Haar keuze
Daar lag ze, met haar benen wijd en omhoog, uiterst charmant.
“Hoe bizar”, dacht ze. “Nooit van mijn 37-jarige bestaan heb ik kunnen bedenken dat ik hier zou komen te liggen”.
De arts naast haar keek haar geruststellend aan. “Je voelt er niks van,” zei hij, “wil je het nog zien op de echo?” “Goed.” Een vreemd gevoel, kijken naar een echo, wetend dat het embryo er nog maar een paar minuten in zou zitten, alvorens het zou worden weggehaald.
Ze krijgt een prikje en of ze het wil of niet (in dit geval wilde ze het wel) valt ze in een heel diepe slaap.
Hoe veranderlijk kan een vrouw zijn? Hoe kunnen ontzettend grote angsten bezit nemen van een mens? Hoe ontzettend graag wilde ze zwanger raken …
Het was nog maar ruim zes weken geleden dat Jeroen en zij een weekendje voor hen samen hadden. Haar kinderen waren een weekendje bij opa, zodat zij zouden kunnen genieten van elkaar, van uit eten gaan en beetje vrijheid. Het was zo’n mooi weekend geweest, lekker en genietend. Met veel liefde is zij dát weekend zwanger geraakt. Hun laatste weekend samen voor haar reis. De reis die zij ging maken met haar kinderen, naar de andere kant van de wereld, naar het geboorteland van hun vader. Hun vader die een jaar geleden plotseling was overleden. De oorzaak was een hartstilstand. Hij had kort daarvoor te kennen gegeven graag een reis met de kinderen te maken naar zijn land, zijn moeder (al 91 jaar) leefde nog en hij wilde de kinderen graag zijn land, zijn familie, zijn roots laten zien. Toen hij overleed had zij zich voorgenomen die reis te maken met hun kinderen.
Heel lang had ze getwijfeld over de vraag of ze weer een nieuw gezin wilde beginnen met Jeroen. Ze had geen vraagtekens over haar liefde voor hem, maar kinderen? Ze was toch al 37 jaar, en had een scheiding meegemaakt, en het overlijden van de vader van haar kinderen. Haar kinderen waren al groot, ze had vrijheid teruggekregen. Jeroen wilde het écht héél erg graag. En zij besloot er voor te gaan.
De reis naar Chili was heel emotioneel. Zij was daar, maar eigenlijk had Raul daar moeten staan met de kinderen. De familie was warm, dankbaar en goed voor hen. Ze logeerden in twee huizen waar kleine kinderen waren. Kinderen die veel aandacht eisten van hun ouders, ze huilden, ze krijsten, net zolang tot ze hun zin kregen. Ze begon te twijfelen, wilde ze écht wel kinderen, of was ze na gaan denken omdat Jeroen kinderen wilde?
Haar leven was goed, ondanks de tegenslagen voelde zij zich sterk en tevreden met haar leven zoals het was. Twee lieve, gezonde kinderen, met wie ze de wereld kon rondreizen.
Met een knagend gevoel van twijfel en met een angstig voorgevoel (ze was de laatste dagen misselijk geweest) stapte ze het vliegtuig in, terug naar Nederland.
Hier terug werd haar voorgevoel bevestigd: ze was zwanger! Zeer onverwacht, want ze had er geen rekening mee gehouden dat ze op haar leeftijd zó snel zwanger zou raken, het was nog maar kort geleden dat ze die pillen had weggegooid!
Jeroen was verbaasd, maar blij. Ze moesten allebei aan het idee wennen, het was zó snel. Ze had het overlijden van Raul nog niet verwerkt, de reis was zeer emotioneel geweest, Jeroen zat met een studie, ze woonden in een te klein huis, en ze zou een nieuwe baan beginnen….
Ze probeerde blij te zijn. Ze keek naar alle vrouwen die voorbij liepen met een kinderwagen en ze dacht: “Straks mag ik ook weer.” Maar ze voelde zich niet blij. Elke nacht lag ze uren wakker en probeerde zichzelf blij te maken, maar ze voelde zich diep ongelukkig. Ze wilde zich niet diep ongelukkig voelen, hoe kan je een kind op de wereld zetten als je je diep ongelukkig voelt? Het leek alsof haar lichaam in genomen werd door ANGST. Ze kon niet meer denken, niet meer redeneren, niet haar gevoelens uiten. Ze zat gevangen met die angst in zichzelf.
Drie dagen later krijg ze woorden met Jeroen; ze had een bonbon opgegeten uit de koelkast die van hem waren en bedoeld als cadeautje voor zijn moeder. Na de woordenwisseling ging hij squashen. Ze bleef verdwaasd, angstig op de bank achter. Haar lijf stond stijf van angst: ze wist maar één oplossing. Als in een film, liep ze naar de computer en ging snel te werk: Google, abortusklinieken. Ze vond de informatie die ze nodig had. Haar beslissing was genomen, ze wilde niet meer zwanger zijn, ze wilde hier niet met Jeroen over praten, ze kón het niet! Ze kon niet nóg meer verantwoordelijkheid aan! Ze kon niet nóg een kind op de wereld zetten, met de angst voor de verantwoordelijkheid om eventueel weer in haar eentje een kind op de wereld te zetten. Ze KON HET NIET!
Jeroen reageerde zoals ze zou kunnen verwachten, natuurlijk kon hij geen begrip opbrengen voor mijn beslissing. En bovenal, ze kon hem geen ruimte geven om mee te denken, om mee te praten. Ze was als de dood dat hij zou proberen haar van mening te doen veranderen. Hij begreep haar niet. Hoe haalde zij het in haar hoofd om in haar eentje te beslissen dat zij niet door kon gaan met haar zwangerschap?
Hij kon het ook niet begrijpen, alleen zij voelde die angst, die helemaal bezit had genomen van haar lichaam en geest.
Toen ze wakker werd, stond er een vriendelijke verpleegster naast haar bed: “Hoe voel je je? Kun je meegaan naar de uitslaapkamer?” Ze voelde geen pijn, ze voelde rust. Ze was wakker geworden uit een nachtmerrie. Ze was weer zichzelf, op wie ze kon vertrouwen, op wie ze kon rekenen. Geen angst meer in haar lichaam. De toekomst was onzeker, maar ze had zichzelf terug.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: emoties
abortus
1.886
Geef je reactie op deze inzending: