Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

spiegel naar het heden

Vol schrik schiet ik in het holst van de nacht wakker, badend in het zweet, rillend. Verdomme, hoor ik me hardop zeggen, het is nog maar de vierde keer deze nacht dat ik wakkerschiet. Ik slaak een diepe zucht en besluit dat het geen enkele zin heeft om verder te slapen. Even niets denken, rustig blijven liggen.
Natuurlijk komen dan weer gedachten tot leven, zodat er van rust ook niet echt veel in huis komt, alles flitst door me heen, flarden van mijn leven, mijn verleden en weer slaak ik een zucht, een vloek er bovenop.
Waar moet het met me heen, hoor ik me nu denken, wat is er allemaal misgelopen de voorbije jaren, waarom doe ik het nog. Krampachtig probeer ik de negatieve gedachten te verdringen of dan toch tenminste om te buigen in positieve, maar wat ik ook probeer, het helpt van geen kanten, het sombere heeft de overhand in de tweestrijd die er woedt rondom mij in het holst van de nacht.
Ik wil weg uit dit leven, ik wil eruit, schreeuw ik nu bijna, en angstig, in het zweet badend kijk ik mijn kamer rond denkend dat ik daar de oplossing voor mijn problemen zou kunnen vinden, een uitweg zoekend.
Wat is dat nu, vertwijfeld spring ik recht uit bed, waar is de deur?… Mijn ogen zoeken de kamer rond, proberen te wennen aan het duister, maar inderdaad, nergens een deur te bespeuren, geen uitweg meer. Gevangen in mijn kamer denk ik nu vol paniek en ik begin zowaar nog heviger te zweten, vertwijfeld zoek ik de knop van de lamp, draai hem aan en. Niks, dat ook nog, vloek ik binnensmonds, alles zal maar eens mislopen, en geraak steeds maar meer en meer in paniek.
Rustig blijven, zeg ik tegen mezelf, denk eens na, een deur verdwijnt heus niet zomaar, trouwens, ik ben er door naar binnen gekomen gisteravond,,,of was ik dronken?
Maar nee, ik ben niet eens weg geweest, bijna niet uit mijn kamer gegaan de voorbije dag.
Ik kom enigszins tot bedaren en besluit voorzichtig naar de plaats te kruipen waar zich normaal de deur zou moeten bevinden, maar in het donker is dat geen sinecure. Voetje voor voetje, op de tast, kruip ik in de richting van de deur, (nou ja, waar ze ooit was.)
Het is echt aardedonker denk ik bij mezelf, maar naarmate ik verder kruip merk ik een flauw lichtschijnsel. Het lijkt me wel aan te trekken en ik besluit om eventjes te stoppen, mijn ogen gericht houdend op het uitnodigende licht, maar toch vervult het mij met een zekere angst. En nu, verdergaan of terugkeren. Weer die twijfel, moeite om te kiezen. Ik kijk de kamer nog eens rond, en merk dat ik geen andere keuze heb dan de weg te volgen naar het hoopvolle licht in het duister van de kamer, dus ……
Ik kruip verder en bereik nu zowat de plaats waar zich mijn deur vroeger bevond, ik merk op dat het uitnodigende licht een paarsblauwe schijn heeft, ik vind het een ijskoude kleur en opnieuw loopt er een rilling langs me heen. Dit is dus zeker mijn deur niet hoor ik mij hardop denken, wat is het dan wel, wat gebeurt er toch.
En nu, teruggaan of wat, hoe geraak ik er uit. Het flauwe licht flikkert nu zowaar een beetje, net of het me wil zeggen, kom hierheen, hier is het veilig, ik zal je beschermen.
Zou ik het durven aanraken, wat heb ik eigenlijk te verliezen, en heel voorzichtig strek ik mijn vingers naar het uitnodigende licht en raak het aan. Het lijkt wel een spiegel, met blauwpaars glas, en ik probeer voorzichtig over het glas te glijden. Op het moment dat ik denk aan het spiegelvlak te zijn gekomen, voel ik hoegenaamd geen weerstand en al zeker geen glas! Angstig trek ik mijn hand terug, wat is dat nu, droom ik of wat, dat kan toch helemaal niet, de deur verandert in een spiegel, en die spiegel blijkt er geen te zijn, wat is het dan, roep ik vertwijfeld.
Komaan, beheers je, je hebt gewoon geen andere optie, of dit nu de deur was of een spiegel is, het lijkt me de enige uitweg uit die duistere kamer, en het licht daarachter is toch zo verlangend mooi schraap ik mijn moed tezamen. Laat ik het er maar op wagen en het duister achter mij laten om het licht tegemoet te gaan, wat heb ik te verliezen, kan toch niet in het verleden blijven als mijn toekomst zich misschien achter het blauwe schijnsel van deze spiegel bevindt. Ik stel me voorzichtig recht en strek nog heel even mijn handen uit naar het glanzende lichtvlak, voel hoe mijn vingers er doorglijden en besluit dan maar om het er op te wagen, ik stap twee passen achteruit, neem een korte aanloop en dan, met mijn ogen toe spring ik in het licht. Ik voel me zweven en wentelen, draaien als een tol en dan plots niks meer, volledige rust en stilte, geheel ontspannen. Toch durf ik niet onmiddellijk mijn ogen te openen, ik wacht even af, vrezend om wat er zou kunnen gebeuren, maar..Niks hoor.
Ik besluit dan maar om het er op te wagen en open langzaam mijn ogen. Groot is mijn verbazing als ik merk dat ik in mijn kamer lig, badend in het licht, muziek op de achtergrond en ik languit in mijn bed. Goedemorgen schatje, heerlijk geslapen, hoor ik iemand zeggen, en voor ik het goed en wel besef word ik overladen met kussen.
Krijg nu wat, was dit dan een droom of wat? Maar als ik alles even terug overloop besef ik wat er werkelijk aan de hand was.. De duistere, donkere kamer was mijn verleden, achter het uitnodigende blauwpaarse licht bevond zich mijn toekomst en ik had de sprong gewaagd zonder achterom te kijken.

Blijkbaar is dit de goede keuze geweest, het begin van een nieuw leven, mijn deur werd de spiegel naar het heden.

Schrijver: danny cant., 12 maart 2004


Geplaatst in de categorie: algemeen

1.6 met 8 stemmen 726



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)