Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

22 Jaar met jou...

23-12-2001: Vandaag hebben we de spullen verdeeld. Je was 22 jaar mijn maatje en zo voelt het nog steeds wanneer ik bij je ben.
Het is vreemd en dubbel allemaal. Ik hou zo veel van je en tegelijkertijd denk ik dat ik je niet kan vertrouwen. Wel op je woord, wat onze afspraken betreft, maar niet in je liefde voor mij.
Wat heb ik fout gedaan door zo veel van je te houden dat het zeer doet?
Mijn hart voelt verscheurd. Ik denk dat ik nooit meer een man zal vertrouwen.
Als onze liefde na 22 jaar is opgehouden, is niet éne liefde voor eeuwig. Ik geloofde in 'tot de dood ons scheidt',maar jij wil alleen in jezelf geloven.
Is je ego je meer waard dan je hart?
Ik kan het niet begrijpen. Je was zo lief met het verdelen van alles. Maar hoe ga je straks doen? Ga je me dan verwijten maken?
Ik neem alle sfeer mee uit huis. Misschien niet de duurste dingen, maar sfeer is onbetaalbaar. Misschien realiseer je je dat nog eens.
Ooit zal je huis en bed gaan delen met iemand anders. Ik moet er niet aan denken. Het maakt me echt misselijk.
Nu moet ik zelf een nieuw leven opbouwen. Ik houd me flink maar van binnen ben ik verscheurd.
Een nieuw huis, maar welk huis kan tippen aan het huis dat wij samen hadden? Het zal moeilijk worden.
De hond moet ik met je delen, ook dat valt niet mee. Het dier is dolgelukkig wanneer wij samen zijn. Dat hij dit nu nog mee moet maken op zijn oude dag. Jakkes.

01-01-2002: De jaarwisseling was er één met gemengde gevoelens. De eerste jaarwisseling sinds 22 jaar zonder jou.
Gelukkig hebben we elkaar wel een sms-berichtje gestuurd en voelde jij je ook niet top.
Toch blijft het raar. Ik werd vanmorgen wakker en voelde me zó leeg dat ik moest huilen.
Maar toen ik jou vanmiddag wilde bellen om je gelukkig nieuwjaar te wensen en de telefoon was weer eens continu in gesprek, dacht ik BARST!
Vanaf nu ben ik verantwoordelijk voor mijn eigen geluk. Ik moet maar niet zo blijven hangen in wat eens was en vooruit kijken!

16-01-2002: Ik ben kotsmisselijk! Gisteren heb ik de email gehackt van jouw zogenaamde goede vriendin. Die vriendin waar je alleen een platonische vriendschap mee had. Die vriendin waardoor uiteindelijk het laatste druppeltje de emmer deed overlopen. Die vriendin die een wig tussen ons in gedreven heeft.
Tot mijn grote schrik vond ik een hele liefdesverklaring in haar mailbox.
En wel van jou aan haar!
Ik dacht dat ik helemaal gek werd. Houdt het dan nooit op? Hoeveel kan ik nog hebben?
Via haar adressenboek heb ik jouw mail ook gehackt. Wat ik toen onder ogen kreeg was echt afschuwelijk.
Mailen over en weer met intieme details. En zoveel dingen die ik eigenlijk niet wil weten. Bah!
Wat ik nog voelde voor je is weg nu. Drie jaar belogen en bedrogen.
En maar reageren als ik zei dat ik je niet meer vertrouwde. Hoe ik dat in mijn hoofd haalde, jij had mij nog nooit bedrogen. Er was alleen maar vriendschap tussen jou en haar. Ja,ja.
Ondertussen grepen jullie iedere gelegenheid aan om vreemd te gaan.
En het allerergste is dat alles is doorgebriefd naar haar.
Ze weet gewoon alles van mij en ons. Te walgelijk voor woorden.
Binnenkort zal ik je met dit alles confronteren. Waar blijf je dan met je bewering dat je 22 jaar lang monogaam bent geweest?
Ik ben helemaal kapot!

