Overwinning

Mijn linkeroog opent zich langzaam en ik kijk er mee in het rond. Het is helemaal zwart voor mijn ogen. Pikkedonker en donkerder kan het haast niet. Zou het nacht zijn? Geen idee waar ik mij op dit moment bevind. Mijn rechteroog zou open moeten gaan maar doet dat niet. Mijn rechteroog gáát pas open wanneer er zekerheid is over waar ik mij bevind. Maar wáár ik mij nu bevind is het warm en het voelt veilig. Het geeft mij een gevoel van berusting en geborgenheid. Geen gejaag, alleen maar donker. Het gevoel dat niemand mij kan zien en mij wat kan aan doen. Innerlijk hoop ik dat dit moment voor eeuwig gaat duren.

De wekker van mijn mobiel gaat af. Mijn linkeroog is al open en toch schrik ik wakker. Mijn dekbed ligt op één grote hoop en onder dat hoopje lig ik. Mijn lichaam is helemaal bezweet en het dekbed is om mij heen gewikkeld. Zo strak om mij heen gewikkeld dat er geen straaltje licht er door heen kan gaan. Tegelijkertijd dat de wekker is afgegaan vult mijn lichaam met een onmiskenbaar en dagelijks herkenbaar gevoel. De angst van falen, de grote boze buiten wereld die met joekels van ogen naar mij kijkt en elk moment van de dag kritiek uit op mij. Ik vlucht iedere keer weer maar ze volgen mij overal. Ik kan ze niet afschudden. Het gevoel van een ellendig hoopje mens dat keer op keer de dag probeert te trotseren en het beste er probeert van te maken. Het hoopje mens dat vecht tegen zijn eigen negatieve gevoel dat probeert hem duidelijk te maken dat hij een nietsnut is en helemaal niets waard is in deze wereld. Geen kwaliteiten heeft, geen rol van betekenis speelt, geen aanzien heeft, en werkelijk niet in slaagt om iets goeds neer te zetten én dus in alles faalt. Alles wat ik aanraak is gedoemd te mislukken. Ik denk aan mijn vriendin. Alles wat zij aanraakt verandert in goud. Wat zij teveel heeft heb ik te weinig. En op dat moment voel ik de woede aankomen. Woedend word ik omdat het oneerlijk is in deze wereld. Waarom de één het zo makkelijk afgaat en de ander elke dat een eindeloos gevecht moet leveren. Maar ik weet dat de woede niet wordt veroorzaakt door anderen maar door mijzelf. De angst regeert in mij. De angst doet het dat ik niets durf te ondernemen. De angst verlamd mij van positieve ontwikkelingen. De angst dat anderen mijn afgerekenen, niet geaccepteren en mij uitgelachen. Geen moment komt er in mij op dat dit allemaal lariekoek is. Leven is moeilijke beslissingen nemen, leven is verantwoordelijkheid voor jezelf nemen, leven is risico nemen. Leven is door een dal gaan en weer opstaan.

De wekker blijft loeien en ik..... ik moet een beslissing nemen om de wekker uit te zetten en terug te keren naar de donkerste plek op aarde die er maar bestaat, waar ik mijzelf kan zijn en niemand mij kan zien. Nog blijft de wekker loeien alsof mij deze staat uit te joelen, alsof het de kwade oog van de grote boze buitenwereld is.

Met een reusachtige zwaai en een daaropvolgende knal is het geloei verleden tijd. Een nieuwe dag en een nieuw gevecht. De strijd is nog niet beslist maar één ding is zeker.... ik en alleen ik zal zegevieren..... en ik ben de enige die hier wat aan kan en gaat doen. Hoe moeilijk en moeizaam de dag gaat worden. Aan het eind ervan ga ik slapen met een enorme glimlach op mijn gezicht omdat deze dag zal gaan lopen zoals ik vind dat deze moet lopen. Mijn keuze, mijn beslissingen, ze zullen mij beter doen gaan voelen. Nu en voor altijd.

Angst Overwinning Ke Overwinning Keuze

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.7 met 11 stemmen 1.826