Tegen het licht in
Wie zegt dat planten naar het licht groeien heeft het misschien wel mis.
Wellicht groeien ze er tegenin, omdat ze het licht willen bestrijden. Hebben ze wel besef van wat licht voor hen betekent en doet? Ze willen toch niet uitdrogen? Daarom groeien ze ertegen in en creëren ze schaduw voor henzelf en andere planten en bomen. Met elke nieuwe tak, elk nieuw blaadje en elke nieuwe wortel voelt de plant zijn succes. “Kijk eens jongens ik kom weer dichterbij”. Hoge bomen denken het helemaal gemaakt te hebben en zwaaien in de wind om hun succes. “Nog even en dan hebben we het licht bereikt”, denken ze. “Wat een succes zal dat zijn!” en met dat idee groeien ze nog harder door. “Als we er eenmaal zijn zullen we de bron van al het licht overwoekeren en hoeven we nooit meer te groeien, want er zal voor altijd en voor iedereen schaduw zijn, roepen ze hard binnen in hun stam.” Als het plantenrijk een mate van besef heeft, dan is het misschien wel dit besef. Wij weten dan wel dat planten met hun fotosynthese afhankelijk zijn van de zon, maar of ze daar zelf wel aan willen? Dat is nog maar de vraag… En hoezeer lijken ze hierin op mensen. Mensen willen ook groeien. Waar naartoe? En hoe vaak denken mensen niet hoe succesvol zij zijn geweest in hun ontwikkeling. Bekijk nu eens wat een beperkt besef de hoge bomen hebben door te denken naar de zon te kunnen groeien. Alleen de suggestie al dat ze al een heel eind op weg zijn…Belachelijk. Mensen denken net zo beperkt. Liever zou ik zien dat mensen in plaats van naar een onhaalbaar doel toe te willen groeien, zich inzetten om op een bepaalde manier te zijn. Dat ze echt willen zijn, zichzelf zijn en zich willen verhouden met de rest op een goede manier, hoe ze geworteld zijn, hoe ze hun omgeving kunnen verbeteren voor henzelf en voor anderen. Vergeet die behoefte om hoger of hogerop te komen, laat het proces van beter, meer, vaker toch los. Hierin is het einddoel nooit te halen. Concentreer op een proces in de breedte: Hoe kunnen we ervoor zorgen dat we ons oké voelen op dit moment? Laten we daar mee aan het werk gaan. Hoe kunnen we in het hier en nu zorgen dat iedereen –de hele wereld- het goed heeft? Wanneer daar mondiaal sprake van is, dan pas kunnen we zeggen; we zijn een stap dichterbij gekomen, we zijn een stuk gegroeid, we hebben een hoger niveau bereikt. Eerder niet. Net zo onwerkelijk als het idee van de bomen die naar de zon willen groeien, is dit verhaal een te idealistisch denkbeeld. Terwijl de aarde gracieus zijn omwentelingen maakt, draait de wereld immer nog zijn vicieuze circeltjes.
mail.comGeplaatst in de categorie: filosofie
planten
883
Geef je reactie op deze inzending:
Heel bijzonder.
De drang naar hogerop komen is op zichzelf natuurlijk een dubieus verlangen, maar we hebben nog steeds met “machthebbers” te maken die de dienst uitmaken. Indien je wilt dat je stem gehoord wordt, moet je toch iets bedenken.
Een voorbeeld. Ik hoorde vandaag op de radio dat in de jaren 30 bepaalde, haast moralistisch te noemen, regeltjes werden opgelegd aan het spelen van Jazz, dus hoe en met welke instrumenten gespeeld diende te worden. Als je wilde spelen op een podium, moesten ze zich toch enigszins aanpassen aan deze regeltjes.
Het teleurstellende hieraan is: zolang er hoge bomen zijn die zich aan nog hogere bomen conformeren, zullen (vorm)opleggers lekker veilig in hun lederen stoel kunnen blijven zitten. En de volgende vicieuze draaiing zet zich als vanzelf in. Denk je (denkt iemand) dat het anders kan?
Rest ons onze persoonlijke vicieuze cirkels aan te pakken. Daar begint de verbetering van de wereld, aldus een spreekwoord.