28-01-2002: Ik heb jou gebeld. Ik kon gewoon niet meer. De warboel in mijn hoofd werd steeds erger.
Je was erg tam. Ik had maar één vraag: WAAROM?
Natuurlijk kon je jezelf niet goedpraten en je was vol berouw. En je houdt nog zoveel van me...vast!
Vanaf nu ga jij eerlijk door het leven. Tussen jullie is het over. Ze heeft voor haar man gekozen.
Het is maar goed dat ik de inhoud van jullie mail-correspondentie weet, anders zou ik nog voor je zwichten ook. Want wat ben jij goed in het opwekken van medelijden.
Je hebt me aangeboden dat ik de hond mag hebben. Morgen, als de scheiding uitgesproken wordt, neem ik hem gelijk mee. Voel ook maar eens hoe het is om niemand meer te hebben!

30-01-2002: Het is achter de rug, we zijn gescheiden. Dat was dan 22 jaar van ons leven, alsof het niets heeft betekend.
We hebben nog even samen gesproken. Als ik jou moet geloven spijt het je zo.
Je kon het maar niet over je hart krijgen om mij de waarheid te vertellen.
Ik weet niet meer wat ik moet geloven van jou.
Ik heb je met veel feiten en gevoelens geconfronteerd, het was te moeilijk allemaal.
De hond is met mij meegegaan. Een pijnlijk moment van afscheid. Jij hield meer van die hond dan van mij. Dubbel pijnlijk.
De hond maakt een erg gelukkige indruk nu. Hij heeft als een kind in mijn armen geslapen de afgelopen nacht.
Mijn hart voelt een klein beetje blijer nu.

23-01-2004: Het is nu bijna twee jaar geleden. Ik ben er zoveel sterker uitgekomen.
Tot een maand of tien na de scheiding heb ik het nog heel moeilijk gehad. Ik moest immers een heel nieuw leven opbouwen. Ik verloor ook nog eens mijn baan, een huis vinden viel ook niet mee.
Met alle kracht die ik in me had heb ik alles op alles gezet. Uiteindelijk heb ik een heerlijk huis gevonden en een geweldige baan.
Ik maak carrière en ondek allerlei nieuwe capaciteiten in mezelf.
De hond is helaas overleden door ouderdom.
Mijn ex had al snel weer een andere vriendin en we hebben geen kontakt meer.
Ik probeer het vertrouwen in de mensen niet te verliezen.Ik ben nog geen eerlijke man tegengekomen.
Maar toch kan ik zeggen dat ik gelukkig ben!

Schrijver: seabreeze, 23 januari 2004


Geplaatst in de categorie: ex-liefde

2.9 met 43 stemmen 3.190



Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
Arjen
Datum:
10 april 2004
Email:
Arjen_Laarhovenhotmail.com
Soms moeten we een door een diep dal om toch uiteindelijk sterker uit te komen. We willen het niet. Bang voor de toekomst. Bang voor wat komen gaat en bang om datgeen te verliezen dat we hebben bereikt en soms moet het. Soms moeten stappen genomen worden die rigoreus en definitief zijn om weer verder te kunnen. Je moet zelf de slingers ophangen maar het is toch altijd leuker wanneer je dat samen doet met een persoon die veel van je houdt en die je diep vertrouwd. Maar soms moeten we een nieuwe weg kiezen om dat geluk te bereiken. En dat geluk kan zich op velen manieren vertonen.
Naam:
saebreeze
Datum:
22 februari 2004
Email:
Vergeven, loslaten en verder gaan...anders zit er niet op.
In alle andere gevallen had ik voor hem willen sterven, zoveel hield ik van hem...in dit geval was hij dat echter niet waard.
En het leven kan een feest zijn, uiteindelijk, je moet alleen wel zelf de slingers ophangen!
Naam:
joyce
Datum:
18 februari 2004
Email:
ws_breezerbiatch_wshotmail.com
Ik dacht dat een jaar al lang genoeg was om verdriet te hebben voor eeuwen, maar 22 jaar...
Dan zou ik sterven.
Naam:
batsie
Datum:
24 januari 2004
Email:
gmeinenshotmail.com
Herkenbare stijd over liefde en vertrouwen.
Liefde snijdt altijd aan twee kanten.
Nimmer vasthouden maar los laten, en beseffen dat liefde zoveel meer kan zijn als wij die richten op de wereld.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)