Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Verschillende realiteit

Hij irriteerde zich aan hem.
Hij zag zijn baas als misbruiker van macht. Natuurlijk wist zijn baas meer van de materie, waar hij zich nu ook al meer dan drie jaar mee bezig hield. Maar, vanuit de positie die hij als baas bekleedde, had hij veel meer informatie ter beschikking en ook veel meer tijd om de resultaten van de experimenten te bestuderen. Zijn baas hoefde geen routine werkzaamheden te verrichten die kostbare tijd consumeerde. Hij gaf zijn baas alles op een presenteerblaadje. Hij voelde als hij dat niet zou doen, de poppen zouden dansen. Want hij was niet voor rede vatbaar. Het meest irritante, was dat hij een partijtje hoofdrekenen kwam doen op ongelegen momenten. In plaats dat hij eens vertelde over achterliggende mechanismen. Of over belangrijke factoren, waarmee rekening gehouden moest worden op het allerdiepste niveau van de materie. Want daar is hij de machthebber en altijd geweest. Waarschijnlijk is dat het terrein dat hij nooit prijs zal geven.

Hij ging zich meten met hem.
Dat viel mij op als zijn grootste bron van frustratie. Hij klaagde steen en been toen ik kwam om zijn functie over te nemen. Elk woord leidde hem naar een zucht en een klacht. Hij vroeg mij meerdere malen of hij zijn genoegdoening moest halen. Nog tot een week voor zijn vertrek. Hij veroordeelde de aandachtspunten, die mijn aanstaande baas belangrijk vindt in het werk. Hij hekelde hem ook als mens.
Mijn aanstaande baas herhaalde inderdaad vaak wat hij in het verleden allemaal gepresteerd had. Veel te vaak, irritant vaak. Maar, ook mijn vertrekkende voorganger merkte dingen op, waarmee hij zijn resultaten op een voetstuk plaatste. Bovendien zag hij zijn vertrek als een kroon op zijn werk van de afgelopen tijd. Zelfs durfde hij te zeggen dat de resultaten voornamelijk aan hem te danken waren. Dat zei hij waarschijnlijk om mij iets van belang mee te geven. Als het aan zijn baas gelegen had, zo vertelde hij mij, dan was er niets van de grond gekomen. Natuurlijk had hij nu zijn gelijk gekregen, omdat hij erkenning kreeg van binnen de organisatie en een nieuwe verantwoordelijke baan kreeg. Dat onderstreepte hij te vaak, irritant vaak.

Ik begon te denken dat mensen, die hun eigenwaarde op succes baseren, succesvol moeten zijn om niet kapot te gaan aan een mislukt gevoel. Ook dat een stelling name misbruikt kan worden om ons zelf te beschermen en een gebied af te bakenen. “Hakken in het zand” hoorde ik vaak noemen. Als men de waarheid wil leren kennen, moet men ophouden de eigen mening te ventileren, zeker op de schaal die ik waarnam.
Nu maak ik soms ruzie om door de hard houten planken te dringen, zodat ik duidelijk kan maken wat ik bedoel. Zonder onderbroken te worden, omdat ze reageren op een detail, een woord, dat uit het geheel van mijn mededeling genomen is. Ik moet ook lachen om de doorzichtigheid, dat ze hun eigen irritatie, gruwelideeën en angsten projecteren op gedrag van anderen. Met een luide keel van ontkenning, dat ze zelf geen angst kennen en het beste voor hebben met hun medemensen.

Ik pas op om zelf niet door te slaan. In ieder mens schuilt immers iets goeds, toch? We moeten het wel willen zien. Als we alleen slechte dingen zien, dan zoeken we niet genoeg naar goede dingen. Ik neem aan dat het “zoekt en gij zult vinden” nog niet tot het rijk van de fabels behoort. Toegegeven, voor levensmechanismen, die mensen uit elkaar drijven, kan ik geen afdoende verklaring of relativering vinden. De beste die ik tot dusver kon vinden is, dat we verschillende realiteiten ervaren.
Nu moet ik ook tot de conclusie komen, dat ik hier mijn eigen ervaringswereld omschrijf. De consequentie is dat ik iedereen gelijk moet geven. De vraag wat ik werkelijk van mijn medemensen weet, blijft [altijd] bestaan. Iedereen kan wel eens vragen: wat weten ze van mij, dat ze dit durven te zeggen? Ik denk ineens aan mijn oude stelling: het subjectieve karakter van de realiteit komt tot uitdrukking, doordat mensen elkaar moeilijk begrijpen.

Gelukkig weet ik me gesteund door anderen. En onder hen niet de minsten.

Aangepast: 15-02-05

Schrijver: Willem Houtgraaf, 4 juni 2004


Geplaatst in de categorie: psychologie

1.9 met 17 stemmen 2.632



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
carezza
Datum:
7 juni 2004
Email:
xfriendinxhotmail.com

goed stuk, wil er wel eens met je verder over praten.
ik vond je een interessant antwoord geven op het gedichten-forum toen je zei dat sommige mensen maar wat neerkalken, en dat alles natuurlijk op een gedicht kan lijken.
ik wil hier wel eens over praten met je.
Ik wist helaas je mailadres niet.
Als je zin hebt, mail dan xfriendinx@hotmail.com

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)