duizenden
Op een zondagmiddag loopt ze binnen. Onverwacht deze keer, want het is haar gewoonte om vooraf een belletje te plegen als ze me weer eens nodig heeft. Het overvalt me. Niet het minst omdat ze toch al een wanordelijk karakter heeft; het zijn bovenal de onophoudelijke uiteenzettingen over mislukte relaties die haar bezoekjes elke keer weer tot een beproeving maken. Dat ze me deze keer bovendien in het café opzoekt, waar ik rustig aan een tafeltje aantekeningen zit te maken voor mijn roman, staat me in het geheel niet aan.
Het beste kun je haar relaas echter over je heen laten komen. Dit is van wezenlijk belang om te achterhalen of het dit keer een vrouw, of man is die haar hart gebroken heeft. Ze eet namelijk van twee walletjes, zoals ze het zelf placht te verwoorden. In het aangaan van een vaste relatie is ze daarnaast ronduit besluiteloos te noemen. Scharrelt ze bijvoorbeeld met Harry, op en top mannelijk uiteraard, valt ze terloops nog even op Denise; jong en de ultieme verwezenlijking van vrouwelijke schoonheid en tederheid. Maar zowel Harry als Denise wensen niet te delen. Het resultaat? Drie gebroken harten. Aan de gevoelens van Harry en Denise gaat ze daarbij volledig voorbij; het is ten slotte háár hart dat gebroken is. En dat is het, wat je zo moedeloos stemt.
Ik zucht dan ook diep als ze naast me plaats neemt, mezelf voorbereidend op een lange zit. Deze keer is het echter anders, zo lijkt. Haar pretoogjes verraden het al; ze is weer eens verliefd. ‘Oh, je had er bij moeten zijn,’ steekt ze vurig van wal als ze zich in de rieten fauteuil heeft geschikt. ‘De meiden in de kroeg stonden stijf van jaloezie. We hadden één en al aandacht.’ Tot zover kun je niets met dit gegeven. ‘We’, vraag ik. ‘Ja, Paolo en ik’, antwoordt ze enigszins verongelijkt. ‘Joh, hij is zo knap, en lekker jong moet je weten.’ Wat jong is blijft nog even een raadsel, want ze is zelf -hoewel niet direct aan te zien- de vijftig inmiddels gepasseerd. Ik zwijg. De ervaring heeft me namelijk geleerd dat het geheim zichzelf wel zal openbaren, als je maar geduld hebt.
‘Als vliegen, dat begrijp je wel. Niet van hem af te slaan, de meiden. Maar hij was met mij. Een echt trouwe knul en attent, dat mag gezegd worden. En die ogen en dat lange haar. Kortom: een bink uit duizenden, mijn avond kon niet meer stuk.’ Opgelucht bied ik haar een drankje aan, eindelijk eens een verhaal zonder tranen.
‘Nu weet je dat ik van twee kanten ben’, zegt ze. ‘Dus ik speel open kaart, dat is wel het minste wat zo’n jongen toekomt. Nou, mijn mond viel open. Is geen probleem meid, ik ben ruimdenkend,’ zei hij tussen neus en lippen door. Wat wil je nog meer?’ Haar ogen schitteren alsof ze een forse prijs in de loterij heeft gewonnen.
‘Dus om elf uur, wij naar de disco. En dansen die Paolo; je zou hem echt geen veertig geven.’ Zie je wel, denk ik. ‘Is Chantal eveneens in de disco’, vervolgt ze. ‘Je weet wel, die mooie meid met die lange blonde krullen.’ Ik probeer me al haar vrouwelijke geliefden uit het verleden voor de geest te halen, maar mijn geheugen laat me op dat moment in de steek.
‘Nou het klikt meteen tussen die twee,’ zegt ze bezield. ‘Paolo laat ons beide een prachtige avond beleven. Niets is hem te veel. Dansje voor Chantal, dansje voor mij. En wèllustig bij gelegenheid; zowel Chantal als ik stonden in brand, dat wil ik best verklappen.’
Ik bestel nog een wijntje voor haar en kan me de rest van haar ‘betoog’ wel denken. ‘Tegen sluitingstijd staan we dus op scherp. Dat zul je wel begrijpen.’ Het klinkt onzeker. Ik knik bemoedigend, waarop ze haar verhaal vervolgt. ‘Dus Paolo tussen ons in, aan de arm. Dolle pret met z’ n drieën. Kusje hier, kusje daar, een knijpje op de juiste plaats. Het lag er dik bovenop, dit werd de nacht van ons leven. En als ik eraan terug denk heeft hij ook niets te klagen gehad,’ besluit ze met een blos haar uiteenzetting.
‘Fijn, dat je een gelijkdenkend persoon bent tegengekomen’, zeg ik nog. Dan komt echter de werkelijke reden van haar bezoek boven tafel. ‘Heb je tot het eind van de maand misschien tweehonderd euro voor me’, vraagt ze meelijwekkend. ‘Want goedkoop is het niet zo’n gigolo, als je dat maar weet.’ Het was ook te mooi om waar te zijn. ‘We gaan zo wel even pinnen’, stel ik voor. En u en ik maar denken dat betaalde liefde ‘goedkoop’ is!
Inzender: Ad Verhoeven, 18 januari 2004
home.nlGeplaatst in de categorie: humor
bink
1.379
Geef je reactie op deze inzending: