optimisten zijn gemeen

Inmiddels is het een routine geworden.
Ik kom thuis en er liggen spullen scherven op de grond, fotolijstjes aan de andere kant van de kamer. Deuken in de deur, scheuren in de gordijnen, blauwe plekken op gezichten. Zovaak gebeurt het niet, hou ik me voor maar ik weet eigenlijk beter. Het gebeurt juist te vaak.
Twee mensen die verschrikkelijke ruzie hebben gehad, alleen geen gewone ruzie, maar barstende ruzie, knallende ruzie, gevaarlijke, gemene, gewelddadige, verdrietige, teleurstellende, onder invloed... ruzie.

Met tranen in m'n ogen kijk ik rond.
Maar het slaat nergens op dat ik op het punt sta te huilen. Dit is toch al 15 jaar zo? al 15 jaar.
Is dat lang? Is dat kort? Weet ik niet.
Wat ga ik eraan doen? Elke keer ben ik verzekerd dat ik er wat aan kan doen. Maar dat kan niet. Zolang ik hier woon en zolang ik te jong ben kan ik er niks aan doen.

"Meisje, je kan er niks aan doen"
Ik draai me om en daar staat één van de ruzie-mensen.
Boosheid borrelt op. Waarom laat je het telkens gebeuren! wil ik schreeuwen.
Maar er komt niets uit m'n keel.
Deze vrouw heeft niets meer met mij te maken, besluit ik.
Snel pak ik mijn spullen.
Een grote weekend-tas helemaal vol met spullen, achterin m'n kast.

En dat is nu 2,5 jaar geleden.
Mijn leven is de straat, mijn huis is de straat.
Mijn kussen is het mos. En mijn deken is de wind.
Met in mijn achterhoofd: ik wou dat het over was, maar wanneer het over is, ben ik dood.

"Het leven dat we leven is het leven van de straat
Macht en geld is waar het leven over gaat
Wie geeft je liefde en wie geeft je haat
Wie wordt je vijand en wie wordt je maat"

ruzie straat straat

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.2 met 5 stemmen 1.320