Tranen
Lief, ik vraag je niet veel!
Ik vraag je minder dan een afwas van twee dagen doen, of onze Irma naar balletles brengen en terughalen. Het is minder dan de afgesproken vuilniszakken buitenzetten op vrijdagochtend, minder dan me handmatig moeten wekken sommige dagen.
Ik vraag je mij in zachte stapjes te ontdekken, in jouw eigen tempo liefst, het mag Andante zijn. Doe jezelf vooral geen verwijten. Blijf zacht voor jezelf.
Begin bij de tranen die je op mijn wangen kunt zien: ze zijn schaars en droog. Tranen van een ander soort zal ik je later nog wel uitleggen.
Wanneer was het dat je voor het laatst tranen in ons donker voelde toen ik je voorstelde me aan te raken en ik je ruwe handen naar mijn gezicht leidde, Lief?
Haal je wel eens het werkeelt van je vingertoppen? Kun je me nog wel voelen? In elke kamer van ons huis hebben we een nagelknipper voor je eelt, ik wil je opnieuw vertellen waar. Ook wil ik er nog eentje bijkopen voor in het zijvakje van je werktas, naast de thermoskan en je papieren wereld. Of voor in je pennenkoker als je de nagelknipper daarin makkelijker zou terugvinden, want nagelknippers blinken tussen grauwgeworden en goedkope pennen.
Het zou een eeltknipper voor overdag zijn, voor als je tijdens de werkuren aan mij zou moeten denken. Aan tranen die je kunt voelen als je niet ligt te slapen beneden wanneer ik thuiskom. Aan tranen die je zou voelen wanneer je 's avonds met me samen beneden bleef. Je kunt ze voelen als je boven nog niet ligt te slapen wanneer ik bij je kom liggen, je aanraak, je - als in een recept - voorstel me aan te raken.
Want, Lief, ondanks ingehouden snikken en slikken zwellen mijn tranen op en worden ze merkbaarder in ons donker.
Ik ken je wel.
Bij late valavond zitten we tête-à-tête aan het oude tuintafeltje. Uit het open raam horen we Irma piano spelen. Zij oefent steeds dezelfde trekken. We worden stil. Het valt me op hoe ze lange melodische lijnen weet te houden boven dit technisch inoefenen. Irma, ons meisje.
Plots barst je in tranen uit. Ik wil je troosten. Je kijkt aldoor in de richting van het raam. Ik weet dat het je om Irma gaat.
Ik ken je wel, je bent aldoor gesloten.
We kennen het werk van Chopin elk vanuit een andere herinnering, een ander weten. Tot op vandaag heb je de Fantaisie-Impromptu jarenlang als een compleet en uitsluitend uitgevoerd werk gekend. En nou, Lief, op dit eigenste moment, ben je gebroken omdat Chopin door onze Irma woedt. Nou hoor je Chopin zonder tierelantijntjes, straks met de hebbedingetjes erbij waar pubers zo van houden. Onze Irma is op zoek, dat hoor je wel.
Je huilt onbedaarlijk, je schokt. Je zakt verslagen in elkaar, de armen achter om het hoofd geslagen. In Chopins middendeel vind ik je gezicht. Ik proef je zoete tranen.
"Ik ben steeds een bohémien geweest", vertrouw je me toe "en ik zal niet meer veranderen."
Je lange hoogblonde haren plakken in jonge golfjes op je wangen. In de terraslichtjes zie ik je dikke en diepe tranen. Jongen, je bent goed voor me zoals je bent. Stop je tranen nou, ik zal ze drogen. Laat ons dan samen zwerven!
Lief, ik vraag je niet veel!
Onze dagen zijn intussen in een donker en kil seizoen verzeild. In het binnenhuis hebben we geen plaats voor een tête-à-tête. Ik wil in je blauwe ogen kijken om het zuivere licht van het Noorden te zien.
Dan kan ik je vertellen over tranen in het donker.
msn.comGeplaatst in de categorie: valentijn
Tranen
4.102
Geef je reactie op deze inzending: