Vaal

"Jasper, rust nou maar."
"En als ik in slaap val, papa en ik word niet meer wakker?"
"Doe maar gauw je oogjes dicht, lieve jongen."
"Papa, als ik niet meer wakker word, wat zal ik dan voor het laatst tegen je hebben gezegd?"

In het flauwe licht van een nachtlampje dat aan de andere kant op de plankenvloer staat aait Frank Jaspers gezichtje.

"Jasje, stil...", spreekt hij zijn zoontje nauwelijks hoorbaar toe. "Wij zetten onze wekker en wij worden wakker. Weet je nog wel, Jas, van al die andere ochtenden dat wij hebben gedroomd dat we konden blijven doorslapen?"
"Of jij wordt wakker en ik niet, wat dan?"
"Dat gebeurt niet, Jaspie."
"Pap, dat zou toch kùnnen gebeuren!"
"Dan geef ik je een zoet kusje midden op je voorhoofd!"

Frank draait zich een kwartslag naar Jasper om hem een kusje te geven, maar Jasper heeft zich van het licht afgewend.

"Dat is te voorzichtig, van zo'n kusje word ik niet wakker!"
"Ik geef je een kus op elk van je slapen, want die moeten wakker worden."

Uit ervaring weet Frank dat hij morgen bij het ontwaken over de dekens heen naar Jaspers warmte zal zoeken. Frank zal Jasper geleidelijk aan uit zijn foetushouding halen, zijn oor tegen Jaspers borst leggen.

"Waar zou hij nou aan denken?", mijmert Frank.

"Papa, word ik echt wel wakker morgen?"
"Kijk," zegt Frank, "ik heb goed nieuws voor je: we zijn al morgen! Kijk, Jaspertje, op de wekker!"

Elke nieuwe vandaag betekent voor Jasper een lange dag nog langer ziek zijn, een dag vol van verwachtingen over welke nieuwe complicatie zich misschien voor zal doen.

"Papp..." Frank twijfelt of dit prevelen is. Wellicht is het een eerder zacht naar aandacht vragen. Hij hoort Jasper onregelmatig ademhalen.

Ongeveer anderhalf jaar geleden was het verdict over Jasper gevallen. Eerst was er een periode waarin het allemaal niet zo opviel. Later werden bepaalde handelingen moeilijk en tenslotte onmogelijk. Uiteindelijk had Frank gezien dat Jaspertje de pot met jam niet meer terug kon zetten op het hoogste plankje in de kast zonder op het derde treetje van de keukenhulp te staan. En het hardlopen op gym lukte ook niet meer zo best die laatste maanden op de basisschool.

"Jaspertje?" Jasper slaapt. Frank hoeft niet meer te praten. Frank kan in principe slapen nou, of waken. Na die vele slapeloze nachten weet hij het niet meer.

Het licht van de onverwachte lente-ochtend schijnt fel door de overgordijntjes die Jaspers mama vijf jaar geleden nog voor het raam van de slaapkamer gehangen had. De kleur is wat vaal geworden.

"Jasje," probeert Frank stil, "Jas!"

Frank zoekt over de dekens heen naar Jaspers warmte en drukt zijn hoofd tegen Jaspers borst. Hij geeft hem een kus op elk van zijn slapen.

"Jasper, rust nou maar."

Schrijver: Sylvia Schrijen, 27 januari 2004

sylvia_schrijenmsn.com

Jasper Jasper Jasper Jasper Jasper

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.4 met 50 stemmen 2.264