Thomas
Voorzichtig druk ik mijn nagels in de palm van mijn hand.
Het doet pijn.
Ik druk harder, me goed bewust van de druppels bloed die nu langzaam langs mijn pols naar beneden rollen. Gefascineerd staar ik er naar, de waarschuwende signalen die zich verdringen in mijn hoofd negerend.
Pijn. Voelbaar, bijna tastbaar, me niet in de steek latend. Pijn is op dit moment het enige dat bij me blijft, me zekerheid biedt en zich aan me vast wil klampen. Ik koester haar, draag haar als een eigen dochter op mijn schouders en voed haar.
Drie dagen. Hoe lang kunnen drie dagen duren? Je hoort wel eens dat mensen hun zicht op de klok kwijtraken, dat ze de dag niet meer van de nacht kunnen onderscheiden en zichzelf verliezen in de draaikolk van tijd. Ik niet, ik niet lieve Thomas, ik niet. Ik weet alles nog. Ik weet alles nog, zie je dat ik alles weet? Angstvallig houd ik de kalender in de gaten, ik staar er naar, uren! Ik vergeet niets, zie je het? Ik vergeet niets, ik zal niets vergeten, niets van ons samen en vooral niet de tijd.
Drie dagen. Hoe lang kunnen drie dagen duren?! Gisteren stond je hier nog, Thomas, of was het eergisteren? Je was zo dicht bij me en ik kon je aanraken. Ik hoefde mijn vingers slechts te strekken en ik raakte je aan. Ik kon mijn hand op je arm leggen, mijn hoofd op je schouder of mijn lippen in je nek. Je was zo dicht bij me. Weet je het nog, Thomas? Zeg me dat je het nog weet! Je stond hier, hier, vlak voor me en ik raakte je aan. Je was warm, je huid was warm, en ik voelde de straling van je lichaam waar jij het zo graag over had.
Je vond me mooi. Je vond me mooi, je vond me prachtig, mijn oren als roze schelpjes in een golf van donker zand en mijn ogen als groene wolken in een bleke lucht. Je was een dichter, Thomas, en ik was mooi. Ik was zo mooi met mijn lange slanke vingers die over de piano konden dansen, maar alleen als jij ze dat vroeg. Mijn huid was glad en stevig en zacht en mijn lippen als de ingang van de hemel. Thomas, weet je nog hoe we samen zongen? Weet je nog hoe we keken naar de bliksem als de donder over de velden rolde? Weet je nog hoe we de zee tekenden, de golven proefden en het zout van elkaars wangen kusten?
Thomas, Thomas, ik mis je zo. Ik mis je zo erg dat mijn hart uit elkaar lijkt te barsten, er is geen ruimte meer over voor jouw stem die de klanken zo licht liet trillen of de kleuren die over je wimpers gleden als je sliep of wakker was.
Ik mis je zo. De dagen lijken zo lang en leeg, zonder je, en hoe hard ik het ook probeer, ik zie niets anders voor me dan jouw helderblauwe ogen en jouw handen vol liefde.
Het spijt me dat ik niet ben gekomen. Het spijt me dat ik niet ben komen luisteren naar de klokken die speciaal voor jou luidden, naar de vogels die je verwelkomden in hun domein of de zacht geurende aarde die voor jou openspleet. Ik kon je niet meer bekijken, Thomas, niet als jij niet terugkeek.
Thomas… Thomas, ik mis je.
Ik mis je.
Ik mis je zo.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: tijd
thomas
1.518
Geef je reactie op deze inzending: