Ik wil een boek schrijven III
- Tot dusver heb ik dat niet gedaan. Het is erg persoonlijk. Als je maar niet met anderen erover praat.
- Uiteraard niet. In principe praat ik helemaal niet over mensen als ze er zelf niet bij zijn. Dat vind ik zo fout. Maar, als je er niet over wilt praten... Iedereen heeft toch dingen die ze voor zich houden. Ik ook, ook nog op mijn leeftijd.
- Ja, maar misschien wil ik er nu wel over praten. Misschien overschat ik de betekenis van wat ik beleefd heb en dan is het goed om een relativerend geluid erover te horen. Maar, ik wil het wel grondig met je doornemen, want anders vind ik het ook zonde. Zonde van mijn tijd en zonde van het bloot geven. Want ik geef me ontzettend bloot. Het heeft met alles te maken wat ik ben.
- Zullen we anders nog een fles wijn open maken?
- Ja, lekker.”
Er wordt een Zuid Afrikaanse wijn open gemaakt.
Een paar minuten later.
“Je weet, ik vind het altijd leuk als je langs komt. Zo vaak praten we ook niet met elkaar en met jouw is het altijd dieper. Wat mij betreft mag je wel vaker komen.
- Je weet, dat kan helaas niet.
- Ja ja. Toch mis ik onze gesprekken als je een paar maanden niet meer bent geweest.
- Jawel, ik vind het ook altijd leuk. Zolang we hebben, zal ik ook altijd blijven komen. Maar goed, laat ik mijn verhaal beginnen. Ik werkte bij mijn vorige werkgever, weet je wel, die chemische plant in Limburg. Met een groep van 15 operators bemanden we een aantal productiestraten. We werkten gewoon in dagdienst, ’s nachts werden de fabriekjes door de computer bewaakt. De rotzooi van de nacht kwamen we vaak de volgende dag tegen.
Het was een heel merkwaardige groep. Er zat een angsthaas bij, een wilde natuur, een pispaal, een groepje bij de handjes, een buitenlander die de kantjes er steeds van probeerde af te lopen, een oudere die steeds ziek was en ik zelf. En ik vervulde de rol van “zwever”. Ik was niet zo ambitieus met mijn werk bezig. Mijn interesse lag op een heel ander vlak. Soms liet ik wel eens iets vallen van mijn interesses en dan beten ze me toe dat ik normaal moest praten. Misschien snapten ze de inhoud van wat ik zei niet eens, want ik sprak meestal in moeilijk te begrijpen zinnen en gebruikte ook graag moeilijke woorden. De strekking van het verhaal is, dat ik wel de meest vreemde eend in de bijt was daar. Toentertijd realiseerde ik me dat niet zo goed.
- Als ik dat zo hoor was je zeker een vreemde eend in de bijt. Die lui hebben gewoon gevoeld dat je je niet wilde aanpassen aan de groep of zo. Als je anders doet, dan roep je natuurlijk de aandacht over je op. Is dat ook gebeurt?
- Ja natuurlijk. Maar ik kon niet anders.
- Hoezo? Je aanpassen heeft met respect te maken en met teamwork. Je staat toch niet geïsoleerd aan de knoppen te draaien van je fabriekjes?
- Ja wacht nou. Ik ben nog lang niet klaar met het schetsen van de situatie. Je weet dat ik een gevoelsmens ben. Daar wringt de schoen namelijk. Zeker toen. Ik ging een kwetsbare periode door. Ik woonde nog niet zo lang op mezelf en thuis ging het niet goed. Je weet wel, wat er toen met Linda aan de hand was. Ik maakte me grote zorgen om wat er allemaal gebeurde daar. Ik hoorde de beroerdste verhalen van het thuisfront, terwijl ik slechts vanaf een afstandje kon toekijken hoe alles kapot ging. Bovendien was ik op zoek naar mezelf. Dat was ik thuis ook al altijd, maar dat werd steeds heftiger.
Op 16 jarige leeftijd kocht ik bij ons in het dorp bij de plaatselijke kantoorboekhandel in één klap 3 Wolkers boeken. Ze vroegen of ik een Wolkers studie ging doen. Ja zei ik maar. Ik had tot op dat moment alleen wat sciencefiction en detectiveverhalen voor tieners verslonden. Maar, ik maakte toen een stap om meer van het leven te weten te komen. Waarom ik toen met Wolkers ben begonnen, zal wel een gebrek aan fantasie zijn geweest.
- Wolkers is voor depressievelingen.
- Inderdaad. Maar ja, ik kende natuurlijk Turks Fruit. Waar het om gaat is, dat ik toen eigenlijk met mijn zoekactie begon. Erg onbewust natuurlijk, maar het had gewoon te maken met een drang tot zelfontplooiing. Die stap, daar gaat het om. Zo’n stap zet je natuurlijk niet elke dag voor het eerst en je doet het met het op dat moment beschikbare bewustzijnsniveau.
- Ik weet wat je bedoelt.
- Ik kwam later dat jaar, nadat ik me door die gort droge Wolkers pillen had geworsteld, een boek over bewustzijnsverruiming tegen. Het woordje bewustzijn heeft sindsdien een ander karakter voor mij gekregen. Het heeft iets met je innerlijk te maken, misschien wel ook zoals Rilke het bedoelt. Het is in elk geval iets waar je wat mee kunt doen. Zeg maar dat je het kunt ontwikkelen. En dat is ook de reden dat niet iedereen het zelfde bewustzijnsniveau heeft. Er wordt altijd gekeken naar ouderen. Maar volgens mij kun je oud worden zonder veel in bewustzijn te groeien.
- O, dank je.
- Ha, ha, ha, hij voelt zich weer aangesproken. Dit kun je natuurlijk niet over de mensen in het algemeen zeggen. Toch kun je niet ontkennen dat er in alle leeftijden een duidelijk verschil bestaat in hoe mensen zijn.
- Ja, ja, ik herken wel wat je bedoelt. Maar je moet voorzichtig hiermee zijn. Je duwt mensen snel in hokjes en dat gaat snel mis. Ik had daar vroeger ook een handje van. Als je dat ook gedaan hebt in die fabriek van je, dan weet ik wel wat er gebeurt is daar.
hotmail.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: kunst
Schrijversmotieven
946
Geef je reactie op deze inzending: