Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Hoera, t'is een jongen!

Vandaag was ik getuige van de geboorte van een nieuwe jonge spruit bij mijn bloedeigen zuster. Heel toevallig, eigenlijk, want ik wist niets af, hoe ongelooflijk dat ook mag klinken, van de nakende geboorte. Waarvoor een onaangekondigd bezoekje al eens goed kan zijn.

De zuigeling kwam als enkeling ter wereld, en niet als deel van een twee- of zelfs meerling, zoals toch in deze situatie veel voorkomt. Het zal u ondertussen duidelijk zijn dat mijn liefste zusje niet zelf de barende moeder was. Nee hoor, diegene die de nieuwe baby ter wereld bracht, is één van hun negen berggeiten. De geboorte verliep vlot, althans volgens mijn schoonbroer, die zich ondertussen een echte expert in geitenbevallingen mag noemen. Hij weet in elk geval waarover hij spreekt als hij zegt dat een geitje van deze grootte en dit gewicht zelden wordt gebaard zonder de professionele helpende hand van de dierenarts. Dat de klus onder zijn kundige leiding toch succesvol is verlopen, stemt hem dus ook meer dan tevreden. Helaas is hierbij dan ook elke vorm van tevredenheid aan u verteld.

Want… White (de door de kinderen gegeven naam, waarschijnlijk omdat hij een grote witte vlek tussen zijn oortjes heeft) is helaas een jongen. Voor zover ik heb begrepen is dat, in het wereldje van de berggeiten, een niet te onderschatten nadeel. Hij is een bok… en dat maakt voor het toch wel mooie beestje dat zijn toekomstperspectief er, op zijn zachtst gezegd, alles behalve hoopvol uitziet. Jammer voor White, maar zijn speentje zit niet op de juiste plaats!

Het staat vast dat het schattige bokje voorlopig slechts twee weken onbezorgd door de weide zal kunnen dartelen. In die periode gaat de hele familie zijn best doen om voor White een adoptieadres te vinden. Lukt dat niet, tja… Dan is zijn einde nabij. Dan komt gegarandeerd de dag dat hij door een harde klap van de spade van mijn schoonbroer versuft zal ineen zakken, om vervolgens, al dan niet levend, in het braakliggende akkertje achter de geitenstal zijn eeuwige rustplaats te vinden. Geef toe, dat is toch niet hét vooruitzicht waarbij het als geitenmoeder de moeite loont om de barensweeën te doorstaan, daarvoor begin je er toch niet aan! Helaas voor White is bij berggeiten, evenals bij de meeste andere diersoorten, monogamie totaal onbekend. Volgens mijn schoonbroer is één bok per weide ruim voldoende, zowel voor het verzekeren van het nakomelingschap als voor de rust op de weide.

Dit alles heeft mij toch wel aan het denken gezet. Stel U voor dames, dat wij onze “bok” met het hele dorp zouden moeten delen, en dat daar bovenop nog als de normaalste zaak van de wereld zouden moeten beschouwen ook! In de westerse wereld is er daarvoor, toch in onze manier van denken, minstens een gigantische brainwashing nodig. Stel je maar eens voor dat alle overtollige zuigelingen van het mannelijke geslacht, zonder meer naamloos, ter aarde zouden worden besteld... Een griezelige gedachte, toch! Hoewel, één mooie kant van de zaak mogen wij dames, toch niet uit het oog verliezen. De Dolle Mina’s, en andere vrouwenbewegingen die in het verleden op de barricade hebben gestaan voor de rechten van de vrouw, zouden op die manier in de geschiedenisboekjes nooit zijn voorgekomen. Wij vrouwen zouden dan al eeuwenlang “de broek” hebben gedragen !

Schrijver: Adrienne VB, 20 mei 2004


Geplaatst in de categorie: actualiteit

3.3 met 7 stemmen 1.057



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)