Vuurdoop...
De ochtendkrant bezorgen. Dát lijkt hem wel wat. Zijn broers houden er immers ook een baantje op na naast school? Hij mag het proberen, onze jongste van dertien. Er is een wijk vrij, wel een eind fietsen maar alla.
Als hij die eerste maandag om vijf uur 's morgens een boterhammetje staat te smeren, staan zijn vader en ik ineens naast hem om hem sterkte te wensen. ‘Dat hebben we nou bij geen van de andere jongens gedaan’, mompelen we verbaasd tegen elkaar.
Vandaag wordt hij alleen nog maar wegwijs gemaakt. Na thuiskomst zit hij wat verwezen voor zich uit te kijken. ‘Als ik dat maar ooit leer, die wirwar van woonerven en doorgangetjes. En ook twee boerderijen verderop...’. 's Middags koop ik een stadskaart die hij naast de adressenlijst bestudeert. De volgende dag gaat de mevrouw van het agentschap weer mee, maar nu moet híj het werk doen. ‘Morgen alleen, hè’ hoort hij aan het eind van de rit. Twijfel bij mijn jongste. ‘s Avonds maakt hij voor de zekerheid nog even een rondje door zijn wijk, maar halverwege is hij de route kwijt. verslagen komt hij thuis. Met de moed der wanhoop gaat hij de volgende ochtend alleen op pad. Hoe vroeg het ook is, ik móet hem gewoon nazwaaien. Ik voel me even ellendig als hij. In gedachten ga ik met hem mee door die kale, nieuwe, winderige wijk.
Het valt mee. Bij dat ene adres ging hij wel weer de mist in, maar later kon hij de draad weer oppakken.
Donderdag heeft pa een vrije dag en fietst met hem mee. Ze tornen door hagel, storm en regen. ‘Wat een hondenbaan. Moest elke krantenjongenouder maar eens doen. Dan weten ze ook wat het is…’, roept druipende pa bij thuiskomst. ‘En dat ene adres ligt toch echt niet op de route’.
Die dag wakkert de storm aan tot orkaan. Met angst en beven zien we de volgende ochtend tegemoet. Ik droom van krantenjongens die op krantenvleugels de lucht in vliegen en in een verkeerde wijk terecht komen...
Maar gelukkig is de storm ’s morgens wat geluwd. Afgerukte takken en omgewaaide bomen op zijn weg, gebarricadeerde brievenbussen én een lekke band op de terugweg. Toch weer pech.
Zaterdag verbijstering bij het zien van die enorme stapel te bezorgen kranten. Maar óók de mededeling dat dat ene adres per abuis op zijn lijst terecht was gekomen. Wat een opluchting.
En dan dat eerste, helemaal zelf verdiende geld. ‘Toen ik dát zag, mam, wist ik dat ik ermee dóór zou gaan’.
Ja, zo gaat dat. Hij heeft de vuurdoop gehad. Ik kan weer slapen, min of meer rustig.
xs4all.nlGeplaatst in de categorie: werk
krantenjongen
2.060
Geef je reactie op deze inzending: